Yes * 15 mei 2016, Tivoli Grote Zaal - Utrecht

Setlist Yes:
Machine Messiah, White Car, Does It Really Happen?, Into the Lens, Run Through the Light, Tempus Fugit, Time and a Word, Siberian Khatru, Don't Kill the Whale, Owner of a Lonely Heart, Roundabout, Cans and Brahms, We Have Heaven, South Side of the Sky, Five Per Cent for Nothing, Long Distance Runaround, The Fish (Schindleria Praematurus), Mood for a Day en Heart of the Sunrise. Toegift: Starship Trooper.

Er stond aardig wat apparatuur vanavond

Opkomst van de band

Nou dat was een tijd geleden dat ik de jongste bezoeker was op een concert…… Nou ja grapje, het was toch niet helemaal waar. Er waren ook diverse vaders en een paar moeders die hun kinderen hadden meegenomen en een enkele jonge fan bij het bijna uitverkochte concert van Yes in de Grote Zaal van Tivoli Vredenburg. Wat was het lang geleden dat ik in deze zaal geweest ben, de laatste keer is geweest met Alan Parsons in november 1999. Enkele jaren geleden is Tivoli gigantisch op de schop gegaan en ben ik diverse malen in één van de nieuwe zalen geweest, Pandora en Ronda. Helaas heeft Tivoli een nogal groot gat in de begroting waardoor er alleen nog maar hardlopers geprogrammeerd worden. 

Jon Davison

Alan White

Maar goed, ook Yes is een hardloper en het was goed dat ik vroeg was dan kon ik lekker vooraan staan. Er stond een enorme rij maar dat was niet om vooraan te staan maar om te gaan zitten, hahahaha. Het duurde niet lang voordat alle zitplaatsen bezet waren en zelfs op de meest vervelende plekken helemaal aan de zijkant gingen mensen zitten. Het gordijn werd zelfs eigenhandig door een bezoeker opzij getrokken om iets beter zich te krijgen (op achterkant van de geluidsboxen en ruggen van de bandleden). Ik stond inmiddels gezellig met een stel uit de buurt van Edam vooraan bij het podium te kletsen en daar was voor het eerst vanavond iemand van de crew. We mochten onze bekers niet op de rand van het podium zetten. 

Billy Sherwood

Steve Howe

Het podium was prachtig ingericht met op de achtergrond een enorm scherm. Het concert begon dan ook met beelden van diverse oude leden van de band met een speciaal herinneringsmoment voor de in juni 2015 overleden Chris Squire. De huidige bezetting bestaat uit de oude rot Steve Howe (de diverse soorten gitaar en achtergrondzang, onder andere ook Asia), Alan White (op drums en achtergrondzang), Geoff Downes (op keyboards, onder andere ook Asia), Billy Sherwood (basgitaar en zang, onder andere ook Deep Purple, Toto en Nektar) en de huidige leadzanger Jon Davison. 

Geoff Downes

Genoeg toetsen om op te spelen

De set vanavond was geen verrassing maar dat heeft ook zo z'n voordelen. Ik kende de plaat Drama niet zo goed en deze werd in zijn geheel gespeeld voor de pauze. Ben in de weken voor deze avond gaan luisteren en dan gaat zo'n plaat toch veel meer leven en blijken er toch wel hele goede nummers op te staan. Na het geweldige Machine Messiah was het ook erg genieten van Does It Really Happen, Into The Lens (een gezellige meeklapper) en Run Through The Light. 

Jon heeft een prima (Yes) stem

Prima bas solo's van Billy

Wel was het wat genant dat Steve Howe regelmatig in de knoop zat met zijn spullen. Het begon met een kapotte geluidsbox maar daarna was hij regelmatig aan het kloten met zijn gitaar of andere spullen. Ik kreeg het gevoel dat dit toch ook wel wat met zijn leeftijd te maken had. Maar goed, zo gauw er gespeeld ging worden was het geweldig wat de man liet horen en daar gaat het toch om. Het eerste deel van de set werd aangevuld door de twee krakers Time And A Word en Siberian Khatru. 

Let op de schaduw

Roundabout

Ondanks dat het voor de (plas)pauze van de heren goed was, was het erna toch nog een stukkie leuker. Maar ja, hier zaten toch wel een hoop échte topnummers tussen. Don't Kill the Whaleen Owner Of A Lonely Heart gingen vooraf aan de integrale uitvoering van de geweldige plaat Fragile. Ik heb in ieder geval intens genoten van Roundabout (hier kon het publiek ook lekker aan meedoen), Long Distance Runaround (mijn favoriete nummer), Heart of the Sunrise en Starship Trooper. Al met al een geweldige avond gehad en wat ook erg leuk was, toch in een betrekkelijk knusse zaal. Heel anders dan in 2003 in Ahoy, waar je toch een stukje interactiviteit mist. Dit was vanavond door vooral Jon en Billy behoorlijk groot, handjes schudden en gewoon af en toe kletsen met ons. Wel was de crew en de bewaking constant bezig om mensen te verbieden films en foto's te maken, nou ja het zal wel. Wat de band betreft, op de volgende 45 jaar zou ik zeggen. 

Fotocollage, vanaf verschillende punten genomen

Yes

De band bedankt het publiek

Clash of the Coverbands * 14 mei 2016, De Peppel - Zeist

Introduktie van The Rivals (gemaakt door Bert Wiekens)

Na een goede voorbereiding, in de laatste week voor de Clash of the Coverbands hadden de mannen zelfs drie avonden geoefend, waren we klaar om te vlammen. Er waren vanavond in de regiofinale Utrecht zeven bands die gingen strijden om vier plekken in de halve finaleRegio West in podium de Vorstin. De loting was niet ongunstig geweest, we stonden als vijfde band van de avond geprogrammeerd om 23:00 uur. Veel vrienden en vriendinnen hadden de moeite genomen om te komen en daar waren we harstikke blij mee. Gelukkig had iedereen van tevoren een kaart gekocht want vanavond was de zaal uitverkocht geraakt en waren er zo'n 350 mensen aanwezig. 

The Skippies

Limit By Mass

Pyramid

The Pinheads

De avond begon met The Skippies en Limit by Mass en eerlijk is eerlijk, niet om lullig te doen maar voor deze bands gingen wij zeker niet onderdoen. Pyramid (ja hoe kan het anders, uit Austerlitz) was de derde band en deze knalde er vol op. Lekkere muziek en een ADHD'er als zanger en de boel ging goed los (de band had ook nog eens een stuk of 80 fans meegenomen). Hierna kwam The Pinheads en de band startte met One van Metallica, het nummer liep over in Wherever I May Roam en ook deze band deed het prima. 

De voorbereidingen

Een geconcentreerde Robin

Nu waren wij eindelijk aan de beurt en je gaat toch een beetje rekenen, al wil je het eigenlijk niet. Ik schatte ons nu als derde in en met de erg sterke band Silver in het schema na ons en een nog onbekende band op het einde van de avond ging het toch wel spannend worden. Ons optreden was erg goed, op misschien twee kleine puntjes na. Sure No Something van Kiss is niet echt een nummer wat aanslaat bij het publiek en de pauzes tussen de nummers moeten wat korter. Veel reactie vanuit het publiek was er met Stil In Mij (iedereen zong mee) en met Radar Love. De The Police nummers Message in a Bottle en So Lonely zijn erg sterk, vooral ook omdat Kevin daar een uiterst geschikte stem voor heeft. Voor de rest was het een heerlijk half uurtje en we zijn als band weer een stuk gegroeid. 

Jan Rademaker in actie

Kevin Sesink Clee

De twee gitaristen

Na ons dus Silver, daar hoeven we niets meer over te zeggen, de beste band de vorige keer (en nu nog steeds) met een geweldige gitarist/zanger. Met het nummer van Jimi Hendrix speelde hij zelfs met de tanden en met de gitaar op zijn rug. Als een bekende (Nederlandse) band nog eens een goede gitarist zoekt…… Als laatste van vanavond 4Us. Ik vond dit zelf compleet waardeloos, maar dat had ook te maken met de nummers die de band speelde. Allemaal erg standaard en obligaat met als afsluiter Waterloo van Abba, pfffffffff wat een drama. Maar goed, ik zal er geen verstand van hebben want de band werd door de jury als tweede gekozen en ging dus naar de halve finale Regio West. 

Met Stil In Mij zong de hele zaal mee

Jeffrey Sesink Clee op drums

Jan en Robin

En omdat (logischerwijs) Silver natuurlijk eerste werd ging het nu nog om de keuze van het publiek. Pyramid won deze, ook dit was verwacht door de grote hoeveelheid fans die zij mee hadden genomen. Maar omdat eerst The Pinheads als tweede werd omgeroepen als publiekskeuze wisten we op dat moment al dat we waren uitgeschakeld. Jammer maar we kunnen toch heel tevreden terugkijken naar dit avontuur. De voorronde doorgekomen en meegedaan aan de regiofinale Utrecht, dat is bepaald niet verkeerd. Een hele mooie ervaring voor onze jonge honden en we hebben er allemaal veel van opgestoken. 

Veel plezier

Een hoop enthousiasme

Drie op een rij

Silver

4US

De "baas" van de Clash maakt de uitslag bekend, applaus van ons voor de winnaars

Silver kreeg de eerste prijs van de jury, Pyramid kreeg de publieksprijs.

Later werd bekend dat The Rivals een wildcard kregen voor de halve finale regio 

West (Flevoland, Noord- en Zuid Holland en Utrecht) op 25 juni in de Vorstin.

The Grand East en DeWolff * Tivoli Pandora - Utrecht

Setlist The Grand East:
.
Setlist DeWolff:
Black Cat Woman, Sugar Moon, What's the Measure of a Man, Satilla No. 3,
Medicine, Easy Money, Stand Up Tall, Lucid, Tired of Loving You, Toux-Da-Loux,
en Love Dimension. Toegift: The Pistol en Don't You Go Up the Sky.

The Grand East

(helaas zijn de foto's van vanavond niet zo goed gelukt)

Was een uitstekend optreden

Ik was nog niet zo heel lang bij The Rivals betrokken toen ik dacht, ik moet onze mannen eens meenemen naar een concert van DeWolff. De paralellen zijn wel te trekken namelijk, net als DeWolff zijn The Rivals ook begonnen op 15, 16 jarige leeftijd. Natuurlijk spelen The Rivals alleen covers, maar wel grotendeels van muziek uit de jaren 70 en 80 en zijn bezig om eigen nummers te schrijven. DeWolff volg ik al best lang, in het begin mocht de band alleen op vrijdag en zaterdag optreden in verband met de minderjarigheid van de bandleden, Pablo, Robin en Luka. 

DeWolff

De voetjes van Pablo

In 2010 gaven ze hun eerste concerten in het buitenland, namelijk in België en Duitsland en stond de band voor het eerst op Pinkpop. Vanaf 2011 volgden nog meer landen waaronder onder andere Frankrijk, Hongarije (Sziget), Italië, Oostenrijk, Zwitserland en Polen. In 2012 kwam ik zelf (samen met Robin) voor het eerst live met de band in aanraking en was gelijk zwaar onder de indruk. Vanaf dat moment zijn we de band blijven volgen en was het afgelopen zaterdag 7 mei alweer de zesde keer dat ik de band live aan het werk zag. Dit ter promotie van hun zesde studioalbum Roux-Ga-Roux. Ik moet zeggen, het werd een geweldig concert. De band ontwikkeld zich nog steeds en ook de extra muzikanten op het podium zorgen voor een nog voller geluid. 

Heerlijk gitaarwerk van Pablo van de Poel

Robin Piso op Hammond

Dat laatste was een grote verrassing want tot afgelopen weekend stonden alleen de broers Pablo en Luka van de Poel en Robin Piso op het podium. Vanavond was er een achtergrondkoor in de vorm van twee dames, een bassist (!) en een tamboer als extra. Duidelijk is wel dat je deze band live moet meemaken, dit kan ik iedereen van harte aanraden! DeWolff heeft prima platen maar live is het allemaal veel intenser en groter dan de studio opnamen. Inmiddels troffen we ook Daniela en André nog en later Sikko en Tiske. 

Het achtergrondkoortje en een tamboer

Lekker vol op het podium

We werden in het voorprogramma opgewarmd door The Grand East. Deze band gaf een heerlijke show weg, wel jammer dat het genre erg vergelijkbaar is met DeWolff (ze hebben bijvoorbeeld ook een Hammond orgel). Ik zie liever een supportband die niet teveel op de hoofdact lijkt, maar dat is mijn persoonlijke mening. The Grand East had eind januari net hun eerste release gedaan, een volledig digitaal uitgebrachte EP met vier nummers. Een superleuk optreden van een stel enthousiaste gasten waar we zeker nog wat van gaan horen! 

Een geconcentreerde Luka van de Poel

Uitverkocht huis

DeWolff begon gelijk met drie nummers van de allerlaatste plaat. Er werd vanavond veel aandacht aan de laatste release geschonken met maar liefst acht nummers. Eigenlijk geen enkel probleem want persoonlijk vind ik dit uitstekende album een stuk sterker dan de voorganger. Vooral Tired of Loving You en Love Dimension zijn wel blijvertjes in de setlist denk ik. Met het lekkere Black Cat Woman werd geopend waarna met de single Sugar Moon (een echt DeWolff nummer) meteen een heerlijk psychedelisch nummer op de uitverkochte zaal werd losgelaten. Na het lekkere What's the Measure of a Man kwam de eerste "oude" kraker voorbij, Satilla No. 3. 

Robin Piso

Pablo van de Poel

Met Medicine werd even een rustpuntje ingebouwd om daarna weer los te gaan met Easy Money waarin ook de dames lekker mee konden bléren. Zoals gezegd het laatste deel van de set voor de toegift bestond uit vier nieuwe nummers waarin vooral Tired of Loving You en Love Dimension lekker waren. Pablo was weer geweldig bezig op zijn gitaar en onze gitaristen genoten daarvan met volle teugen. Natuurlijk kwam de band nog terug voor een toegift, dit waren de krakers The Pistol en Don't You Go Up the Sky en kwam er een einde aan een geweldig concert. 

Op de foto met de hele band

Pablo is altijd vrolijk

We hadden allemaal nog leuke gadgets verzameld, Kevin een plectrum van Pablo, Jeffrey de drumstokken van The Grand East en van Luka en Robin de setlist waar hij later de handtekeningen nog op heeft laten zetten. Want we hebben natuurlijk nog na het optreden bij de merchandise met de mannen van DeWolff gekletst. Elpee's gekocht en deze laten versieren met handtekeningen en diverse foto's gemaakt. Zo kwam er een einde aan een geweldige avond en in kan iedereen aanraden, ga deze band live zien! En als ik de mannen van The Rivals zo achteraf hoorde heeft DeWolff er weer een hoop nieuwe fans bij. Jammer genoeg stond de instelling van mijn fototoestel niet goed waardoor de foto's deze keer wat minder zijn. 

Drumstokken en een elpee met handtekeningen

De setlist met handtekeningen