dinsdag 24 mei 2022

Hee Hee Shamone en Hangman's Chair * 19 mei 2022, DB's - Utrecht

 


Setlist Hee Hee Shamone:
If You Think..., Tuck Me In, Led Zep, Still Got The Blues 4U,
March Of The Living Dead, The Joker en Would U Care 2 Dance.
Setlist Hangman's Chair:
An Ode to Breakdown, Cold & Distant, Who Wants to Die Old, Storm Resounds,
Naïve, Sleep Juice, 04/09/16, Flashback, Dripping Low, Loner en A Thousand Miles Away.


Op de fiets naar DB's


Met Eric Hazebroek

Op donderdag 19 mei was het heerlijk weer en ging ik op mijn ijzeren ros naar DB's in Utrecht voor een optreden van Hangman's Chair. Tijdje geleden had de band nog in Doornroosje gestaan maar toen kon ik niet en dat was achteraf maar goed ook. Toen ging het om een zittend (corona) concert en nu was het bijna een thuiswedstrijd en een "normaal" concert. Argo en Michael waren er vanavond ook dus toen ik aankwam na mijn fietstocht konden we mooi nog even buiten op het terras een paar biertjes drinken voordat we naar binnen gingen. Daar liepen we Eric Hazebroek (Vetrar Draugurinn, Pilgrimage en ex-Stream of Passion) tegen het lijf. Natuurlijk hebben we een tijdje gezellig gebabbeld, Eric is ook een groot fan van Hangman's Chair, maar moest wel direct na het optreden naar huis. De volgende dag ging hij namelijk voor de albumrelease van Pilgrimage al om 12:00 uur met het vliegtuig naar Malta. Even later kwam George Oosthoek er ook nog gezellig bij, hij ging vanavond met de support act Hee Hee Shamone meedoen. Deze keer niet als zanger/grunter, maar als drummer! We waren benieuwd!


Eerst even een slokje


Hee Hee Shamone

We werden vanavond dus opgewarmd door Hee Hee Shamone, dit is een splinternieuwe metalgroep uit Utrecht en bestaat uit de nodige oudgedienden. Zo hebben deze mannen ook een aandeel (gehad) in onder andere in Shinigami, Silicon Head, Grasmoajer, Pleurisy en Doghouse Gallows. De alternatieve metal met af en toe ook wat trash-invloeden werd goed ontvangen door het helaas niet zo massaal opgekomen publiek. Over de gehele avond gezien waren er zo'n 70 bezoekers aanwezig. Het prima headbangende metal half uurtje werd afgesloten met de grootste hit van de band, Would U Care 2 Dance. Het was in ieder geval erg leuk om te zien hoe George het deed als drummer, het paste hem als gegoten, hij kon zijn vele energie goed kwijt. Toen we weer bij de bar stonden (niet voor het laatst deze avond) kwam de zanger voorbij met een plectrum op zijn schouderblad. Hoe hij dit voor elkaar had gekregen zal altijd wel een raadsel blijven.   


4x de gitarist


George Oosthoek kon lekker zijn energie kwijt


Prima metalzanger


Met George


Argo met George


Hangman's Chair begon met de rug naar het publiek

Toen was het tijd voor de headliner van vanavond. Opgegroeid met hardcore punk in een buitenwijk van Parijs ontdekken de heren ook het zwaardere, langzame werk. Met Hangman’s Chair gaan ze dus de kant op van de stonerdoom en met resultaat. Het heavy geluid van Hangman’s Chair valt het beste te omschrijven als een mengeling tussen doom en grunge. Raakvlakken vind je onder andere met Alice in Chains en Paradise Lost. Na vijf eerdere albums tussen 2007 en 2019 hebben ze dit jaar met een nieuw platencontract bij Nuclear Blast op zak en hebben met het laatste album "A Loner" een flinke doorbraak gemaakt. Het album is zeer goed ontvangen en heeft hoge scores gekregen bij de diverse metal websites en magazines.  


Hangman's Chair


Lastig licht voor foto's

De band begon met de rug naar het publiek naast de vier opgestelde witte lampen gericht in de zaal. Er wordt gestart met vier nummers van het nieuwe album, An Ode to Breakdown, de zware gitaren bij Cold and Distant, Who Wants to Die Old en Storm Resounds. De cleane zang van Cédric Toufouti klinkt wanhopig en melancholisch. De sombere sfeer wordt aangedikt door het laaggestemde gitaarwerk en het zware basgeluid. De twee gitaristen laten afwisselend doomachtige riffs en psychedelische, duistere geluiden horen. Meteen vanaf de start sleuren de Fransen je mee in hun uiterst verzorgde, sfeervolle composities. De bandleden weten inmiddels goed hoe ze de contrasterende elementen in hun muziek moeten integreren. Dat we hier te maken hebben met goed op elkaar ingespeelde muzikanten is dan ook goed te merken.


Zanger Cédric Toufouti


Prima stem

Nu komt er een drietal nummers aan bod van het album Banlieue Triste uit 2018 met het emotionele Naïve, het loodzware Sleep Juice en 04/09/16 dat over een drugs-overdosis van een bandlid gaat. Dan nog twee nummers van This Is Not Supposed to Be Positive uit 2015, Flashback en Dripping Low. Met de twee nieuwe nummers Loner en A Thousand Miles Away wordt het fijne concert afgesloten. Frontman Cedric Toufouti kan een behoorlijke noot zingen en door de sterke opbouw komt de muziek steeds steviger uit de speakers en klinken de instrumenten gaandeweg zwaarder en dieper. Of het nu gaat over het verlies van een groepslid, een overdosis of het leven in de buitenwijken van de grote stad: Hangman's Chair weet dit om te zetten in iets moois, zwaars en melancholisch. Het werk gaat over eenzaamheid in al zijn vormen en de heren brengen het erg overtuigend. Gevoelig, hier en daar erg doomy, sterke melodielijnen en idem riffs. Soms erg rustig, maar met een aanwezige dreiging. Laten we hopen dat de groep ook gauw de erkenning krijgt die deze verdient want vanavond was de opkomst veel te laag voor zo'n topband.


Mooi licht


En nog een keer

We zijn nog een tijdje blijven hangen (what's in a name), het is een geweldige fijne locatie dat DB's. Prima kleine zaal, aardige mensen en een heel gezellige bar. We hebben met de diverse mensen nog nagebabbeld, George wilde mijn foto's nog graag hebben voor de social media van zijn band Hee Hee Shamone, dus dat heb ik later nog gedaan. Rond twaalf uur hebben we afscheid genomen en ben ik weer naar huis gefietst na een zeer geslaagde avond. 


Julien Chanut op gitaar


Drummer Mehdi Birouk Thépegnier


Setlist van Hangman's Chair


Setlist van Hee Hee Shamone







































dinsdag 17 mei 2022

Lesoir en Kayak * 14 mei 2022, De Vorstin - Hilversum

 


Setlist Lesoir:
Single-Eyed, Mosaic, Is This It, Gone and Forgotten, Babel (Pt 5), Dystopia en Two Faces.
Setlist Kayak:
Traitor's Gate, Somebody, La Peregrina, Kaja, Daphne, Mammoth, Still My Heart Cries for You (opgedragen aan Pim Koopman), Seagull, Alibi, Said No Word, Irene, Theme from Spetters, A Million Years, Cary, Out of This World, Merlin, Niniane (Lady of the Lake) en Starlight Dancer. Toegift: Chance for a Lifetime en Ruthless Queen.


Lesoir


Maartje Meessen

Dit concert moest en zou ik naartoe, het allerlaatste concert op Nederlandse bodem van Kayak. Ik heb de band in heel wat gedaantes (lees: periodes) gezien, de allereerste keer in oktober 1978 in Muziekcentrum Vredenburg. Daarna in november 2000, maart 2002, april 2003, april 2005, oktober 2005, oktober 2009, december 2011, december 2012, oktober 2013 en april 2019 (tussen 1982 en 1998 was Kayak helemaal niet actief). Dit ging dus de twaalfde keer en ook laatste worden. Had Renate het kaartje voor kerst gegeven en Nicole en Robin gingen ook mee. We werden thuis opgepikt door Robin en kwamen een kwartiertje voor het begin van de support act Lesoir in de Vorstin aan. De dames hadden een zitplek gereserveerd (top gedaan door de Vorstin!) op het balkon en Robin en ik konden met onze snufferd vrijwel vooraan staan, links bij het podium.


Het venijn zat in het tweede deel van de set


Eleën Bartholomeus zingt en speelt ook gitaar

De art rock band Lesoir uit Maastricht (beïnvloed door bands als Anathema, Porcupine Tree en The Gathering) begon mooi op tijd en de drie heren en twee dames konden me eerlijk gezegd niet zo bekoren. De muziek kabbelde een beetje voort en net toen ik in slaap begon te vallen werd het toch nog alleraardigst. Bij het vierde nummer kwam er eindelijk wat pit in de set met Gone and Forgotten en een gedeelte van het normaal gesproken 20 minuten durende Babel (alleen Part V werd gespeeld). Multi instrumentalist en zangeres Maartje Meessen (in het dagelijkse leven docent) speelt, buiten dat ze ook nog een aangename zangstem heeft, op de dwarsfluit, keyboards en gitaar. Kwalitatief is het zeker hoogstaand, want ook de andere bandleden zijn uitstekende muzikanten. Ook de twee laatste nummers Dystopia en Two Faces waren gelukkig wat pittiger zodat ook de zaal wat meer mee ging doen. Zo werd het optreden toch met een positief gevoel afgesloten.


Bassist Ingo Jetten


Maartje Meessen speelde op de dwarsfluit, gitaar en keyboards

Kayak begon wat eerder met het optreden en de van origine Hilversumse progressieve rockband speelt vanavond de allerlaatste Nederlandse show ooit (na met deze tour ook Venlo, Zoetermeer, Groningen, Tilburg en Enschede aangedaan te hebben). Dit optreden is onderdeel van de Europese afscheidstournee die de band ook nog naar Londen, Manchester, Russlesheim, Koln, Verviers, Hamburg, Helsingor (Den), Gotenburg (Zwe) en Saetre (Noo) brengt. Natuurlijk gaat alles per bus omdat Ton Scherpenzeel last van vliegangst heeft. Kayak sluit niet uit dat de band voor speciale projecten of gelegenheden nog eens samen het podium op zal stappen, maar in tourverband is het na 21 mei voorbij. Eigenlijk hadden ze net als de Scorpions vijftien jaar geleden moeten beginnen aan hun afscheid want die trekken vanaf dat moment alleen nog maar volle zalen en zijn nog steeds aan het optreden... Het is dus vanavond de laatste keer dat Kayak, bijna vijftig jaar geleden opgericht, in Nederland te zien is.


Eleën Bartholomeus


Gitarist Ingo Dassen

Toetsenist/bandleider Ton Scherpenzeel licht het besluit toe: “Aan elke reis, hoe prachtig ook, komt een keer een eind. De rest van de band had nog best door willen gaan, dus dat maakte de beslissing extra moeilijk. En het spelen zelf vind ik ook nog altijd ontzettend leuk. Maar er komt ontzettend veel (en steeds meer) bij kijken voor bands zoals wij om zo’n tour tot een goed einde te brengen en ik voel bij mezelf dat de rek er beetje uit is. En hoe jammer ook, ik wil liever te vroeg stoppen dan te lang doorgaan.” Heel begrijpelijk ook omdat Ton in 2019 door een hartaanval werd getroffen, gelukkig inmiddels hersteld is maar vast en zeker voorzichtig zal willen zijn. Wel is er in 2017 een nieuw fundament voor de band gelegd, met bassist Kristoffer Gildenlöw, drummer Collin Leijenaar (kort hierna weer vervangen door Hans Eijkenaar), zanger Bart Schwertmann en gitarist Marcel Singor staat er een geheel nieuwe band. Dat is ook wel te merken aan de laatste twee albums die zijn uitgegeven, Seventeen (haalt zelfs de allerhoogste notering van alle albums uitgegeven na 1980) en Out of This World worden met gejuich ontvangen. Dit vooral door de progressieve rock liefhebbers, de muziek is als herboren en trok ook flink de aandacht van internationale media.


Ik (met het Kayak shirt) en Robin (met de zonnebril)


4x Bart Schwertmann


Van de laatste twee albums worden vanavond Traitor's Gate, Somebody, La Peregrina, Kaja (heerlijk gitaarspel van Marcel Singor), A Million Years, Waiting (gezongen door Marcel Singor) en Out of This World gespeeld. Vooral La Peregrina wordt met gejuich ontvangen, dit bijna 12 minuten durende nummer is inmiddels een klassieker geworden. Het is als het ware een kleine rockopera over de gelijknamige beroemde en zeer grote "rondreizende" parel. Gitarist Marcel Singor kan zijn virtuoze spel uitstekend in dienst zetten van de vertrouwde melodische stukken, ook is Singor zangtechnisch een toegevoegde waarde. Vanavond merk je pas echt hoe goed de heren op elkaar zijn ingespeeld sinds het vorige optreden in 2019 waar ik samen met Renate bij was. Het plezier en enthousiasme spat vooral van Bart en Kristoffer af, helaas zit Hans in een hoekje achter plexiglas en is Marcel sinds de vorige keer wel wat losser al zal hij nooit echt uitbundig worden. Maar ook bassist Kristoffer Gildenlöw zorgt met zijn heerlijke basgeluid de band een sterke basis en drummer Hans Eijkenaar zit als een beest achter de drumkit, onze dames die boven op het balkon zaten hebben echt genoten, ze konden prachtig bovenop de rammende drummer kijken.


Bassist Kristoffer Gildenlow


Bart in trance

Natuurlijk was er ook volop ruimte voor ouder werk, Bart Schwertmann heeft zich de nummers behoorlijk eigen gemaakt. Vermeldenswaard is ook dat de man pas ook een uitstekend soloalbum “Theater Of Grief” heeft uitgebracht, waarvan hij zelf verantwoordelijk is geweest voor het volledige album, van composities en teksten tot de artwork en clips (natuurlijk ook in mijn bezit en gesigneerd...). Achtereenvolgens werden Daphne, Mammoth, Still My Heart Cries for You (opgedragen aan Pim Koopman), Seagull, Alibi, Said No Word, het door Marcel Singor prachtig gespeelde instrumentale nummer Irene (hier werd de vrouw van Ton Scherpenzeel in het zonnetje gezet) en Theme from Spetters gespeeld. Daarna kwam een serie aan hoogtepunten voorbij met het geweldige Merlin, het gevoelige Niniane (Lady of the Lake) en de lekkere hit Starlight Dancer. Alleen van de albums vanaf 2005 tot en met 2014 werd niets gespeeld, wel jammer maar er moet toch een keuze gemaakt worden op zo'n avond als dit.


Ton was moeilijk te fotograferen, maar toch nog een redelijk plaatje


Zelfde gold voor Hans Eikenaar

Ton Scherpenzeel hield een praatje, zeer tegen zijn gewoonte in maar nu kon hij er echt niet onderuit. Wilde nog twee mensen noemen, natuurlijk als eerste mede grondlegger van de band de in november 2009 overleden Pim Koopman, die er natuurlijk bij had moeten zijn. En zijn steun en toeverlaat, zijn vrouw Irene. Verder had Ton nog een leuke anekdote, zei dat ze 50 jaar geleden 100 meter vanaf De Vorstin waren begonnen met een demo en dat ze dus uiteindelijk niet veel waren opgeschoten..... Iedereen en alles werd bedankt en op het einde van het praatje liet Ton de deur toch nog op een klein kiertje, niet meer touren maar in speciale gevallen misschien nog eens een optreden gaan doen. Het enige wat ik jammer vond van zo'n allerlaatste avond in ons eigen land dat het wel leuk was geweest om nog wat speciale gasten (lees: oudgediende bandleden) "langs" waren komen.


Uit volle borst


Op gitaar

Nu was het tijd voor de toegift, die bestond uit het lekker snelle en één van mijn favoriete nummers Chance for a Lifetime en de allergrootste hit Ruthless Queen. De band werd heel langdurig toegejuicht en toen was het dus echt over. Na afloop ging ik mijn kersverse Kayak shirt (dank Robin) naar de merchandise waar ik het laatste album op vinyl kocht en liet signeren door alle bandleden en als extra door Irene. Natuurlijk ging ik met iedereen op de foto, ware het niet dat degene die de foto's maakte het presteerde om er drie van de vijf te laten mislukken. Hoe dan? Gelukkig waren de foto's met Bart en Ton wel gelukt. Zo kwamen we rond 1:00 uur thuis na een heerlijke en toch ook wel beetje emotionele avond met een geweldige Kayak.


Prima stem


4x Kristoffer Gildenlow


De geweldige gitarist Marcel Singor


De band bedankt het publiek


De setlist


Met Bart en het gesigneerde album


Met het muzikale genie Ton Scherpenzeel


Het laatste album met de handtekeningen van alle bandleden en Irene


Kayak - Ruthless Queen en het bedanken 
(filmpje gemaakt met mijn smartphone)