The Doors Alive * 23 mei 2024, De Helling - Utrecht

 

Setlist The Doors Alive:
Break On Through (to the Other Side), Touch Me, Alabama Song (Whisky Bar), Back Door Man, The Crystal Ship, Ship of Fools, Blue Sunday, Love Her Madly, People Are Strange, Spanish Caravan, Light My Fire en Riders on the Storm Toegift: The End.

De Nederlandse band Mendomusic

Norbert Varga op keyboards

Zag dit in de agenda staan bij de Helling en dacht, ach waarom niet? Als het in Eindhoven of Tilburg was geweest was ik nooit gegaan maar het kwam ook een beetje door de top2000 van afgelopen jaar. Ik luisterde eens goed naar het nummer Light My Fire (was de albumversie) en dacht, dat is toch wel een verdomd goed nummer. Ik zag dat er zelfs zeven nummers van The Doors in de top2000 stonden, ik had daar nooit zo op gelet eigenlijk. Johanna wilde ook mee, dus een kaartje gekocht. Zie ik een maand geleden dat het concert zelfs uitverkocht is. Maar eerst een klein stukje geschiedenis.The Doors was een Amerikaanse rockband die in 1965 in Los Angeles werd opgericht met zanger Jim Morrison, toetsenist Ray Manzarek, gitarist Robby Krieger en drummer John Densmore. Ze behoorden tot de meest invloedrijke en controversiële rockacts van de jaren 1960, voornamelijk vanwege Morrison's teksten en stem, samen met zijn grillige podium persoonlijkheid en juridische problemen. De groep wordt algemeen beschouwd als een belangrijk geluid van de tegencultuur in die tijdsperiode. Vanaf 1966 namen The Doors met van Morrison in vijf jaar tijd zes studioalbums op. The Doors was de eerste Amerikaanse band die acht opeenvolgende gouden LP's verzamelde. Volgens de RIAA hebben ze 34 miljoen albums verkocht in de Verenigde Staten en meer dan 100 miljoen platen wereldwijd, waardoor ze één van de best verkopende bands aller tijden zijn.The Doors werd door het tijdschrift Rolling Stone op de 41e plaats gezet op de lijst van de "100 grootste artiesten aller tijden" en in 1993 werden ze opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Drummer Buzz Allan

Frontman Mike Griffioen

Na een aantal optredens waarbij Jim Morrison onder invloed nogal exceptionele dingen op het podium deed, nam Morrison op 11 maart 1971 verlof van The Doors en verhuisde naar Parijs met Pamela Courson. Op 3 juli 1971, na maanden van settelen, werd Morrison dood aangetroffen in het bad door Courson. Ondanks het ontbreken van een officiële autopsie, werd de doodsoorzaak vermeld als hartfalen. Hij werd op 7 juli begraven in de "Poets' Corner" van de begraafplaats Père Lachaise. Morrison stierf op 27-jarige leeftijd, dezelfde leeftijd als verschillende andere beroemde rocksterren in de 27 Club. In 1974 stierf ook Morrison's vriendin Pamela Courson op 27-jarige leeftijd. Vanavond dus The Doors Alive. Het is al meer dan 50 jaar geleden dat The Doors ophielden te bestaan, maar hun muziek is nog steeds springlevend. The Doors Alive is niet zomaar een tribute band. Zoals hun naam al doet vermoeden, blazen ze de mythische band van Morrison en co voor eventjes nieuw leven in. Ik was mooi op tijd en na een babbeltje met de twee inmiddels bekende bewakers stond ik helemaal vooraan bij het podium. 

Gitarist Barrington Meyer

Kijkt het hele concert wazig

De Britten (en Nederlander) staan bekend als ‘s werelds beste Doors-tribute, en dat is niet voor niks. Alle ingrediënten zijn er: de identieke instrumenten, de losse, bijna jazzy bluessound en de goudbruine stem van Jim Morrison. En verdomme, die vent lijkt ook nog eens als twee druppels water op de iconische zanger. Zangstem, uiterlijk, bewegingen, uitstraling: alles klopt. Alsof ‘ie 50 jaar later doodleuk uit dat bad is opgestaan om een showtje te geven in De Helling. In het voorprogramma stond Mendomusic, dat was iets met cowboys en country. Net zo aan mij besteed, wel goede muzikanten en de zanger heeft een mooie warme stem. The Doors Alive begon erg lekker met het nummer Break On Through (to the Other Side) maar al snel daarna kachelde het allemaal een beetje in. Het was allemaal een beetje veel van hetzelfde en sloom, we vonden het eigenlijk niet zo veel aan. Gelukkig schoten we weer even uit onze slaap bij Light My Fire, zo'n heerlijk riffje is dat. Het nummer duurde wel een kwartier schat ik. Halverwege Light my Fire verlaat "Jim" het podium en vier minuten lang neemt toetsenist Norbert Varga met stijl de instrumentale solo van Ray Manzarek ter hand. Dat ding klinkt zo verschrikkelijk lekker jaren '60 en hij bespeelde het orgel voor de show ook een paar keer met zijn rechtervoet. 

Lijkt de echte Jim Morrison wel

Terug in de tijd

Natuurlijk was ook Riders on the Storm een heerlijk nummer en daarmee werd het optreden afgesloten. De band kwam nog een keer terug en na een lang intro werd het nummer The End gedaan. Ook dit was behoorlijk uitgesponnen maar wel lekker. Het nummer Gloria was er ook in verweven, dat werd door de zaal uit volle borst meegezongen. Al met al viel het ons toch wat tegen, vooral het grote middendeel was nogal saai. Wat wel erg leuk was is dat de Nederlandse frontman Mike Griffioen zich werkelijk voor 100% in het jasje van Jim Morrison gehesen heeft. Hij liep rond alsof hij zwaar gedrogeerd was met van die slaapkamerogen en nam af en toe een slok van zijn glas "whiskey". Hij had ook de nodige bijzondere teksten, sommige zelfs beledigend voor het publiek. We werden bijvoorbeeld ook uitgenodigd voor een potje sex met hem. Na afloop bleven we nog even hangen in de foyer en dronken allebei nog twee 0.0 biertjes. Johanna nam de tram en ik sprong op m'n fiets naar huis. 

Voetje op het orgel

Yes * 17 mei 2024, Musis Parkzaal - Arnhem

 

Setlist Yes:
Set 1: Machine Messiah, It Will Be a Good Day (The River), Going for the One, I've Seen All Good People, America, Time and a Word, Don't Kill the Whale en Turn of the Century. Set 2: South Side of the Sky, Cut From the Stars en The Revealing Science of God (Dance of the Dawn) / The Remembering (High the Memory) / The Ancient (Giants Under the Sun) / Ritual (Nous sommes du soleil) (Tales From Topographic Oceans" medley). Toegift: Roundabout en Starship Trooper.

Aankomst, lange rij en mooie zaal

Gitarist Steve Howe

Zo en dan stond ik zomaar in een zaal genaamd Musis in Arnhem. Er was nogal wat vooraf gegaan om hier bij het concert van Yes te staan. Ik had op 4 augustus 2021 een kaart voor Yes gekocht voor een optreden op 9 juni 2022 in de Grote zaal van Tivoli. Dit was voor het al eerder verplaatste concert van 23 mei 2020 en 13 mei 2021. De band ging een integraal optreden doen van het album Relayer. Dit was het allereerste album dat ik in een nogal ver verleden van de band had gekocht en helemaal grijs gedraaid. Hier moest ik dus bij zijn! We kregen toen bericht dat het concert vanwege corona verplaatst werd naar zaterdag 3 juni 2023. Het statement van de band luidde: Het is met grote teleurstelling van YES om aan te kondigen dat de logistieke problemen bij het regelen van Europese tourdata voor 2022, veroorzaakt door de aanhoudende pandemie, onoverkomelijk zijn gebleken. YES heeft de beslissing genomen, voor de veiligheid van bandleden, crew en publiek, om alle data op het Europese vasteland te verplaatsen naar 2023. Geoff Downes zegt: "We kijken er echt naar uit om weer op het podium te staan en op te treden voor onze fans, Relayer zal speciaal zijn." Later bleek dat Alan White erg ziek was en stierf op 26 mei 2022......

Billy Sherwood op basgitaar

Zanger/gitarist Jon Davison

Nou ja, we waren wel wat gewend in de corona tijd dus een jaar was zo weer om. En toen was het concert plotseling helemaal verdwenen uit de agenda van Tivoli. Niks geen mail gehad en er was ook geen nieuwe datum geprikt. Dus ik een mail naar Tivoli om m'n geld (64,50!) terug te krijgen, nee dan moet je niet bij ons zijn. Maar bij de organisator van het evenement, raar toch? Dat is toch Tivoli? Nee, dat is dus Eventix. Ik een mail naar Eventix, kreeg ik het volgende antwoord: "Omdat elke organisator een ander terugbetalingsbeleid heeft, kunnen we helaas geen tickets terugbetalen op verzoek van jou als ticketkoper." Om een terugbetaling voor jouw ticket(s) aan te vragen, neem je contact op met de organisator van het evenement. Als zij jouw aanvraag goedkeuren, kunnen zij de terugbetaling zelf uitvoeren. Indien je aanvraag wordt afgewezen door de organisator, is Eventix niet bevoegd om de terugbetaling alsnog uit te voeren. Je kunt de contactgegevens van de organisator vinden op hun website of via hun social media kanalen". Nou ja zeg.

Geoff Downes op keyboard

Jon Davison

Toen stond er plotseling een bericht op de website van Tivoli: "Vanwege onvoorziene omstandigheden is het concert van YES in TivoliVredenburg helaas afgelast, het is niet gelukt om een nieuwe datum te vinden. Het is met grote spijt dat YES, vanwege onvoorziene omstandigheden buiten de controle van de band, de beslissing heeft genomen om hun Europese en Britse Relayer-tour van 2023 uit te stellen. Yes wil hun oprechte spijt betuigen aan hun trouwe fans en vragen om hun begrip. Op vrijdag 17 mei 2024 komt YES naar Musis & Stadstheater Arnhem, tickets voor dit concert zijn nu hier verkrijgbaar. Arnhem? Ja, Arnhem! Heb het maar even laten bezinken en toen dacht ik al grote liefhebber van de band, het is misschien wel écht de laatste keer dat ik ze live kan zien. Nu was de hele "Relayer-tour" er ook nog uitgegooid en werd er een compleet andere set aangekondigd. Maar goed, ik ben vrijdagmiddag 18:00 uur in de auto gesprongen en op weg gegaan naar Arnhem. 

Going For the One

Op de elektrische mandoline

Na het concert van Dool in een voor mij "nieuwe" zaal Annabel, nu weer een nieuwe zaal genaamd "Musis". Wel bijzonder na ruim 1000 concerten... Het was niet helemaal uitverkocht (er kunnen 1700 mensen in) maar toch behoorlijk vol, in tegenstelling tot de laatste keer dat ik ze zag in 2016, toen wel in Tivoli. Door de jaren heen heeft Yes talloze bezettingen gekend. De huidige line-up bestaat uit: Steve Howe (gitaar, zang), Geoff Downes (keyboards), Billy Sherwood (basgitaar, zang), Jon Davison (zang, akoestische gitaar) en Jay Schellen (drums). De meesten hiervan hebben ook in eerdere periodes al eens meegedaan. In totaal zijn er wel zo'n 20 mensen onderdeel geweest van Yes vanaf de start in 1968(!). Ik heb geen zin om hier een discussie te gaan voeren over wat nou de echte Yes is, maar ik heb ongelooflijk genoten van deze heerlijke avond met wat nieuw werk en een heleboel prachtige klassiekers.   

Turn of the Century

Geoff Downes

Om iets over half negen was het zover, de zaal was nagenoeg volgelopen en ik stond helemaal vooraan. Veel ouderen natuurlijk maar er waren ook wel wat jonge mensen, zo stond er een groepje van vijf jongens vlak bij me die net rond de twintig waren, toch wel bijzonder. De band begint met het knallende "Machine Messiah" van het album Drama (1980). Gelijk is duidelijk dat men nog wel wat op gang moet komen, dat geldt zeker voor gitarist Steve Howe, waarvan zijn vingers in het begin nog wat stijf zullen zijn. Maar ja, een kniesoor die daarop let, de man is 77 jaar en naarmate het concert vordert steelt hij de show met geweldig gitaarwerk. Ach en eigenlijk is het allemaal te veel om op te noemen, Yes heeft zoveel mooie nummers gemaakt en het is altijd lastig om een set samen te stellen. Heb nog even gekeken naar de vorige keren dat ik de band live heb zien optreden, in 2003 en 2016 en dan is het wel leuk dat ik nu voor 80% andere nummers live heb gezien en gehoord.  

En nog een keer Geoff Downes

Steve Howe stal de show

Zo is het tweede nummer best wel een verrassing: "It Will Be a Good Day (The River)" van het album The Ladder uit 1999. Daarna komen er een vijftal  krakers aan bod, "Going for the One", "I've Seen All Good People", "America", "Time and a Word", "Don't Kill the Whale", heerlijk! Met "Turn of the Century" van het album Going for the One uit 1977 komt er een einde aan set één. De band neemt even een kwartiertje pauze en komt dan terug met "South Side of the Sky" van Fragile (1971). Het nummer "Cut From the Stars" afkomstig van het laatste album Mirror to the Sky (2023) past prima in de set vanavond, echt een goede track. Dan volgt er een medley van vier nummers van "Tales from Topographic Oceans" uit 1973. Op het album duurt dit bijna anderhalf uur maar vanavond (natuurlijk) een ingekorte versie, heb de tijd niet opgenomen maar schat een minuut of twintig. 

Starship Trooper

Uitstekend geluid vanavond

De band komt dan na flink gejoel en dat was wel grappig, iedereen begon te klappen, weer terug voor een toegift. Natuurlijk eerst met "Roudabout" dat dan ook massaal meegezongen werd. Als allerlaatste nummer "Starship Trooper" en toen was het toch echt afgelopen. Ik ben super blij dat ik deze avond heb mee mogen maken, telkens weer denk je dat de band wel ophoudt te bestaan. Gelukkig is dat niet zo en eerlijk gezegd boeit het me niet zo, wie er nou wel of niet meedoet. Altijd die vermoeiende discussies... Er stond een geweldige Yes op het podium, er werd fantastisch gemusiceerd en gezongen en ik had regelmatig kippenvel op m'n armen staan. Na afloop wilde ik het laatste album uit 2023 Mirror to the Sky nog op vinyl aanschaffen, verkochten ze alleen cd's en shirts. En dat in een vrijwel uitverkochte zaal waarvan het merendeel de middelbare leeftijd al ontstegen was. Niet zo handig dus. Maar goed, zo was ik lekker snel bij de parkeergarage aan de overkant en binnen een uur weer thuis. 

Yes - Guitar solo Steve Howe

Yes - Time And a Word (not complete)

Yes - Giants Under The Sun (acoustic)

Burning Witches en KK's Priest * 12 mei 2024, Tivoli Ronda - Utrecht

 

Setlist Burning Witches:
Unleash the Beast, Wings of Steel, Hexenhammer, Lucid Nightmare, The Dark Tower en Burning Witches.
Setlist KK's Priest:
Hellfire Thunderbolt, Strike of the Viper, One More Shot at Glory, The Ripper, Reap the Whirlwind, Night Crawler, Sermons of the Sinner, Burn in Hell, Beyond the Realms of Death, Hell Patrol, The Green Manalishi (With the Two Prong Crown), Breaking the Law en Victim of Changes. Toegift: Raise Your Fists.

Burning Witches

De Nederlandse frontdame Laura Guldemond

Zo en dan was het nu weer eens tijd voor een ouderwets heavy metal avondje en dat ook nog in Utrecht. Wel leuk dat er in Tivoli tegenwoordig veel plaats is voor dit genre, top en tegen de programmeur, ga zo door zou ik zeggen. Helaas viel de opkomst wel tegen en dat is dan weer erg jammer, de Ronda was maar voor de helft gevuld. In het voorprogramma staat met Burning Witches een band die ik al heel lang op m'n lijstje heb staan, maar op één of andere manier is het nog nooit gelukt om ze in levende lijve te zien. We waren met een mooi clubje deze avond, Rens, André, Hans, Sicco en Gwen waren ook mee. Rens was al vroeg in de middag naar mij toe gekomen, hij was in de buurt en dat scheelde weer een rit heen en weer naar zijn dorp Asten. Het was heel mooi weer en hebben de toerist uitgehangen en zijn op de fiets naar Haarzuilens geweest. 

Gitarist Courtney “CC Shred” Cox en Laura Guldemond

Zanger Tim "Ripper" Owens

Natuurlijk zien we ook nog tal van bekende gezichten vanavond, Eus, Marcel, Rick en nog veel meer metalvriendjes. We wilden allemaal wel KK's Priest zien als verstokte Judas Priest liefhebbers. KK Downing was sinds het prille begin in 1969 deel van de legendarische band Judas Priest. Nadat hij Judas Priest in 2011 verliet, bleef het lange tijd stil rondom de gitarist, tot hij in 2019 de Heavy Metal Hall Of Fame Award op het Bloodstock festival uitgereikt kreeg. Voor de gelegenheid deelde hij het podium met Ross The Boss. De enthousiaste reacties van het publiek bleken genoeg motivatie om zijn eigen project door te zetten: KK's Priest was geboren. 

KK's Priest

Geweldige stem

De formatie bestaat naast KK uit ex-Judas Priest zanger Tim 'Ripper' Owens (ook bekend van Iced Earth), gitarist A.J. Mills, voormalig Voodoo Six-bassist Tony Newton en DeathRiders/Cage-drummer Sean Elg. Inmiddels zijn we twee albums verder, met het in 2023 uitgebrachte The Sinner Rides Again als meest recente wapenfeit. Uiteraard speelt KK’s Priest naast nieuwe songs ook klassiekers van de band waar KK 40 jaar (!) lang mee voor talloze nummers heeft gezorgd. Er staat dus wel een all-star band op het podium vanavond, dus best wel vreemd dat de zaal niet uitverkocht is.

Kippenvel

Gave show

Maar eerst was dus de support band Burning Witches aan de beurt. De band is vooral beïnvloed door de heavy metal van de jaren '80, terwijl de muzikanten ook naar andere muziek luisteren. Sonia 'Anubis' Nusselder speelde onder andere ook in de death metal band Sephiroth. Nusselder is momenteel de leadgitarist van de band Cobra Spell. Muzikaal doet de band denken aan Iron Maiden, Alice Cooper en Judas Priest. In 2017 bracht Burning Witches hun titelloze debuutalbum in eigen beheer uit, op 14 februari 2018 kondigde Nuclear Blast aan dat ze de band hadden getekend.

Bassist Tony Newton

Heerlijk gitaarwerk

In de tussentijd werd Wyss vervangen door Sonia 'Anubis' Nusselder uit Nederland. Het album Hexenhammer werd uitgebracht op 9 november 2018, het titelnummer is één van mijn favorieten, heerlijk! In juni 2019 verliet zangeres Seraina Telli de band om zich te concentreren op haar eigen band, Dead Venus. Ze werd opgevolgd door de Nederlandse zangeres Laura Guldemond van de band Shadowrise. In de zomer van 2019 speelde Burning Witches op Wacken, Summer Breeze en Rockharz Open Air festivals. Op 6 maart 2020 verscheen het album Dance with the Devil en op 28 mei 2021 het vierde album The Witch of the North. Het album kwam respectievelijk op nummer 16 en 6 binnen in de Duitse en Zwitserse album hitlijsten. In februari 2022 tekende de band een nieuw platencontract bij het Oostenrijkse platenlabel Napalm Records. Daar werd vorig jaar het goed ontvangen album "The Dark Tower" uitgebracht, vanavond "Unleash the Beast" en het titelnummer van gespeeld.  

Tim vind dat ook

In de rookwolken

De band begint met de heerlijke stamper ‘Unleash The Beast’ waarop je eigenlijk niet stil kan blijven staan. De Nederlandse zangeres Laura Guldemond heeft een nogal schreeuwerige stem en is vanaf het begin af aan bezig om het publiek op te zwepen. Het geluid is niet al te best en dat ben ik niet gewend van Tivoli. Na een wat moeizaam begin gaat de zaal lekker los op de trashmetal van de dames. Larissa Ernst stond vanavond op het podium omdat de brandende heks Romana Kalkuhl jammer genoeg ziek was. De band heeft inmiddels een aardige discografie kunnen opbouwen door de alweer vijf albums en 2 EP's die de band heeft uitgebracht. Helaas krijgt de band maar weinig tijd, waarom is mij niet duidelijk, dus erg veel nummers konden niet gespeeld worden. Er had gemakkelijk een half uurtje eerder begonnen kunnen worden. De zaal ging namelijk om 19:00 uur open en er werd gestart om 20:00 uur, jammer en vreemd. Vooral Hexenhammer blijf ik een geweldig nummer vinden. Laura kreeg ook nog een microfoon kapot gezongen, gelukkig werd er snel gereageerd en een andere aangegeven. Afgesloten wordt met een nummer van de allerlaatste plaat The Dark Tower en het nummer Burning Witches. Helaas dus maar een half uurtje en technisch was het dik in orde, heerlijk gitaarwerk van Courtney “CC Shred” Cox, helaas werd het wat verpest door het matige geluid. Ik ben nog niet geheel overtuigd maar wil de band graag nog eens een keer zien in een wat kleinere setting.  

En ook de nodige sparks

The Ripper

Toen was het dus tijd voor KK's Priest. Ik ben zelf altijd een fan geweest van zanger Tim "Ripper" Owens. Hij kwam in beeld toen in 1992 aan het einde van de Painkillier-tournee Rob Halford zijn vertrek aankondigde. Rob wilde andere dingen doen en die kon hij niet langer kwijt binnen de groep. In 1996 hield Judas Priest audities voor de opvolger van Rob Halford. Eén van de gegadigden was Ralf Scheepers (later Primal Fear). Uiteindelijk besloten ze in zee te gaan met de Amerikaan Tim Owens, die in een Judas Priest-coverband speelde. Er was weinig tijd voor nodig om hem het materiaal te leren, waarna hij mee op tournee ging. De albums Jugulator (1997) en Demolition (2001) werden goed verkocht, hoewel ze sommige oude fans niet konden overtuigen. Voor mijzelf was vooral het album '98 Live Meltdown uit 1998 een topper, op deze plaat liet Owens horen vocaal een meer dan waardig opvolger te zijn van Halford. Toch was het geen lange periode waarin Tim "Ripper" Owens de frontman van Priest was, in 2003 verliet hij de band en kwam Rob Halford weer terug.

In het licht

Vette solo's

KK's Priest heeft inmiddels twee albums uitgebracht, Sermons of the Sinner (2021) en The Sinner Rides Again (2023). Beide albums werden over het algemeen niet al te best ontvangen, gelukkig staan er op beide releases wel enkele hoogtepunten en daarvan worden enkele vanavond (niet geheel toevallig dus) ingepast in de set. Zo is de opening van de avond met het nummer "Hellfire Thunderbolt" geweldig. Wat een geweld wordt er op het publiek afgevuurd, heerlijk. Met "Sermons of the Sinner" en afsluiter "Raise Your Fists" worden er in totaal drie nummers gespeeld van het album uit 2021. Ook van het laatste album worden drie nummers gedaan, "Strike of the Viper", "Reap the Whirlwind" en "One More Shot at Glory". Met dat laatste nummer komen alle genoemde kwaliteiten van de groep het sterkst samen. Het zijn gevarieerde nummers met de nodige tempowisselingen, razendsnelle gitaarsolo's en de vaak hoge zang van Tim Owens. Live in ieder geval een stuk sterker dan op het album. 

De band in het zonnetje

De geweldige gitarist K.K. Downing

Tim "Ripper" Owens maakt trouwens toch een geweldige indruk, wat een strot. Zo worden ook een zwik Judas Priest nummers op een heerlijke manier vertolkt en geniet de zaal van kleppers als "The Ripper", "Night Crawler", "Burn in Hell", "Beyond the Realms of Death", "Hell Patrol", "The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)", "Breaking the Law" en "Victim of Changes". Het publiek kan hier niet genoeg van krijgen en er wordt uit volle borst meegezongen en de horns en vuisten gaan in de lucht. Heel zonde dat het vanavond niet uitverkocht was want dit was echt topkwaliteit en er werd geschreeuwd en "we want more" gezongen om meer nadat er was afgesloten met het heerlijke "Victim of Changes". De band kwam nog één keer terug met het nieuwe nummer "Raise Your Fists" wat net als de andere nieuwere nummers naadloos in de set paste. Jammer dat het alweer afgelopen was en voor de mensen die er vanavond niet bij waren, die hebben écht wat gemist. Wij als groep waren het er in ieder geval over eens dat het een topavond was geweest. 

Burning Witches - Hexenhammer

KK's Priest - Breaking The Law

Of The Wand & The Moon en Dool * 2 mei 2024, Annabel - Rotterdam

Setlist :Of The Wand & The Moon::
.
Setlist Dool:
Venus in Flames, Self-Dissect, The Shape of Fluidity, She Goat, Summerland, God Particle, House of a Thousand Dreams, Currents, Evil in You, Love Like Blood, Oweynagat, The Hand of Creation en Hermagorgon.

Op weg naar Annabel

Lange rij met gemêleerd publiek

Het eerste plan was om met de trein naar Dool in Rotterdam te gaan. Maar omdat er niemand zin had om mee te gaan heb ik deze keer de auto maar gepakt en parking Hofplein als bestemming ingevoerd in mijn telefoontje. In mijn vroege jeugdjaren ben ik zoals zoveel generatiegenoten opgegroeid met Black Sabbath, Alice Cooper, Deep Purple, Led Zeppelin en nog wel een aantal van deze legendarische bands. Ondanks dat ik nog regelmatig een plaatje van deze bands op de draaitafel leg, ben ik altijd bezig met het luisteren van allerlei "nieuwe" bands en nieuwsgierig wat er zoal uit wordt gebracht. Telkens weer ontdek ik dat er nog steeds heerlijke albums worden uitgebracht. Ik ben er van overtuigd dat als deze in de jaren 70 of 80 op de radio te beluisteren waren geweest er zeker en vast de nodige "klassiekers" uit voort waren gekomen. Ook zitten er regelmatig bands tussen die bovengemiddeld goed zijn en laat Dool er daar nou één van zijn. 

:Of The Wand & The Moon:

Kim Larsen

Niet alleen op de plaat maar ook live is dit een band die een unieke sfeer weet neer te zetten, die je dus echt moet ondergaan om erover mee te kunnen praten. Ik was mooi op tijd, dit vooral omdat het verkeer richting Rotterdam een stuk minder druk was dan normaal door de meivakantie. Ik was nog nooit in deze zaal, genaamd Annabel, geweest en dat zegt natuurlijk wel wat met zo'n enorme berg concerten die ik inmiddels al gedaan heb. Volgens de info op het wereldwijde internet bestaat het poppodium sinds 2015 en biedt de grote zaal plaats aan 1200 en de kleine zaal aan 300 betalende zielen. Ook is er nog een café met terras voor de deur. De supportband van vanavond luistert naar de bijzondere naam van :Of The Wand & The Moon:. Dit is het neofolk/experimentele project van de Deense muzikant Kim Larsen.  

Dool

Raven

Larsen was oorspronkelijk lid van de gothic/doom metal band Saturnus, maar verliet deze vanwege persoonlijke geschillen. Hierna begon hij het neofolkproject :Of The Wand & The Moon: omdat hij al heel lang fan was van het genre. Larsen noemt onder zijn muzikale invloeden de neofolk artiesten Death in June, Blood Axis en Sol Invictus. Thematisch is hij beïnvloed door runen, Noorse mythologie en heidendom. Hij beschreef zijn muziek ooit als "loner folk". De band heeft al heel wat releases uitgebracht, drie EP's en zeven albums. Normaal gesproken maakt de beste man gebruik van verschillende soorten gastmuzikanten, alleen vanavond dus niet, het was een solo optreden. Beetje vreemd was het dus wel, een half orkest dat vanaf een tape speelde en Larsen met een semi akoestische gitaar. Het was best aardig, de man heeft namelijk wel een prettige stem. Maar al snel ging het vervelen en gelukkig duurde het maar een half uur.   

Gevoelig

Voluit

En dan was het tijd voor Dool. Ik zag de band vanavond voor de zesde keer live en ook voor het optreden van 20 december in Tivoli heb ik alvast een kaart in de pocket. Positief punt van deze avond is dat het nieuwe album werkelijk fenomenaal is en dat daarvan op één nummer na alles gespeeld wordt. Het eerste album van de band "Here Now, There Then" uit 2017 was al geweldig, het tweede album "Summerland" was een piepklein tandje minder maar met het laatste album "The Shape of Fluidity" heeft de band zich overtroffen. In tekstueel opzicht gaat het over de identiteitsproblemen die Raven heeft doorgemaakt, al was dit in eerste instantie niet eens de bedoeling om hierover te gaan schrijven. Dit werd me duidelijk uit de interviews met de band die ik gelezen heb in de Aardschok en Rocktribune.  Vanavond werden van het laatste album "The Shape of Fluidity" alle nummers behalve "Hymn for a Memory Lost" gespeeld. 

Gitaar spelend

Bezwerend

Stuk voor stuk zijn de nummers sterk opgebouwd, met fraaie stevige gitaarriffs en pakkende zang- en melodielijnen. Alle composities staan als een huis en zoals eigenlijk altijd weet de band een intens optreden neer te zetten en wordt je meegesleept door de fraaie muziek patronen die op je afgevuurd worden. Er is wel een verscheidenheid aan bezoekers in de zaal en dat zal vast en zeker wel te maken hebben met de bekendheid van Raven door de TV programma's als Boerderij van Dorst en de Nachtdieren. Zo zijn er mensen uit elke leeftijdsgroep aanwezig en daarvan zijn er ook een aantal die voor het eerst naar een wat "steviger" concert gaan. Blijft toch wel jammer dat je in Nederland dit soort programma's en ook zoiets als Beste Zangers nodig hebt om mensen naar je optredens te lokken. Maar goed, het werkt wel en een publiek figuur krijgt hoe dan ook meer aandacht. Met "Love Like Blood" werd er nog een schepje bovenop gegooid, door band en publiek en je zag dat Raven nu ook helemaal in trance was. Ook het opeenvolgende "Oweynagat" is een fabuleus nummer waardoor je zelf ook gaat zweven. Helaas was met het nummer "Hermagorgon" alweer een einde gekomen aan het optreden, maar toch ook weer niet......

Bezig met de volle zaal

Gitarist Omar Kleiss (Iskandr)

Wat is live muziek toch bijzonder... de gitaar van Nick hield er zomaar na het eerste deel van het nummer mee op.... duurde lang. Tsja en toen moest Raven de tijd volpraten, met de nodige improvisatie lukte dat en toen hen vertelde dat moeders er ook was klonk er groot gejuich uit de zaal. Ik kon het gezicht van Raven's moeder zien en zag dat ze zich flink opgelaten voelde. Verder leek de magie weg te zijn maar toen de band opnieuw met het afsluitende nummer begon pakte de zaal en de band het ritme op alsof er niets was voorgevallen. De band liet vanavond in ieder geval horen enorm gegroeid te zijn en het was opnieuw een imposant optreden. De stem van Raven is erg veelzijdig, dan weer zwaar en neutraal en soms zelf klinkt het als een kinderstem, heel bijzonder. Na afloop de twee laatste albums op vinyl gekocht en door de hele band laten signeren. Nu heb ik alles weer van de band op vinyl. Raven wist nog wel wie ik was, na het concert in de Helling (21 april 2022, ook op deze blog natuurlijk) hebben we lang met elkaar gesproken en veel gelachen. Het is een geweldig mens en na een knuffel van Raven ging ik met een heerlijk gevoel na een fantastische avond weer huiswaarts. 

Nog een keer Omar Kleiss

Basgitarist JB van der Wal

Drummer Vincent Kreyder

Wapperende haren

Signeren van de laatste twee albums

De gesigneerde albums