Uriah Heep * 13 oktober 2022, Tivoli Grote Zaal - Utrecht

 

Akoestische set Uriah Heep:
Circus, Tales, Free Me, Come Away Melinda, Confession/Rain, The Wizard/Paradise/Circle of Hands en Lady in Black.
Electrische set Uriah Heep:
Against the Odds, The Hanging Tree, Traveller in Time, Between Two Worlds, Stealin', Too Scared to Run, Rainbow Demon, What Kind of God, Sunrise, Sweet Lorraine, Free 'n' Easy en July Morning. Toegift: Gypsy en Easy Livin'.

Intro op het doek met tal van rock grootheden

Akoestische set

Ter gelegenheid van hun "50th Anniversary Tour" vierde Uriah Heep hun 50e verjaardag met een speciaal concert op donderdag 13 oktober 2022 in de "oude" zaal van Tivoli Vredenburg in Utrecht. Hoeveel bands kunnen zeggen dat zij Kiss, ZZ Top, Foreigner en Rush als voorprogramma hadden en voor hun grote doorbraak zorgden? Uriah Heep is ongetwijfeld een onmisbare schakel in de muziekgeschiedenis. De band ontstond in het begin van het gouden tijdperk van de progressieve hardrock, naast grootheden als Led Zeppelin, Black Sabbath en Deep Purple. Uriah Heep staat bekend omwille van het intelligente zanggebruik. Kenmerkend voor hun geluid is het hammondorgel, maar ook de meerstemmige (soms zelfs vijfstemmige) zang. Dit inspireerde bands zoals Sweet en Queen. Ook was de band een pionier in de integratie van het Hammondorgel en het wah-wah-pedaal, het handelsmerk van Mick Box, die symbolisch werden voor hun sound. Een leuk weetje, Uriah Heep is genoemd naar de schurk in de roman David Copperfield van Charles Dickens.

Heerlijk begin van de avond

Powerdrummer Russell Gilbrook moest zich inhouden

Wie had in 1970 kunnen denken dat Uriah Heep hun 50-jarig jubileum zou vieren? Het is een geweldige prestatie, vooral omdat de band nog steeds een geweldige live band is. En zoals Mick Box zelf aangaf: het is met grote trots dat we dit 50-jarig jubileum ingaan met dezelfde passie, verlangen en liefde voor wat we doen, en dat het nog lang mag blijven duren!" De muzikanten van Uriah Heep zijn harde werkers: 25 studio albums later, meer dan 40 miljoen verkochte platen wereldwijd en verschillende tournees in Amerika, Japan en Europa. Met hun derde album Look At Yourself (1971) brak Uriah Heep wereldwijd door, opvolger Demons And Wizards (1972) bracht hun grootste hit in Nederland voort: Easy Livin'. Zoals menig band uit de sixties heeft Uriah Heep al een paar leden verloren aan de hand van Magere Hein, maar aan het hoofd staat nog steeds oprichter en gitarist Mick Box!

Bernie Shaw

Heeft een geweldge stem

Zo heb ik de band al heel wat keren zien optreden (vanavond was de negende keer) en de diverse wisselingen in de bandleden meegemaakt. Zo hebben we de helaas overleden bassist Trevor Bolder en drummer Lee Kerslake nog diverse keren zien optreden met de band en was ik nog bij het dertig jarig jubileum van de band in de Kade (Zaandam) in 2000. Nu zal je misschien denken, dan moet het 50-jarig jubileum toch geweest zijn in 2020? Dat klopt, maar ja corona hè? Dus nu in 2022 was het eindelijk zover en het blijft toch wel gek dat de band in Nederland nooit helemaal bij de grootheden wordt geschaard. De show van vanavond was in tweeën gehakt, we begonnen met een akoestisch deel. Voordat we begonnen werden er plaatjes getoond op het grote doek, leek wel een beetje op een "ouderwetse" dia avond. Hier werd door diverse muzikale grootheden een dank uitgesproken aan de jarige job. Zo kwamen rockgoden Brian May, Rob Halford, Alice Cooper, Steve Harris, Paul Stanley en nog veel meer voorbij. Dit maakte duidelijk hoe groot de impact was op de muziek van de band.

Phil Lanzon had het geweldig naar z'n zin

Heeft ook een prima stem

Zo werd wel duidelijk hoe groot de invloed van Uriah Heep is geweest op mensen en bands wereldwijd. Ondertussen werden er door de mannen zittend de nodige heerlijke nummers gespeeld. Ik ben normaal niet zo van het akoestische maar in dit geval vond ik het toch wel erg geslaagd. Denk ook dat het heel slim was om de avond hiermee te beginnen en het niet "tussendoor" te doen, normaal gesproken haal je dan de vaart uit het optreden. Nu was het een heel leuk "voorprogramma" en kwamen er heerlijke nummers voorbij zoals een prachtige versie van "Circus". Het geluid was spectaculair goed en over de geweldige stem van Bernie Shaw hoeven we het niet eens te hebben, wat een topper is dat. De sfeer bleef heerlijk met nummers als "Tales", "Free Me" (lekker mee blèren) en één van de lievelingsnummers van mijn vrouw Renate, "Come Away Melinda". Daarna waren er een soort van mash ups van "Confession" en "Rain", "Wizard", "Paradise" en "Circle of Hands" van het album Demons and Wizards. De set werd afgesloten met de "meezinger" "Lady in Black".

Meezingen!

Veel plezier

Het is en blijft jammer dat er in Tivoli naar mijn smaak te weinig rock/metal in al zijn vormen en maten wordt geprogrammeerd daar het geluid in alle zalen geweldig is. Maar goed, misschien gaat dat nog eens veranderen, kijk eens naar 013 bijvoorbeeld. Ook nu was er een inleiding op het grote doek over 50 jaar Uriah Heep voordat deze naar beneden viel en de band het tweede deel van het optreden begon met het heerlijke "Against the Odds" onder het nodige vuurwerk. Vanaf dat moment maakten we een reis door de tijd met alleen maar geweldige nummers. De mannen hadden een hele fijne set samengesteld met nummers die in het verleden niet altijd werden gespeeld. Voor mijzelf was "Between Two Worlds" een hoogtepuntje omdat het album "Sonic Origami" bij ons thuis helemaal grijs gedraaid is.

Electrische set

Heerlijke opening met Against the Odds

Het was vanavond een show die niet zo snel meer geëvenaard gaat worden, bijna drie uur (inclusief pauze) met 24 nummers (waarvan 8 akoestisch). Met 10 centimeter hoog kippenvel op mijn lijf kwamen in één ruk grote hoogtepunten Sunrise, Sweet Lorraine, Free 'n' Easy en July Morning voorbij. Bernie Shaw bracht alles zoals altijd met 200% inzet en ook Mick Box blijft een geweldenaar met zijn mooie bewegingen. Phil Lanzon op keyboard heeft de hele avond met een lach op zijn gezicht staan spelen, powerdrummer Russell Gilbrook kon lekker losgaan nadat hij met veel moeite de akoestische set had doorstaan en stille kracht Dave Rimmer stond heerlijk te bassen. Na July Morning was de regulierse set afgelopen en verdwenen de mannen en werd er voor de toegiften op twee schermen nog (herdenkings)foto’s getoond van alle muzikanten die ooit in Uriah Heep hebben gezeten. Met Gypsy en Easy Livin' werd de heerlijke avond afgesloten. Voor mij één van de concert hoogtepunten van dit jaar en het zal door Uriah Heep moeilijk nog eens overtroffen kunnen worden. Of het zou bij het 75 jarig bestaan moeten zijn……

Bassist Dave Rimmer

Drummer Russell Gilbrook

Bernie Shaw

Bernie Shaw

Bernie Shaw gaf zoals altijd weer alles

Gitarist en oprichter van de band Mick Box

Maakt altijd mooie bewegingen

Sweet Lorraine

Mick Box bij de toegift Gypsy

Op een haar na was het vanavond uitverkocht

Uriah Heep - Come Away Melinda (akoestisch) 

(filmpje gemaakt met mijn smartphone)

Uriah Heep - Sunrise 

(filmpje gemaakt met mijn smartphone)

Uriah Heep - Easy Livin' 

(filmpje gemaakt met mijn smartphone)

Ten Years After * 6 oktober 2022, De Helling - Utrecht

 

Setlist Ten Years After:
No Deal, The Game, Going Home, Devil To Pay, Tombstone, Tennessee Plates,
Working on The Road, Love Like A Man, 50,000 Miles, Change The World, Help Me,
Good Morning Little Schoolgirl, I Can't Keep From Crying Sometimes, I'm Going Home en The Smoke.

We zijn er klaar voor

De setlist, de laatste drie nummers werden niet gespeeld

Dit ging toch wel een bijzondere avond worden. In mijn jongste jaren waren mijn grootste favorieten (en nog steeds natuurlijk) Alice Cooper, Black Sabbath, Led Zeppelin, Yes, Uriah Heep, Deep Purple en Ten Years After. Eigenlijk een voor die tijd een heel logisch rijtje. Natuurlijk kwamen daar steeds meer rock en metal bands bij maar ik was helemaal dol op een paar dubbel albums, en vooral omdat deze LIVE waren. Zo draaide ik Live in Europe van Rory Galagher, Made in Japan van Deep Purple, Live van Uriah Heep en Recorded Live (opgenomen in Parijs en Hamburg in 1973) van….. ja u raadt het al Ten Years After. Deze platen heb ik zo vaak gedraaid dat ik alles noot voor noot weet wat er komen gaat, ik weet zelfs precies wanneer er iemand iets en wat uit het publiek roept.

Ten Years After of is het Hundred Seventy Split

Basgitarist Leo Lyons is er vanaf het allereerste begin al bij

Later hoorde ik weleens de nummers als studio opname en daar vond ik dan helemaal niks aan. Heb alle bands al meerdere malen gezien alleen Ten Years After nog nooit. Ten Years After is het resultaat van gitarist Alvin Lee en multi-instrumentalist Leo Lyons die elkaar in 1964 ontmoetten. Ze vormen Britain's Largest Sounding Trio, dat de naam The Jaybirds aannam toen drummer Ric Lee (niet familie van Alvin) en toetsenist Chick Churchill erbij kwamen . Het kwartet speelde klassiekers van blues en rock 'n' roll en nam in 1967 de naam Ten Years After aan, ter gelegenheid van wat zij beschouwen als de tiende verjaardag van de geboorte van rock 'n' roll. Deze uitleg wordt in ieder geval het meest gebruikt door journalisten. Volgens Leo Lyons kwam de naam van de groep eigenlijk van een radioprogramma over het einde van de militaire dienst in het VK.

De man (79!) had er ongelofelijk veel plezier in

Zanger/gitarist Joe Gooch moest vanavond Alvin Lee doen vergeten

Ten Years After tekende een contract bij Deram, een dochteronderneming van Decca Records, en bracht hun eerste gelijknamige album uit in 1967. Het bevat covers van I Can't Keep From Crying Soms van Al Kooper, Help Me van Sonny Boy Williamson II en Spoonful van Willie Dixon, die weinig succes heeft, evenals Undead, het eerste album van de groep dat in 1968 in het openbaar werd opgenomen. waarop een versnelde cover van Woodchopper's Ball van Woody Herman en de eerste versie van I'm Going Home verschijnen. De volgende albums, Stonedhenge (1968) en Ssssh (1969), lieten de groep nog steeds niet het succes van zijn concurrenten in de Britse bluesrockscene kennen.

Vanaf de bar

Hij was van 2003 tot 2014 zanger en leadgitarist van Ten Years After

Alles veranderde in augustus 1969. Uitgenodigd voor het Woodstock-festival voerde de groep een memorabel optreden uit, vereeuwigd in de festivalfilm met de tien minuten van het nummer I'm Going Home, inclusief een lange medley van rockklassiekers met een opmerkelijk optreden van Alvin Lee. Door de enorme media-aandacht die de groep daarmee kreeg, werd hun vijfde album, Cricklewood Green (1970), eindelijk een groot succes. De releases van Watt (1970) en daarna A Space in Time (1971) bevestigen dat Ten Years After een van de populairste bluesrockgroepen van zijn generatie is geworden. A Space in Time, de eerste plaat van de band op hun nieuwe label, Columbia Records, bevat een van de bekendste nummers van de band: I'd Love to Change the World. De albums Rock and Roll Music to the World in 1972 en Recorded Live in 1973 volgden, opgenomen in Parijs en Hamburg.

Drummer Damon Sawyer

2x basgitarist Leo Lyons

Ten Years After ging in 1975 uit elkaar, na een laatste album, Positive Vibrations (1974) en een laatste Amerikaanse tournee. De groep kwam in 1983 af en toe bij elkaar voor een Britse tour, daarna in 1988 voor een nieuw album, About Time, en een lange tournee die vooral gericht was op nostalgie en de hervatting van oude hits van eind jaren zestig. De groep bestaat nog steeds en treedt regelmatig onder deze naam over de hele wereld op, maar zonder Alvin Lee. Hij weigerde deel te nemen aan de reünie van de groep in 2001 en wordt vervangen door gitarist en zanger Joe Gooch uit 2002. Deze nieuwe formatie bracht drie studioalbums uit, Now (2004), Evolution (2008) en zelfs nog in 2017 met het bepaald niet verkeerde album A Sting in the Tale. Op 6 maart 2013 sterft Alvin Lee, de originele gitarist van de band, aan chirurgische complicaties. Aan het einde van hetzelfde jaar verlieten Gooch en Lyons Ten Years After en werden respectievelijk vervangen door Marcus Bonfanti en Colin Hodgkinson.

Op de foto met deze geweldige baas

Nu is de huidige band natuurlijk niet meer te vergelijken met wat het ooit was. Vooral zanger/gitarist Alvin Lee was natuurlijk een legende maar ik was toch heel nieuwsgierig hoe het er vanavond aan toe zou gaan. Verwarring was er wel een beetje, want de Helling had rond getoeterd dat Ten Years After ging optreden maar er hing toch echt een backdrop van Hundred Seventy Split (HSS). Dit is een bluesrockband die in 2010 werd opgericht door Joe Gooch (gitaar en zang) en Leo Lyons (basgitaar en songwriter), voormalige leden van Ten Years After. Het derde lid is de drummer Damon Sawyer. Het trio speelt naast klassiekers uit het Ten Years After-repertoire ook nieuwe nummers en toert geregeld. Maar goed wat het beestje voor een naam mag hebben, met twee van de drie oorspronkelijke leden was het toch wel een zeer hoog Ten Years After gehalte vanavond.

Ten Years After - Help Me (filmpje gemaakt met mijn smartphone)

Het werd in ieder geval een avond waar ik nog een week van heb nagenoten, wat een heerlijke verrassing. Wel jammer dat er zo weinig publiek was, ik denk uiteindelijk zo'n 150 bezoekers en dan overdrijf ik zeker niet. Met Good Morning Little Schoolgirl, I Can't Keep from Crying Sometimes en I'm Going Home was het voor mij een trip down to memory lane. Natuurlijk waren ook de overige nummers geen straf, het zijn bijzonder getalenteerde gasten die vanavond op het podium stonden. Ik heb ontzettend genoten van het oerlid Leo Lyons, de man is 79 jaar (wordt in november 80) en ging tekeer als een beest op zijn basgitaar. De man had zo ongelofelijk veel plezier dat alleen dit het bezoek vanavond al meer dan waard was. Natuurlijk na het optreden nog even met deze baas gekletst en op de foto gegaan voordat ik weer op mijn ijzeren ros de thuisreis aanvaardde.

Ten Years After - I'm Going Home (filmpje gemaakt met mijn smartphone)

Hangman's Chair en Paradise Lost * 5 oktober 2022, Tivoli Pandora - Utrecht

 

Setlist Hangman's Chair:
An Ode to Breakdown, Cold & Distant, Who Wants to Die Old,
Storm Resounds, Naïve, 04/09/16, Loner en A Thousand Miles Away.
Setlist Paradise Lost:
Enchantment, Forsaken, Blood and Chaos, Faith Divides Us - Death Unites Us,
Eternal, One Second, Serenity, The Enemy, As I Die, The Devil Embraced,
No Hope in Sight en Say Just Words. Toegift: Darker Thoughts, Embers Fire en Ghosts.

Hangman's Chair

De uitstekende drummer Mehdi Birouk Thépegnier

Het is duidelijk dat er in Tivoli in Utrecht niet al te veel ruimte is voor metal maar dan is het toch wel bijzonder dat Paradise Lost er vanavond voor de twaalfde(!) keer optreedt. De band heeft blijkbaar een prima band opgebouwd met de mensen in Utrecht, jammer dat er niet meer bands zijn die dat hebben. Het is echt niet zo heel moeilijk als je een beetje in deze “wereld” bekend bent om jaarlijks een goed programma in elkaar te zetten. Goed voor de fans maar zeker ook voor de omzet van Tivoli zelf. Maar goed, we pakken zoveel mogelijk rock/metal optredens mee als we kunnen in ons stadsie, want het is gewoon fijn als je niet al te ver hoeft te reizen. Omdat deze week met vier(!) concerten al redelijk volgeplempt is zijn we met de auto gegaan, moest de volgende dag ook alweer om 6:00 uur op.

Zanger/gitarist Cedric Toufouti

Mooi licht

Wij (Robin en ik) zijn al een tijdje fan van deze band en hadden al heel snel de kaarten hiervoor gekocht. Gelukkig maar want het is vanavond stijf uitverkocht. Van de twaalf keer hebben we Paradise Lost drie keer eerder in Utrecht gezien, in 2017, 2015 en in de oude Tivoli nog in 2012. Ook op Graspop hebben we een mooi rijtje staan, 2012, 2014, 2019 en dit jaar nog. We weten dus wel een beetje wat we kunnen verwachten vanavond. Kimberley was er vanavond ook weer bij, we troffen haar in de rij bij de ingang van Tivoli. Grappig is dat enkele weken geleden Hangman’s Chair werd aangekondigd als support, deze band had ik nog op 19 mei in DB’s een geweldig optreden zien geven, toen als headliner. Net als toen begint de band met de rug naar het publiek toe aan het optreden, voor vier grote witte lampen. De mannen zijn opgegroeid in een buitenwijk van Parijs en via de hardcore punk ontdekt de band ook het zwaardere, langzame werk. Het heavy geluid van Hangman’s Chair valt het beste te omschrijven als een mengeling tussen doom en grunge.

Prima maar wel wat eentonig optreden

Paradise Lost

Raakvlakken vind je onder andere met Alice in Chains en met de headliner van vanavond. Na vijf eerdere albums tussen 2007 en 2019 hebben ze dit jaar met een nieuw platencontract bij Nuclear Blast op zak en hebben met het laatste album "A Loner" een flinke doorbraak gemaakt. Het album is zeer goed ontvangen en heeft hoge scores gekregen bij de diverse metal websites en magazines. Helaas kon het me vanavond wat minder bekoren, de muur van geluid werd me op een gegeven moment wat te eentonig. Ook het publiek reageerde wat lauw, ondanks de pogingen van de gitarist en bassist van de band om de boel op te zwepen. Wel genoten van de drummer, wat een beest is dat zeg.

Heerlijke start met Enchantment

Zanger Nick Holmes

Toen was het tijd voor het in 1988 opgerichte Paradise Lost. In 1990 maakte Paradise Lost deel uit van de zogenaamde "Grote Drie" (Big Three) van de death/doom-metal, samen met My Dying Bride en Anathema. Voor wie de band nog nooit eerder gezien heeft lijkt het enthousiasme van zanger/frontman Nick Holmes normaal te zijn maar de echte fans weten wel beter, in de begintijd was hij lang niet altijd zo innemend. Het geluid vanavond is (zoals bijna altijd in Tivoli) erg goed maar wel behoorlijk hard. Bijzonder is dat de line-up van de band al vanaf het begin af aan vrijwel constant is, zanger Nick Holmes, de gitaristen Gregor Mackintosh en Aaron Aedy en basgitarist Stephen Edmondson zijn er al vanaf 1988 (de oprichtingsdatum) bij. Alleen (sessie)drummer Guido Montanarini is er dit jaar bij gekomen nadat Waltteri Väyrynen (vanaf 2015) er dit jaar mee gestopt is.

Dynamisch optreden

Mooie gast die Aaron Aedy

Geopend wordt er met het lekkere Enchantment, een oudje van het album “Draconian Times” uit 1995. Daarna is het tijd om aandacht te schenken aan het laatste album “Obsidian”uit 2020 waarvan nu eindelijk nummers live gespeeld kunnen worden. Het fijne Forsaken, maar later in de set worden ook nog Serenity, The Devil Embraced, Darker Thoughts en Ghosts gespeeld. De laatste twee nummers worden in de toegift gedaan, met daartussen ingeklemd een heerlijke kraker namelijk Embers Fire. Het melancholische gitaarspel van Gregor Mackintosh blijft één van de sterkste troeven van Paradise Lost maar het blijft ook een genot om deze op-en-top-professionals aan het werk te zien. We genieten ook van slaggitarist Aaron Aedy, de man staat recht voor onze neus en straalt constant plezier en vrolijkheid uit en klapt af en toe net zo hard voor ons als wij voor de band klappen.

Doom

Bassist Stephen Edmondson

Het ijzersterke songmateriaal staat natuurlijk overeind, in welke vorm de band ook is. Heerlijke nummers als, Faith Divides Us - Death Unites Us, One Second, As I Die en No Hope in Sight komen voorbij. Veel mensen hebben een hekel aan de “meezinger” Say Just Words maar wij vinden het wel lekker, we blèren dan ook flink mee. Er ontstaat in het laatste deel van het optreden een kleine pit tot genoegen van de band. Er is een mooie afwisseling tussen de oude en nieuwe nummers ende wat langzamere en snelle. De band weet zoals altijd een strakke show neer te zetten en de heer Holmes zorgt met zijn Britse humor af en toe voor een leuke anekdote. Zoals wanneer hij aangeeft bij de piano intro op tape dat dit wel de kleinste pianist ter wereld is en we hem daarom niet kunnen zien. Nog even na gekletst met Eric Hazebroek (Vetrar Draugurinn), we zien hem en de band over vier weken weer optreden op het Brainstorm Festival. We waren mooi op tijd thuis zodat ik me fris en fruitig de volgende dag weer 100% kon inzetten voor mijn prettige werkgever.

Gitarist Gregor Mackintosh

Heerlijke avond gehad