Graspop Metal Meeting dag 3
22, 23 en 24 juni 2012, Dessel - België
22, 23 en 24 juni 2012, Dessel - België
We hebben op de derde dag de volgende bands gezien, The Treatment, MaYaN, Sebastian Bach, Ugly Kid Joe, Europe en Gotthard.
Mooie dagopening met The Treatment
Floor Jansen deed mee met MaYaN
Nadat we weer als een blok geslapen hadden kwamen de boys met wat moeite aan de ontbijttafel voor de laatste loodjes van het festival (ik was er lang uit...). Moeder de vrouw had alles weer goed geregeld en er stonden weer heerlijk verse broodjes op tafel. Het had 's nachts geregend en ook nu was het weer niet al te best. Na aankomst op het festivalterrein wilden we eigenlijk naar de Mainstage waar Six Hour Sundown optrad met als zangeres Lauren Harris (dochter van Steve Harris van Iron Maiden) we hadden namelijk het op dezelfde tijd spelende The Treatment al eens gezien (als voorprogramma van Alice Cooper). Nou we zijn toch maar snel naar The Treatment in de Metaldome gegaan want mevrouw Harris klonk zo vals als een oude kraai. Was een goede keuze want The Treatment is gewoon erg leuke rock. Daarna snel naar MaYaN, als echte die hard fans stond de familie van Bart al vooraan op ons te wachten. Was een prima optreden van de band van Mark Jansen aangevuld met de nodige sterren zoals Floor Jansen (After Forever, ReVamp). Helaas was het vooraan wel een beetje te hard, het duurde even voordat we daaraan gewend waren.
Mayan zanger Henning Basse (Sons of Seasons)
Sebastian Bach in de regen
Setlist The Treatment:
Drink, F**k, Fight, The Coldest Place On Earth, The Doctor,
Shake The Mountain, Just Tell Me Why, Departed en Nothing To Lose But Our Minds.
Setlist MaYaN:
Intro, Symphony Of Aggression, Quarterpast, Course Of Life,
Essenza Di Te, Bite The Bullet, Drown The Demon, War On Terror en Sinner's Last Retreat.
Setlist Sebastian Bach:
Slave To The Grind, Kicking & Screaming, Dirty Power, Here I Am, Big Guns, 18 and Life, American Metalhead, Monkey Business, I Remember You, Tunnelvision en Youth Gone Wild.
Drink, F**k, Fight, The Coldest Place On Earth, The Doctor,
Shake The Mountain, Just Tell Me Why, Departed en Nothing To Lose But Our Minds.
Setlist MaYaN:
Intro, Symphony Of Aggression, Quarterpast, Course Of Life,
Essenza Di Te, Bite The Bullet, Drown The Demon, War On Terror en Sinner's Last Retreat.
Setlist Sebastian Bach:
Slave To The Grind, Kicking & Screaming, Dirty Power, Here I Am, Big Guns, 18 and Life, American Metalhead, Monkey Business, I Remember You, Tunnelvision en Youth Gone Wild.
Graspop munt
Het regende te hard dus zijn we naar Marquee 1 gegaan
Na twee nummers waren we alweer weg..
Daarna deden we een poging om bij Sebastian Bach (ex zanger Skid Row) te gaan kijken op de Mainstage. Een heerlijk begin met Slave tot the Grind en Kicking en Screaming maar het weer was inmiddels zo beroerd geworden dat het niet leuk meer was. Dus maar wat vroeger naar Ugly Kid Joe. Dit was eigenlijk de enige slechte keus van alle drie de dagen. Ik had gedacht dat dit voor de boys wel grappig zou zijn maar we zijn na twee nummers maar gauw gevlucht. Gelukkig waren we op alles voorbereid en nadat we onze plastic poncho's hadden aangetrokken hebben we op de Mainstage Europe gezien. Het viel niet tegen maar ook niet mee. Wel leuk waren de hits Superstitious, Rock the Night en Last Look at Eden. De regen was inmiddels weer opgehouden en het zou de rest van onze dag weer droog blijven. Onder de afsluiter The Final Countdown gingen we als een speer naar Marquee 1 om Robin's grote favoriet Gotthard te zien.
Europe op de Mainstage
Wel leuk om de hits te zien en horen
Setlist Ugly Kid Joe:
Intro, Neighbor, Panhandlin' Prince, Milkman’s Son,
Cats in the Cradle, Goddamn Devil en Everything About You.
Setlist Europe:
Riches to Rags, Not Supposed to Sing the Blues, Firebox, Superstitious, Scream of Anger, Demon Head, The Beast, Rock the Night, Prelude, Last Look at Eden en The Final Countdown.
Intro, Neighbor, Panhandlin' Prince, Milkman’s Son,
Cats in the Cradle, Goddamn Devil en Everything About You.
Setlist Europe:
Riches to Rags, Not Supposed to Sing the Blues, Firebox, Superstitious, Scream of Anger, Demon Head, The Beast, Rock the Night, Prelude, Last Look at Eden en The Final Countdown.
Geweldig optreden van Gotthard
Mooi gitaarduel
Nou Gotthard werd een waardige afsluiter van het festival voor ons. Echt een fantastisch optreden met voor ons allemaal bekende nummers. Dit is echt een onderschatte band en wie van het Deep Purple genre houdt moet de band zeker eens gaan bekijken en beluisteren. Natuurlijk werd bij de ballad One Life, One Soul nog even
stil gestaan bij de in 2010 overleden leadzanger Steve Lee. Maar de huidige zanger Nic Maeder is een meer dan waardige opvolger. Natuurlijk was het jammer dat we wat bands zouden gaan missen (viel eigenlijk ook wel mee, alleen met Jon Oliva en Motorhead hadden we moeite) maar voor ons was de pijp inmiddels wel leeg. Een dag op het terrein van 14:30 tot 00:00 uur, een dag van 11:00 tot 23:30 uur en de laatste dag van 11:00 tot 17:00 uur hadden ons behoorlijk gesloopt. We moesten nog een flink stuk lopen naar de officiële taxi standplaats en onderweg leek het even alsof ik gevolgd werd. Toen ik omkeek stond er een gozer op een meter of tien afstand aan z'n hoedje te frummelen. Ik liep een paar meter door, keek weer om en hij rolde onder het hek door vlakbij de artiesten ingang. Dit gaven we door aan de security en deze reageerden bijzonder snel en gingen met veel mensen op jacht naar deze vent. Toen we bij de officiële taxi standplaats aankwamen werden we eerst bijna genaaid door een Marokkaanse chauffeur (hij vroeg 30 euro, dus gooiden we de deur weer dicht) en later door een taxibusje die 35 euro vroeg in plaats van de met de organisatie afgesproken 20 euro naar Sunparks. We zijn toen doorgelopen naar de niet officiële taxi standplaats en troffen daar onze gezellig kwebbelende Belgische chauffeur van zaterdagavond weer aan. Nadat we een klacht hadden ingediend bracht hij ons keurig naar "huis". We hebben daar gezellig met z'n allen een pizza gegeten in het restaurant en na een duik in het zwembad hebben de jongens in de sauna van het huisje gezeten. De volgende dag hebben we doorgebracht in het zwemparadijs en zijn we om 14:30 weer naar huis gereden na een zeer geslaagd (lang) weekend!
Setlist Gotthard:
Dream On, Gone Too Far, Remember It’s Me, Sister Moon, Hush,
One Life, One Soul, Mountain Mama, Right On, Lift U Up en Anytime Anywhere.
Dream On, Gone Too Far, Remember It’s Me, Sister Moon, Hush,
One Life, One Soul, Mountain Mama, Right On, Lift U Up en Anytime Anywhere.
De "gescoorde" plectrums
Aan het einde van drie slopende dagen een pizzaatje en een jupilertje
Het tijdschema waar we drie dagen mee gelopen hebben
Heerlijk na zo'n festival in het zwembad
Met z'n drieën van de glijbaan
Mooi zwembad
Nagenieten
Review van http://www.hln.be/ (stond niet meer op internet)
Ozzy Osbourne weggespeeld door eigen vrienden op GMM (dag 1)
Als metal de muziek van de duivel is, dan heeft die gisterochtend zijn stempel gedrukt op Graspop Metal Meeting. Een verkeersinferno rond Antwerpen - veroorzaakt door een brandende tankwagen met zwavel(!)zuur - deed veel festivalgangers in een extra file belanden. Dreigende maar schadeloze grijze wolken maakten daarna plaats voor een zomerse avond waarop vooral werd uitgekeken naar de Prins der Duisternis, Ozzy Osbourne. Maar die verpestte zijn eigen feestje. Hopeloos stilstaan in de verkeersellende terwijl de - overigens zeer performante - Graspop-app je een berichtje stuurt dat Black Label Society 'over een kwartiertje begint': dat is balen. Concert van Zakk Wylde gemist dus, wat jammer is gezien het puike concert dat hij vorig jaar in Dessel gaf. Niet getreurd: met Slash, Slayer en Ozzy Osbourne - uit op revanche na zijn laattijdige annulatie vorig jaar - staan er vrijdag nog heel wat topnamen op de affiche.
Guns 'N Roses zonder Axl Rose. We starten onze dag met het optreden van voormalig Guns 'N Roses-gitarist Slash, die een nieuwe plaat 'Apocalyptic Love' te promoten heeft en met Alter Bridge-frontman Myles Kennedy een hele goeie zanger meeneemt op tournee. Slash en co putten uiteraard rijkelijk uit de tweede soloplaat van de gitarist, maar er wordt ook een flink stuk van de set vrijgemaakt voor nummers uit 'De Grote Guns 'N Roses Jukebox'. Daarbij merk je dat Kennedy in geen honderd jaar de présence van de jonge Axl Rose heeft, maar verrek: zingen kan-ie. Niet alleen tijdens eigen songs als 'Shots Fired' of 'Halo' illustreert hij dat, ook bij Guns 'N Roses-klassiekers 'Night Train', 'Sweet Child O'Mine' en afsluiter 'Paradise City' houdt hij zich moeiteloos staande. Een breed grijnzende Kennedy eist daarbij een hoofdrol op, al laat Slash - met oerwoud aan krullen, hoge hoed en lederen broek, natuurlijk - tijdens de solo's merken dat het toch vooral zijn groep is. Zondag speelt Axl Rose hier met de 'officiële' Guns 'N Roses, laat ons duimen dat er dan evenveel speelplezier van het podium spat.
Publieksfavorieten Sabaton doen ons denken aan zware Duitse tanks die Polen binnenvallen, maar daar zal de weide maling aan hebben. De groep krijgt tijdens het eerste nummer al de handen in de lucht tot aan de PA-toren en bij 'Primo Victoria' gaat de halve weide loos. Toch kiezen we voor Sick Of It All, een van de talrijke hardcorenamen op de affiche dit weekend - ook onder meer H2O, Comeback Kid, Pennywise en The Spudmonsters spelen hier nog. Al zo'n 30 jaar vormen de New Yorkers mee het hart van de hardcore-scene, maar ze brengen hun songs nog met een even aanstekelijk enthousiasme als in de beginjaren. Dat geeft in de tent hectische taferelen: crowdsurfing, circle pits, walls of death en de hele reutemeteut. 'Built to Last', heet dat dan. Nog in de tenten noteren we Paradise Lost, dat vooral met zijn oude nummers goede punten scoort. De songs van nieuweling 'Tragic Idol' heeft de groep beduidend minder in de vingers. Eentje moet zelfs helemaal opnieuw worden ingezet, wat de band een welgemeend 'Our first fuck-up!' ontlokt. Verder vallen twee deathmetalbands op: Amon Amarth (Zweden die vooral met 'Death in Fire' het publiek meekrijgen en met 'Zing maar mee als je de teksten niet kent: dit is deathmetal, niemand merkt dat!' ook nog geestig uit de hoek komen), en Cannibal Corpse dat voor de meest verrassende lichtshow van de avond zorgt. Spijkerharde muziek die in een zachtroze gloed baadt, het is eens iets anders. George 'Corpsegrinder' Fisher geeft het publiek een lesje headbangen en tijdens de laatste nummers is het dekking zoeken voor de massale crowdsurfers. Afsluiter 'Stripped, Raped and Strangled' zet de kers op een puik deathmetalconcert.
Slayer in het zonnetje. Terug naar het hoofdpopdium dan, voor Slayer. De weergoden haalden een zieke grap uit met de groep, want de Californische trashlegendes, die gedijen bij nacht en ontij, moeten onder een gezapig avondzonnetje aan de bak. Bovendien steekt er geregeld een stevige wind op die de sound van de groep wegblaast. Toch bewijst Slayer waarom ze hier met twee vingers in de neus de meeste T-shirts verkopen en gerust als headliner hadden kunnen aantreden. Als ze je 'Angel of Death', 'Hate Worldwide', 'Seasons in The Abyss' of 'Mandatory Suicide' rauw in de maag splitsen, dan weet je namelijk: Slayer is nog steeds heel erg 'the real deal', dankuwel. Na zoveel trashgeweld krijgen we de slepende pletwals Kyuss Lives, grondleggers van de stonerrock, over ons heen. Zonet waren we nog in de Kempen, nu rijden we in een verschroeiende woestijn in Noord-Amerika, met John Garcia aan het stuur van een stoffige pick-uptruck. Vorig jaar hield Garcia tijdens de Lokerse Feesten de hele tijd zijn zonnebril op, vandaag kijkt hij onbeschermd de niet helemaal volgelopen tent in en trakteert op een sterke set, waarin wereldsong 'Green Machine' schittert.
Sterke band, flauwe zanger. Tot slot: eindelijk Ozzy and Friends. Vorig jaar stuurde De Prins der Duisternis op het laatste ogenblik zijn kat, en eerder dit jaar cancelde men het optreden van Black Sabbath in Dessel. Meteen beloofde de Ozzmeister wél dat hij solo, met 'friends' als Slash en Zakk Wylde, zou komen concerteren. Toen enkele dagen geleden een Ozzy-show in Duitsland geschrapt werd ('Stemproblemen') heeft men vast meer dan één iemand uit de Graspop-organisatie moeten reanimeren. Maar tot een forfait kwam het dus niet: Ozzy tekent present. Een medley uit het glorieuze verleden van de zanger kondigt de show aan en zet een kleine karaoke op de wei in gang. Het startschot voor een concert 'op zijn Amerikaans' met gigantische videoschermen, vuurwerk, een naar schatting 75-delig drumstel, solo's en dramatische synths. Lekker, als je kan graaien in classics als 'Mr. Crowley', 'Paranoid', 'Suicide Solution' of 'Fairies Wear Boots', met afwisselend het redelijk legendarische drietal Slash, Zakk Wylde en Gus G op gitaar. Gooi daar nog Black Sabbath-bassist Geezer Butler tegenaan voor 'Iron Man', 'War Pigs' en 'NIB' en je hebt potentieel een groots concert. Potentieel dus, want Ozzy zelf, die blijkt de meest misplaatste gast op zijn eigen fuif te zijn. Tegen het muzikale geweld van zijn begeleidingsgroep steekt de 63-jarige Brit schraal af. Zeggen dat hij de vocale prestatie van de dag levert zou de waarheid wel erg veel geweld aandoen. Technische hulpmiddeltjes of niet: dít stemprobleem krijg je niet meer opgelost. Bovendien staat Osbourne slag om slinger uit de maat te klappen, ostentatief zijn teksten af te lezen of krassend het publiek aan te jagen. Als hij tussen de nummers door richting drumstel sloft om iets te drinken, is de herinnering aan de ooit zo controversiële shockrocker wel erg ver weg - ergens vermoed je dat The Madman tijdens de lange instrumentale intermezzo's liefst een uiltje knapt backstage. Wanneer Ozzy daarna water over de eerste rijen kapt, hoop je in de eerste plaats dat hij daar zelf geen snotvalling aan over houdt. Deze Ozzy is echt te oud voor het podium, op zijn songs staat gelukkig geen leeftijd.
Meteen wakker: thrash en power vieren hoogtij op GMM (dag 2)
Geen tijd om rustig wakker te worden op deze tweede Graspopdag, met al die power- en thrashbands op het menu, waaronder Primal Fear, Death Angel, Exodus en Megadeth. Opener van dienst, Powerwolf, wordt door de organisatie geprezen als dé revelatie van het festival. Zo een profetie moeten we toch met eigen ogen vervuld zien worden? Wat op het eerste zicht een magere opkomst leek, werd al snel een grote bende "Graspoppertjes", zoals de presentator van dienst de festivalgangers graag aanspreekt. Een ware revelatie of niet, de Duits-Roemeense formatie Powerwolf wist ons te verbazen tijdens hun vuurdoop op GMM. Wat meteen duidelijk wordt, is dat dit geen '13-in-een-dozijn' powermetalband is.
Met een knaller van een opener, getiteld 'Sanctified With Dynamite', werden we onmiddellijk uit onze slaaproes gekogeld. Het publiek was dan ook vanaf de eerste minuut helemaal mee, met veel enthousiast handgeklap, gezang en gejuich doorheen de hele set. De clash tussen de vrolijke riffs en 'evil' orgel- en koorpartijen was even wennen, maar we zouden liegen als we claimen dat het niet werkt. De voortbulderende sound en krachtige zangstructuren doen denken aan de succesformule van Sabaton. Alleen brengt Powerwolf naar ons gevoel veel meer variatie in het spel, zowel vocaal als instrumentaal. Frontman Atilla Dom, geschoold als klassiek operazanger, is de katalysator van de 'power' in Powerwolf en is bovendien op en top entertainer. Met humoristische bindteksten en een extreem sympathieke 'pandasmoel' had hij de massa goed in de hand. Het optreden werd bekroond met een mexican wave, aangevuurd door het vijftal, dat - plechtig buigend - afscheid nam van de fans.
Primal Fear. Dit Duitse powermetalkwintet heeft allicht geen introductie meer nodig. Gedreven door zanger Ralf Scheepers en basbeest Matt Sinner zet Primal Fear al 15 jaar hun fans in vuur en vlam. Vandaag moesten we ons echter tevreden stellen met een relatief saai optreden voor een beperkt en grotendeels tam publiek. Hun negende studioplaat 'Unbreakable', die eerder dit jaar werd uitgebracht, stond centraal in de set. De wind die gisteren grote stoorzender speelde voor het geluid op de mainstage was ondertussen gelukkig gaan liggen, met een haarscherpe sound tot gevolg. Ralf had zijn keel overduidelijk goed gesmeerd, hoewel uitschuivers in de hoogte niet uitbleven. We ruilden Primal Fear dan ook vroegtijdig in voor een goed plaatsje in Marquee 1, waar Death Angel bijna ging starten. Time to thrash. We konden hen op Hellfest al voorproeven en zagen dat het goed was. De Amerikaanse thrashlegende Death Angel schreef geschiedenis met hun iconische plaat 'The Ultra-Violence', die dit jaar een kwarteeuw bestaat en ter ere van deze verjaardag integraal werd gespeeld. Frontman Mark Osegueda ontketende met opener 'Thrashers' een absurd energetische vibe die niemand in de volle tent onberoerd liet. Wat ons betreft hadden deze thrashers best een plaats op de mainstage verdiend, want dit was op alle vlakken een topact. Tijdens 'Kill as One' sprong Rob Dukes van Exodus uit de coulissen voor een kortstondige meezinger. Osegueda bedankte het publiek voor de energie, bestoefte België voor de "geweldige podia en festivals" en is tot slot zeer "proud to play thrash metal".
Ondertussen genieten we mee van Thin Lizzy, die in hun huidige gedaante de noemer van tributeband allicht nooit meer zullen overstijgen. Met de charismatische Phil Lynott (én Gary Moore) onder de grond, kunnen 'nieuwkomers' Marco Mendoza, Ricky Warwick en Damon Johnson niet meer doen dan het nalatenschap in leven te houden door monsterhits als 'Jailbreak', 'The Boys are Back in Town' en 'Whiskey in the Jar' vol overgave te brengen. Geloof ons als we zeggen, dat ze hier zeer goed in slagen. Kortom, de ideale vibe voor een zonovergoten zaterdagnamiddag.
Regen plaagt laatste dag Graspop Metal Meeting (dag 3)
Terwijl de eerste twee dagen van de Graspop Metal Meeting zo goed als droog bleven, startte de derde en laatste onder een grijze hemel met vlagen (mot)regen. Een domper, maar daar bestaan natuurlijk remedies voor. Terwijl enkele volhouders al vroeg (opnieuw) in het bier vlogen, bleken vooral de koffiestandjes daarstraks opvallend populair. Het meedogenloze gebeuk en de dreigende keyboards van MaYaN vonden we heel wat minder goed te verteren. De nieuwe band van Mark Jansen haalt niet het niveau van zijn andere (ex-)groepen Epica en After Forever, en de Nederlanders lokten vanmiddag dan ook niet veel fans naar marquee 1. "Jullie zijn te gek", klonk het toch nog.
Daarna was het op het hoofdpodium de beurt aan Sebastian Bach - nee hoor, hij is niet echt geboren met die naam. Op zijn Canadese identiteitskaart staat Sebastian Philip Bierk, dus dan bekt Bach wel iets vlotter. Het is inmiddels al meer dan 15 jaar geleden dat de zanger Skid Row verliet na een ruzie. Bach stortte zich op acteerwerk en zijn solocarrière, die hem nu ook naar Dessel bracht. Zijn groep startte met de Skid Row-kraker 'Slave to the Grind', en Bach verneukte even later '18 and Life' van zijn ex-groep met een boer. "Ik heb nog maar pas ontbeten," was zijn excuus om het nummer stil te leggen en helemaal opnieuw te starten. "Ik heb nog nooit van mijn leven zo vroeg opgetreden! Ik word hier te oud voor!" Tja, als ie het al zelf zegt. Toch was daar verder niet veel van te merken, want de brulboei deed verder wat van hem verwacht werd. De snedige afsluiter 'Youth Gone Wild' joeg de regen even weg.
In marquee 1 kon het heropgerichte Ugly Kid Joe vervolgens enkele klassiekers van stal halen. De band stak zijn lelijke kop begin jaren 90 op, en scoorde destijds vooral met het snedige 'Everything About You' en de akoestische meezingcover 'Cats in the Cradle', tekenend voor het gemak waarmee de band rustig en hard combineerde, net als een van de grote voorbeelden, Black Sabbath. In 1997 viel het doek over de succesvolle groep, waarna het grootste wapenfeit van de leden vooral was dat zanger Whitfield Crane tijdelijk aan de slag ging bij Life of Agony. Hoewel niemand twijfelde aan de vocale capaciteiten van de man, werd lolbroek Whitfield toch beschouwd als een vreemde eend bij de donkere teksten van de New Yorkse band. Exit Whitfield, die in 2010 terug aan de slag ging met zijn maats van Ugly Kid Joe. Bijzonder is dat alle leden die deel uitmaakten van de bezetting in 1997 nu opnieuw van de partij zijn, inclusief drummer Shannon Larkin, die goed zijn kost verdient bij Godsmack. Begin deze maand kwam de EP 'Stairway to Hell' uit, waarop de lelijke knul aantoont wel wat haar, maar niets van zijn streken verloren te zijn. Dat bleek ook op Graspop, waar de heren tekeergingen als vanouds met nummers als 'Neighbor', een heftig 'Goddamn Devil' en een extra traag 'Cats in the Cradle'. De band liet Phil Campbell nog even meespelen, waarna de Motörhead-gitarist meedeelde erg blij te zijn met de heroprichting van Ugly Kid Joe. Je kan het slechter treffen met je fans. 'Everything about you' sloot de set (uiteraard) af, waarna de uitstekend zingende Crane het publiek nog eens stevig bedankte: "You guys fucking rule!"
Europe mocht vervolgens proberen de weergoden te bezweren op de weide, al trachtte de Zweedse band toch vooral het publiek te charmeren met enkele mondjes Nederlands. De "choeiedach Belchië" had zanger Joey Tempest blijkbaar toch van een Nederlander geleerd, maar zijn "godverdomme" zat er wel pal op. De groep heeft de nieuwe plaat 'Bag of Bones' te promoten, en speelde daar dan ook heel wat nummers van. 'Cherokee' of 'Carrie' kregen we niet, wel 'Rock the Night' en uiteraard het enthousiast onthaalde 'The Final Countdown'. Daarna speelde Gotthard de sterke set van Hellfest opnieuw in de marquee, die de band aangenaam verraste. "Ze hadden ons gezegd dat we in een tent zouden spelen, we beseften niet dat die zo enorm zou zijn!," klonk het. De heren haalden nog wat gitaarkunstjes boven, en brachten een pakkende ode aan de overleden frontman Steve Lee, die twee jaar geleden stierf in een motorongeluk.
De Graspop Metal Meeting zit er weer op. De zeventiende editie van het metalfeest lokte in totaal meer dan 135.000 bezoekers uit 68 verschillende landen naar Dessel. Die zagen een soort achtste wereldwonder geschieden, daar notoire laatkomer Guns n' Roses zowaar zo'n twintig minuten te vroeg startte om het festival af te sluiten. Zonnebril op, zonnebril af, paraplu open, paraplu dicht: de weergoden wisten vandaag niet wat aanvangen met Dessel. Gelukkig stond 'stortbui' toch niet op de teerlingen die ze om de vijf minuten gooiden, zodat het festival al bij al niet mag klagen over de neerslag
Als metal de muziek van de duivel is, dan heeft die gisterochtend zijn stempel gedrukt op Graspop Metal Meeting. Een verkeersinferno rond Antwerpen - veroorzaakt door een brandende tankwagen met zwavel(!)zuur - deed veel festivalgangers in een extra file belanden. Dreigende maar schadeloze grijze wolken maakten daarna plaats voor een zomerse avond waarop vooral werd uitgekeken naar de Prins der Duisternis, Ozzy Osbourne. Maar die verpestte zijn eigen feestje. Hopeloos stilstaan in de verkeersellende terwijl de - overigens zeer performante - Graspop-app je een berichtje stuurt dat Black Label Society 'over een kwartiertje begint': dat is balen. Concert van Zakk Wylde gemist dus, wat jammer is gezien het puike concert dat hij vorig jaar in Dessel gaf. Niet getreurd: met Slash, Slayer en Ozzy Osbourne - uit op revanche na zijn laattijdige annulatie vorig jaar - staan er vrijdag nog heel wat topnamen op de affiche.
Guns 'N Roses zonder Axl Rose. We starten onze dag met het optreden van voormalig Guns 'N Roses-gitarist Slash, die een nieuwe plaat 'Apocalyptic Love' te promoten heeft en met Alter Bridge-frontman Myles Kennedy een hele goeie zanger meeneemt op tournee. Slash en co putten uiteraard rijkelijk uit de tweede soloplaat van de gitarist, maar er wordt ook een flink stuk van de set vrijgemaakt voor nummers uit 'De Grote Guns 'N Roses Jukebox'. Daarbij merk je dat Kennedy in geen honderd jaar de présence van de jonge Axl Rose heeft, maar verrek: zingen kan-ie. Niet alleen tijdens eigen songs als 'Shots Fired' of 'Halo' illustreert hij dat, ook bij Guns 'N Roses-klassiekers 'Night Train', 'Sweet Child O'Mine' en afsluiter 'Paradise City' houdt hij zich moeiteloos staande. Een breed grijnzende Kennedy eist daarbij een hoofdrol op, al laat Slash - met oerwoud aan krullen, hoge hoed en lederen broek, natuurlijk - tijdens de solo's merken dat het toch vooral zijn groep is. Zondag speelt Axl Rose hier met de 'officiële' Guns 'N Roses, laat ons duimen dat er dan evenveel speelplezier van het podium spat.
Publieksfavorieten Sabaton doen ons denken aan zware Duitse tanks die Polen binnenvallen, maar daar zal de weide maling aan hebben. De groep krijgt tijdens het eerste nummer al de handen in de lucht tot aan de PA-toren en bij 'Primo Victoria' gaat de halve weide loos. Toch kiezen we voor Sick Of It All, een van de talrijke hardcorenamen op de affiche dit weekend - ook onder meer H2O, Comeback Kid, Pennywise en The Spudmonsters spelen hier nog. Al zo'n 30 jaar vormen de New Yorkers mee het hart van de hardcore-scene, maar ze brengen hun songs nog met een even aanstekelijk enthousiasme als in de beginjaren. Dat geeft in de tent hectische taferelen: crowdsurfing, circle pits, walls of death en de hele reutemeteut. 'Built to Last', heet dat dan. Nog in de tenten noteren we Paradise Lost, dat vooral met zijn oude nummers goede punten scoort. De songs van nieuweling 'Tragic Idol' heeft de groep beduidend minder in de vingers. Eentje moet zelfs helemaal opnieuw worden ingezet, wat de band een welgemeend 'Our first fuck-up!' ontlokt. Verder vallen twee deathmetalbands op: Amon Amarth (Zweden die vooral met 'Death in Fire' het publiek meekrijgen en met 'Zing maar mee als je de teksten niet kent: dit is deathmetal, niemand merkt dat!' ook nog geestig uit de hoek komen), en Cannibal Corpse dat voor de meest verrassende lichtshow van de avond zorgt. Spijkerharde muziek die in een zachtroze gloed baadt, het is eens iets anders. George 'Corpsegrinder' Fisher geeft het publiek een lesje headbangen en tijdens de laatste nummers is het dekking zoeken voor de massale crowdsurfers. Afsluiter 'Stripped, Raped and Strangled' zet de kers op een puik deathmetalconcert.
Slayer in het zonnetje. Terug naar het hoofdpopdium dan, voor Slayer. De weergoden haalden een zieke grap uit met de groep, want de Californische trashlegendes, die gedijen bij nacht en ontij, moeten onder een gezapig avondzonnetje aan de bak. Bovendien steekt er geregeld een stevige wind op die de sound van de groep wegblaast. Toch bewijst Slayer waarom ze hier met twee vingers in de neus de meeste T-shirts verkopen en gerust als headliner hadden kunnen aantreden. Als ze je 'Angel of Death', 'Hate Worldwide', 'Seasons in The Abyss' of 'Mandatory Suicide' rauw in de maag splitsen, dan weet je namelijk: Slayer is nog steeds heel erg 'the real deal', dankuwel. Na zoveel trashgeweld krijgen we de slepende pletwals Kyuss Lives, grondleggers van de stonerrock, over ons heen. Zonet waren we nog in de Kempen, nu rijden we in een verschroeiende woestijn in Noord-Amerika, met John Garcia aan het stuur van een stoffige pick-uptruck. Vorig jaar hield Garcia tijdens de Lokerse Feesten de hele tijd zijn zonnebril op, vandaag kijkt hij onbeschermd de niet helemaal volgelopen tent in en trakteert op een sterke set, waarin wereldsong 'Green Machine' schittert.
Sterke band, flauwe zanger. Tot slot: eindelijk Ozzy and Friends. Vorig jaar stuurde De Prins der Duisternis op het laatste ogenblik zijn kat, en eerder dit jaar cancelde men het optreden van Black Sabbath in Dessel. Meteen beloofde de Ozzmeister wél dat hij solo, met 'friends' als Slash en Zakk Wylde, zou komen concerteren. Toen enkele dagen geleden een Ozzy-show in Duitsland geschrapt werd ('Stemproblemen') heeft men vast meer dan één iemand uit de Graspop-organisatie moeten reanimeren. Maar tot een forfait kwam het dus niet: Ozzy tekent present. Een medley uit het glorieuze verleden van de zanger kondigt de show aan en zet een kleine karaoke op de wei in gang. Het startschot voor een concert 'op zijn Amerikaans' met gigantische videoschermen, vuurwerk, een naar schatting 75-delig drumstel, solo's en dramatische synths. Lekker, als je kan graaien in classics als 'Mr. Crowley', 'Paranoid', 'Suicide Solution' of 'Fairies Wear Boots', met afwisselend het redelijk legendarische drietal Slash, Zakk Wylde en Gus G op gitaar. Gooi daar nog Black Sabbath-bassist Geezer Butler tegenaan voor 'Iron Man', 'War Pigs' en 'NIB' en je hebt potentieel een groots concert. Potentieel dus, want Ozzy zelf, die blijkt de meest misplaatste gast op zijn eigen fuif te zijn. Tegen het muzikale geweld van zijn begeleidingsgroep steekt de 63-jarige Brit schraal af. Zeggen dat hij de vocale prestatie van de dag levert zou de waarheid wel erg veel geweld aandoen. Technische hulpmiddeltjes of niet: dít stemprobleem krijg je niet meer opgelost. Bovendien staat Osbourne slag om slinger uit de maat te klappen, ostentatief zijn teksten af te lezen of krassend het publiek aan te jagen. Als hij tussen de nummers door richting drumstel sloft om iets te drinken, is de herinnering aan de ooit zo controversiële shockrocker wel erg ver weg - ergens vermoed je dat The Madman tijdens de lange instrumentale intermezzo's liefst een uiltje knapt backstage. Wanneer Ozzy daarna water over de eerste rijen kapt, hoop je in de eerste plaats dat hij daar zelf geen snotvalling aan over houdt. Deze Ozzy is echt te oud voor het podium, op zijn songs staat gelukkig geen leeftijd.
Meteen wakker: thrash en power vieren hoogtij op GMM (dag 2)
Geen tijd om rustig wakker te worden op deze tweede Graspopdag, met al die power- en thrashbands op het menu, waaronder Primal Fear, Death Angel, Exodus en Megadeth. Opener van dienst, Powerwolf, wordt door de organisatie geprezen als dé revelatie van het festival. Zo een profetie moeten we toch met eigen ogen vervuld zien worden? Wat op het eerste zicht een magere opkomst leek, werd al snel een grote bende "Graspoppertjes", zoals de presentator van dienst de festivalgangers graag aanspreekt. Een ware revelatie of niet, de Duits-Roemeense formatie Powerwolf wist ons te verbazen tijdens hun vuurdoop op GMM. Wat meteen duidelijk wordt, is dat dit geen '13-in-een-dozijn' powermetalband is.
Met een knaller van een opener, getiteld 'Sanctified With Dynamite', werden we onmiddellijk uit onze slaaproes gekogeld. Het publiek was dan ook vanaf de eerste minuut helemaal mee, met veel enthousiast handgeklap, gezang en gejuich doorheen de hele set. De clash tussen de vrolijke riffs en 'evil' orgel- en koorpartijen was even wennen, maar we zouden liegen als we claimen dat het niet werkt. De voortbulderende sound en krachtige zangstructuren doen denken aan de succesformule van Sabaton. Alleen brengt Powerwolf naar ons gevoel veel meer variatie in het spel, zowel vocaal als instrumentaal. Frontman Atilla Dom, geschoold als klassiek operazanger, is de katalysator van de 'power' in Powerwolf en is bovendien op en top entertainer. Met humoristische bindteksten en een extreem sympathieke 'pandasmoel' had hij de massa goed in de hand. Het optreden werd bekroond met een mexican wave, aangevuurd door het vijftal, dat - plechtig buigend - afscheid nam van de fans.
Primal Fear. Dit Duitse powermetalkwintet heeft allicht geen introductie meer nodig. Gedreven door zanger Ralf Scheepers en basbeest Matt Sinner zet Primal Fear al 15 jaar hun fans in vuur en vlam. Vandaag moesten we ons echter tevreden stellen met een relatief saai optreden voor een beperkt en grotendeels tam publiek. Hun negende studioplaat 'Unbreakable', die eerder dit jaar werd uitgebracht, stond centraal in de set. De wind die gisteren grote stoorzender speelde voor het geluid op de mainstage was ondertussen gelukkig gaan liggen, met een haarscherpe sound tot gevolg. Ralf had zijn keel overduidelijk goed gesmeerd, hoewel uitschuivers in de hoogte niet uitbleven. We ruilden Primal Fear dan ook vroegtijdig in voor een goed plaatsje in Marquee 1, waar Death Angel bijna ging starten. Time to thrash. We konden hen op Hellfest al voorproeven en zagen dat het goed was. De Amerikaanse thrashlegende Death Angel schreef geschiedenis met hun iconische plaat 'The Ultra-Violence', die dit jaar een kwarteeuw bestaat en ter ere van deze verjaardag integraal werd gespeeld. Frontman Mark Osegueda ontketende met opener 'Thrashers' een absurd energetische vibe die niemand in de volle tent onberoerd liet. Wat ons betreft hadden deze thrashers best een plaats op de mainstage verdiend, want dit was op alle vlakken een topact. Tijdens 'Kill as One' sprong Rob Dukes van Exodus uit de coulissen voor een kortstondige meezinger. Osegueda bedankte het publiek voor de energie, bestoefte België voor de "geweldige podia en festivals" en is tot slot zeer "proud to play thrash metal".
Ondertussen genieten we mee van Thin Lizzy, die in hun huidige gedaante de noemer van tributeband allicht nooit meer zullen overstijgen. Met de charismatische Phil Lynott (én Gary Moore) onder de grond, kunnen 'nieuwkomers' Marco Mendoza, Ricky Warwick en Damon Johnson niet meer doen dan het nalatenschap in leven te houden door monsterhits als 'Jailbreak', 'The Boys are Back in Town' en 'Whiskey in the Jar' vol overgave te brengen. Geloof ons als we zeggen, dat ze hier zeer goed in slagen. Kortom, de ideale vibe voor een zonovergoten zaterdagnamiddag.
Regen plaagt laatste dag Graspop Metal Meeting (dag 3)
Terwijl de eerste twee dagen van de Graspop Metal Meeting zo goed als droog bleven, startte de derde en laatste onder een grijze hemel met vlagen (mot)regen. Een domper, maar daar bestaan natuurlijk remedies voor. Terwijl enkele volhouders al vroeg (opnieuw) in het bier vlogen, bleken vooral de koffiestandjes daarstraks opvallend populair. Het meedogenloze gebeuk en de dreigende keyboards van MaYaN vonden we heel wat minder goed te verteren. De nieuwe band van Mark Jansen haalt niet het niveau van zijn andere (ex-)groepen Epica en After Forever, en de Nederlanders lokten vanmiddag dan ook niet veel fans naar marquee 1. "Jullie zijn te gek", klonk het toch nog.
Daarna was het op het hoofdpodium de beurt aan Sebastian Bach - nee hoor, hij is niet echt geboren met die naam. Op zijn Canadese identiteitskaart staat Sebastian Philip Bierk, dus dan bekt Bach wel iets vlotter. Het is inmiddels al meer dan 15 jaar geleden dat de zanger Skid Row verliet na een ruzie. Bach stortte zich op acteerwerk en zijn solocarrière, die hem nu ook naar Dessel bracht. Zijn groep startte met de Skid Row-kraker 'Slave to the Grind', en Bach verneukte even later '18 and Life' van zijn ex-groep met een boer. "Ik heb nog maar pas ontbeten," was zijn excuus om het nummer stil te leggen en helemaal opnieuw te starten. "Ik heb nog nooit van mijn leven zo vroeg opgetreden! Ik word hier te oud voor!" Tja, als ie het al zelf zegt. Toch was daar verder niet veel van te merken, want de brulboei deed verder wat van hem verwacht werd. De snedige afsluiter 'Youth Gone Wild' joeg de regen even weg.
In marquee 1 kon het heropgerichte Ugly Kid Joe vervolgens enkele klassiekers van stal halen. De band stak zijn lelijke kop begin jaren 90 op, en scoorde destijds vooral met het snedige 'Everything About You' en de akoestische meezingcover 'Cats in the Cradle', tekenend voor het gemak waarmee de band rustig en hard combineerde, net als een van de grote voorbeelden, Black Sabbath. In 1997 viel het doek over de succesvolle groep, waarna het grootste wapenfeit van de leden vooral was dat zanger Whitfield Crane tijdelijk aan de slag ging bij Life of Agony. Hoewel niemand twijfelde aan de vocale capaciteiten van de man, werd lolbroek Whitfield toch beschouwd als een vreemde eend bij de donkere teksten van de New Yorkse band. Exit Whitfield, die in 2010 terug aan de slag ging met zijn maats van Ugly Kid Joe. Bijzonder is dat alle leden die deel uitmaakten van de bezetting in 1997 nu opnieuw van de partij zijn, inclusief drummer Shannon Larkin, die goed zijn kost verdient bij Godsmack. Begin deze maand kwam de EP 'Stairway to Hell' uit, waarop de lelijke knul aantoont wel wat haar, maar niets van zijn streken verloren te zijn. Dat bleek ook op Graspop, waar de heren tekeergingen als vanouds met nummers als 'Neighbor', een heftig 'Goddamn Devil' en een extra traag 'Cats in the Cradle'. De band liet Phil Campbell nog even meespelen, waarna de Motörhead-gitarist meedeelde erg blij te zijn met de heroprichting van Ugly Kid Joe. Je kan het slechter treffen met je fans. 'Everything about you' sloot de set (uiteraard) af, waarna de uitstekend zingende Crane het publiek nog eens stevig bedankte: "You guys fucking rule!"
Europe mocht vervolgens proberen de weergoden te bezweren op de weide, al trachtte de Zweedse band toch vooral het publiek te charmeren met enkele mondjes Nederlands. De "choeiedach Belchië" had zanger Joey Tempest blijkbaar toch van een Nederlander geleerd, maar zijn "godverdomme" zat er wel pal op. De groep heeft de nieuwe plaat 'Bag of Bones' te promoten, en speelde daar dan ook heel wat nummers van. 'Cherokee' of 'Carrie' kregen we niet, wel 'Rock the Night' en uiteraard het enthousiast onthaalde 'The Final Countdown'. Daarna speelde Gotthard de sterke set van Hellfest opnieuw in de marquee, die de band aangenaam verraste. "Ze hadden ons gezegd dat we in een tent zouden spelen, we beseften niet dat die zo enorm zou zijn!," klonk het. De heren haalden nog wat gitaarkunstjes boven, en brachten een pakkende ode aan de overleden frontman Steve Lee, die twee jaar geleden stierf in een motorongeluk.
De Graspop Metal Meeting zit er weer op. De zeventiende editie van het metalfeest lokte in totaal meer dan 135.000 bezoekers uit 68 verschillende landen naar Dessel. Die zagen een soort achtste wereldwonder geschieden, daar notoire laatkomer Guns n' Roses zowaar zo'n twintig minuten te vroeg startte om het festival af te sluiten. Zonnebril op, zonnebril af, paraplu open, paraplu dicht: de weergoden wisten vandaag niet wat aanvangen met Dessel. Gelukkig stond 'stortbui' toch niet op de teerlingen die ze om de vijf minuten gooiden, zodat het festival al bij al niet mag klagen over de neerslag
