Graspop Metal Meeting
20, 21, 22 en 23 juni 2024, Dessel - België
Klik hier voor het ingescande verslag uit de Aardschok.
Klik hier voor het ingescande verslag uit de Rocktribune.
De kaart
Aankomst op Metalpark en ons huisje (nr 151)
Poster met de live coverbands
Elke avond was er een band in de zaal
Artikel uit de Limburger
Bij de receptie ons festivalbandje halen
Op woensdagavond de laatste live band, Silverblade
Deze moest je inleveren voor een "vaste" beker
Bandje voor de shuttlebus
Graspop poster
20 juni 2024, Dessel - België
Naar de pendelbus
Op weg!
Even een groepsfoto
Proost op een mooie festivaldag!
Begonnen met (gelukkig maar) 2 kleine buitjes
Amaranthe
Tsja, Amaranthe al vaak gezien maar op één of andere manier slaat het toch niet helemaal bij me aan. De band is in 2008 opgericht onder de naam Avalanche, maar moest deze naam noodgedwongen veranderen als gevolg van juridische kwesties. Het debuutalbum Amaranthe kwam uit in 2011 en belandde in de Zweedse en Finse charts. Als pionier wisten ze twee tegenstrijdige muzikale werelden mooi te versmelten in een moderne mix van melodieuze death- en powermetal met metalcore-achtige breakdowns en afwisselende zangpartijen. Het is me iets te clichématig en te clean, ook de wat nieuwere nummers zijn niet echt verrassend. Het regende eventjes een beetje maar gelukkig hield dat al snel weer op. Leuk optreden en we waren met z'n zessen maar het blijft verder niet al te lang hangen.
Wordt vast een mooie foto
Powerpop
Fearless, Viral, Digital World, Damnation Flame, Strong, PvP, The Catalyst, Re-Vision, Amaranthine, The Nexus, Archangel, That Song en Drop Dead Cynical.
Zanger Mikael Sehlin
In het Classic Rock café
Met Joe van Evil Invaders
Wachten tot Doro begint
Warlock tekende hun eerste platencontract bij Mausoleum Records en bracht in 1984 hun debuutalbum Burning the Witches uit. Doro trok onmiddellijk de aandacht van fans en pers en werd de woordvoerder en het belangrijkste promotiemiddel voor de band. Vanaf 1989 ging ze verder onder haar "eigen" naam en haar nimmer aflatende vechtersmentaliteit bezorgde haar de status van trots boegbeeld en stijlicoon van de 'female-fronted metal'. Ben nooit een grote fan van haar geweest maar wilde het vandaag toch eens gaan proberen. Ik heb heel veel respect voor deze enthousiaste dame maar het kan me eerlijk gezegd nog steeds niet boeien. Tijd voor de eerste snacks van het festival, voor mij was het natuurlijk zoals elk jaar mijn favoriete hap, de cervela.
Doro
Stoere dame
Even speciaal voor deze foto
De gespierde gitarist Bill Hudson
I Rule the Ruins, Earthshaker Rock, Burning the Witches, Time for Justice, Fire in the Sky, Children of the Dawn, Für Immer, Raise Your Fist in the Air, Revenge, Breaking the Law en All We Are.
Kerry Ray King is vooral bekend geworden als gitarist van Slayer. Nadat de band gestopt was onthulde King in 2021 dat hij meer dan twee albums aan nieuwe muziek klaar heeft voor zijn nieuwe soloproject. Hij onthulde ook dat Paul Bostaph betrokken zou zijn bij het project, dat hij graag al in 2020 had uitgebracht. Die plannen moesten echter opgeborgen worden vanwege de coronapandemie en zijn debuutalbum From Hell I Rise kwam dus pas uit in mei 2024. De grootste verrassing was wel de zanger, Mark Osegueda van Death Angel en dat is meteen wel de grootste winst van deze band. Prima optreden en het publiek ging goed los.
Kerry King
Mark Osegueda
Ook de frontman van Death Angel
Topper
Kerry King
Gitarist Phil Demmel
Where I Reign, Trophies of the Tyrant, Toxic, Repentless, Two Fists, Idle Hands, Residue, Disciple, Crucifixation, Shrapnel, Raining Blood, Black Magic en From Hell I Rise.
Een lege metaldome
Groepsfoto met oude bekenden
Op weg naar Kvelertak even om de hoek gekeken bij Comeback Kid op de Jupiler stage. De in 2000 opgerichte hardcore punkband Comeback Kid is altijd al een uitgesproken undergroundgenre geweest maar af en toe is er toch zo'n band die grote ogen gooit en een groter publiek weet te berieken. Het Canadese Comeback Kid is er zo eentje. Toen in 2005 het album Wake The Dead het daglicht zag, veranderde alles voor de band en werden ze al snel een van de meeste toonaangevende groepen binnen het genre. Na een fotootje met een groep oude bekenden en een paar nummers van de band was het toch tijd om naar de Marquee te gaan.
Comeback Kid
Zanger Andrew Neufeld
False Idols Fall, Heavy Steps, Do Yourself a Favor, Talk Is Cheap, Trouble In The Winners Circle, Somewhere, Somehow, G.M. Vincent & I, All in a Year, Broadcasting..., Absolute, Wasted Arrows, Should Know Better en Wake the Dead.
Was best even een lastige keuze, wilde Heart ook graag zien maar omdat deze de tour cancelden was het gemakkelijk om te kiezen voor Kvelertak. Dat is zo'n band die je niet vaak kan zien, eigenlijk alleen op een festival als dit. Ik zal nooit het optreden vergeten in 2011 waar ik samen met Rick en Robin bij was. Rick was toen 17 en Robin 15 en we gingen helemaal stuk bij Kvelertak. Het was een grote chaos, de zanger ging toen helemaal los en de jongens vonden het geweldig. Inmiddels is er sinds 2018 wel een andere zanger (Ivar Nikolaisen) maar is het optreden nog steeds dynamisch al haalt het deze keer niet meer de show uit 2011. Maar goed de Marquee gaat lekker los en ik vooral bij de wat oudere nummers. Toen ik de Marquee uitliep werd ik geroepen door een vriend van Francisco (mijn maatje uit Tenerife die er dit jaar helaas niet bij was). Hij wilde met me op de foto, deze kon hij delen met Francisco.
Kvelertak
De "nieuwe" zanger van Kvelertak, Ivar Nikolaisen
Krøterveg Te Helvete, Blodtørst, Crack of Doom, Kvelertak, Motsols, Likvoke, Skoggangr, Endling, Mjød en Bråtebrann.
Met Alex, vriend van Francisco
Het terrein werd al iets minder goed
De Japanse metal-, zang- en dansgroep Babymetal bestaat uit drie vrouwen die live worden bijgestaan door de Kami-band. Het project ontstond in 2010 en trok meteen de aandacht door de opvallende mix van J-pop en heavy metal. Eerlijk gezegd denk ik dat de band wat onderschat wordt, de mix van klassieke heavy metal en progressieve elementen is briljant en stelt de band in staat om generatiebarrières te overschrijden, een onmiskenbaar hedendaags fenomeen. De stoere K3 is inmiddels uit de luiers en het publiek genoot van een prima optreden. Ik vond hel wel leuk om even te kijken maar ging al snel op pad naar de Marquee.
Babymetal
De meisjes zwaaien met vlaggen
BABYMETAL DEATH, Distortion, PA PA YA!!, Megitsune, Brand New Day, METALI!!, KARATE, RATATATA, Gimme Chocolate!! en Road of Resistance.
Ik had er snel weer genoeg van dus een paar nummers van Ne Obliviscaris in de Metaldome was ook wel in het schema in te passen. Ne Obliviscaris (Latijn voor "vergeet niet") is een Australische extreme-metalband uit Melbourne, opgericht in 2003. De band combineert progressieve deathmetal met verschillende andere invloeden, onder andere uit de klassieke muziek en blackmetal. Er wordt veel gebruik gemaakt van de viool. De zangpartijen bestaan hoofdzakelijk uit gegrunt en gewone zang. Vond het live toch niet helemaal uit de verf komen, maar kan ook komen omdat ik de nummers niet goed genoeg ken.
Ne Obliviscaris
Gitarist Benjamin Baret
Equus, Suspyre, Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes en And Plague Flowers the Kaleidoscope.
Megadeth is inmiddels een oudgediende. Al ruim 40 jaar spant Megadeth de kroon met technisch gitaarwerk en muzikaliteit. Onder leiding van Dave Mustaine is de band mee verantwoordelijk voor het succes van het thrashmetalgenre. Hun muziek wordt gekenmerkt door snelle en complexe arrangementen, dubbele gitaren en thema's over oorlog, politiek, religie, dood en persoonlijke relaties. Ondanks drugsproblemen, ruzies, line-upwissels en het overwinnen van kanker door Dave bracht de band uitstekend verkopende albums uit. Een geweldig old school metal optreden met een enthousiaste Megadeth en publiek!
Dave Mustaine (Megadeth)
Gitarist Teemu Mäntysaari
Nog een keer Dave
Nog een keer Teemu
Megadeth - Symphony Of Destruction
The Sick, the Dying… and the Dead!, Dread and the Fugitive Mind, Rattlehead, Hangar 18, This Was My Life, Take No Prisoners, Skin o' My Teeth, Countdown to Extinction, Sweating Bullets, Tornado of Souls, We'll Be Back, Symphony of Destruction, Peace Sells en Holy Wars... The Punishment Due.
Ja daar is tie weer, mijn grote jeugdfavoriet. Inmiddels 76 jaar oud en de man lijkt onverslijtbaar. Alice (en band) treden zo ongelofelijk veel op, ook vorig jaar bijvoorbeeld wel bijna 200 keer. De huidige band is inmiddels de langst bestaande line-up en dat vertaald zich naar een zeer strakke show. Het is voor mij de 16e keer dat ik de man op het podium bezig zie en dat terwijl ik eind jaren 80 bang was dat ik 'm nooit meer live zou zien in Europa. Zoals altijd is het een waar feest om erbij te zijn en eindelijk is de band weer eens headliner op Graspop zodat er anderhalf uur genoten kan worden. Nummers zoals Bed of Nails, Lost in America en Be My Lover zijn voor de echte fans een feestje omdat deze niet vaak op de setlist staan. Bij Snakebite komt de echte slang tevoorschijn en natuurlijk wordt er op het eind door het hele veld School's Out meegezongen. Van de "oudjes" op Graspop behoorde hij bij de allerbeste, bij Bospop op 17 juli zie ik hem nog een keertje!
Alice komt door de "krant" naar "buiten"
Alice Cooper
Met Snakebite
Feed My Frankenstein!
Koppie er af
I Wanna Be Elected, is het Biden, Trump of toch Alice?
School's Out
Alice Cooper - Lost In America
Alice Cooper - Poison
Lock Me Up, Welcome to the Show, No More Mr. Nice Guy, I'm Eighteen, Under My Wheels, Bed of Nails, Billion Dollar Babies, Snakebite, Be My Lover, Lost in America, Hey Stoopid, Drum Solo, Welcome to My Nightmare, Cold Ethyl, Go to Hell, Poison, Feed My Frankenstein, The Black Widow, Guitar Solo, Black Widow Jam, Ballad of Dwight Fry, Killer, I Love the Dead, Elected en School's Out.
Kimberley en Bas kijken op het schema voor morgen