Setlist Ten Years After:
No Deal, The Game, Going Home, Devil To Pay, Tombstone, Tennessee Plates,
Working on The Road, Love Like A Man, 50,000 Miles, Change The World, Help Me,
Good Morning Little Schoolgirl, I Can't Keep From Crying Sometimes, I'm Going Home en The Smoke.
No Deal, The Game, Going Home, Devil To Pay, Tombstone, Tennessee Plates,
Working on The Road, Love Like A Man, 50,000 Miles, Change The World, Help Me,
Good Morning Little Schoolgirl, I Can't Keep From Crying Sometimes, I'm Going Home en The Smoke.
We zijn er klaar voor
De setlist, de laatste drie nummers werden niet gespeeld
Dit ging toch wel een bijzondere avond worden. In mijn jongste jaren waren mijn grootste favorieten (en nog steeds natuurlijk) Alice Cooper, Black Sabbath, Led Zeppelin, Yes, Uriah Heep, Deep Purple en Ten Years After. Eigenlijk een voor die tijd een heel logisch rijtje. Natuurlijk kwamen daar steeds meer rock en metal bands bij maar ik was helemaal dol op een paar dubbel albums, en vooral omdat deze LIVE waren. Zo draaide ik Live in Europe van Rory Galagher, Made in Japan van Deep Purple, Live van Uriah Heep en Recorded Live (opgenomen in Parijs en Hamburg in 1973) van….. ja u raadt het al Ten Years After. Deze platen heb ik zo vaak gedraaid dat ik alles noot voor noot weet wat er komen gaat, ik weet zelfs precies wanneer er iemand iets en wat uit het publiek roept.
Ten Years After of is het Hundred Seventy Split
Basgitarist Leo Lyons is er vanaf het allereerste begin al bij
Later hoorde ik weleens de nummers als studio opname en daar vond ik dan helemaal niks aan. Heb alle bands al meerdere malen gezien alleen Ten Years After nog nooit. Ten Years After is het resultaat van gitarist Alvin Lee en multi-instrumentalist Leo Lyons die elkaar in 1964 ontmoetten. Ze vormen Britain's Largest Sounding Trio, dat de naam The Jaybirds aannam toen drummer Ric Lee (niet familie van Alvin) en toetsenist Chick Churchill erbij kwamen . Het kwartet speelde klassiekers van blues en rock 'n' roll en nam in 1967 de naam Ten Years After aan, ter gelegenheid van wat zij beschouwen als de tiende verjaardag van de geboorte van rock 'n' roll. Deze uitleg wordt in ieder geval het meest gebruikt door journalisten. Volgens Leo Lyons kwam de naam van de groep eigenlijk van een radioprogramma over het einde van de militaire dienst in het VK.
Later hoorde ik weleens de nummers als studio opname en daar vond ik dan helemaal niks aan. Heb alle bands al meerdere malen gezien alleen Ten Years After nog nooit. Ten Years After is het resultaat van gitarist Alvin Lee en multi-instrumentalist Leo Lyons die elkaar in 1964 ontmoetten. Ze vormen Britain's Largest Sounding Trio, dat de naam The Jaybirds aannam toen drummer Ric Lee (niet familie van Alvin) en toetsenist Chick Churchill erbij kwamen . Het kwartet speelde klassiekers van blues en rock 'n' roll en nam in 1967 de naam Ten Years After aan, ter gelegenheid van wat zij beschouwen als de tiende verjaardag van de geboorte van rock 'n' roll. Deze uitleg wordt in ieder geval het meest gebruikt door journalisten. Volgens Leo Lyons kwam de naam van de groep eigenlijk van een radioprogramma over het einde van de militaire dienst in het VK.
De man (79!) had er ongelofelijk veel plezier in
Zanger/gitarist Joe Gooch moest vanavond Alvin Lee doen vergeten
Ten Years After tekende een contract bij Deram, een dochteronderneming van Decca Records, en bracht hun eerste gelijknamige album uit in 1967. Het bevat covers van I Can't Keep From Crying Soms van Al Kooper, Help Me van Sonny Boy Williamson II en Spoonful van Willie Dixon, die weinig succes heeft, evenals Undead, het eerste album van de groep dat in 1968 in het openbaar werd opgenomen. waarop een versnelde cover van Woodchopper's Ball van Woody Herman en de eerste versie van I'm Going Home verschijnen. De volgende albums, Stonedhenge (1968) en Ssssh (1969), lieten de groep nog steeds niet het succes van zijn concurrenten in de Britse bluesrockscene kennen.
Ten Years After tekende een contract bij Deram, een dochteronderneming van Decca Records, en bracht hun eerste gelijknamige album uit in 1967. Het bevat covers van I Can't Keep From Crying Soms van Al Kooper, Help Me van Sonny Boy Williamson II en Spoonful van Willie Dixon, die weinig succes heeft, evenals Undead, het eerste album van de groep dat in 1968 in het openbaar werd opgenomen. waarop een versnelde cover van Woodchopper's Ball van Woody Herman en de eerste versie van I'm Going Home verschijnen. De volgende albums, Stonedhenge (1968) en Ssssh (1969), lieten de groep nog steeds niet het succes van zijn concurrenten in de Britse bluesrockscene kennen.
Vanaf de bar
Hij was van 2003 tot 2014 zanger en leadgitarist van Ten Years After
Alles veranderde in augustus 1969. Uitgenodigd voor het Woodstock-festival voerde de groep een memorabel optreden uit, vereeuwigd in de festivalfilm met de tien minuten van het nummer I'm Going Home, inclusief een lange medley van rockklassiekers met een opmerkelijk optreden van Alvin Lee. Door de enorme media-aandacht die de groep daarmee kreeg, werd hun vijfde album, Cricklewood Green (1970), eindelijk een groot succes. De releases van Watt (1970) en daarna A Space in Time (1971) bevestigen dat Ten Years After een van de populairste bluesrockgroepen van zijn generatie is geworden. A Space in Time, de eerste plaat van de band op hun nieuwe label, Columbia Records, bevat een van de bekendste nummers van de band: I'd Love to Change the World. De albums Rock and Roll Music to the World in 1972 en Recorded Live in 1973 volgden, opgenomen in Parijs en Hamburg.
Alles veranderde in augustus 1969. Uitgenodigd voor het Woodstock-festival voerde de groep een memorabel optreden uit, vereeuwigd in de festivalfilm met de tien minuten van het nummer I'm Going Home, inclusief een lange medley van rockklassiekers met een opmerkelijk optreden van Alvin Lee. Door de enorme media-aandacht die de groep daarmee kreeg, werd hun vijfde album, Cricklewood Green (1970), eindelijk een groot succes. De releases van Watt (1970) en daarna A Space in Time (1971) bevestigen dat Ten Years After een van de populairste bluesrockgroepen van zijn generatie is geworden. A Space in Time, de eerste plaat van de band op hun nieuwe label, Columbia Records, bevat een van de bekendste nummers van de band: I'd Love to Change the World. De albums Rock and Roll Music to the World in 1972 en Recorded Live in 1973 volgden, opgenomen in Parijs en Hamburg.
Drummer Damon Sawyer
2x basgitarist Leo Lyons
Ten Years After ging in 1975 uit elkaar, na een laatste album, Positive Vibrations (1974) en een laatste Amerikaanse tournee. De groep kwam in 1983 af en toe bij elkaar voor een Britse tour, daarna in 1988 voor een nieuw album, About Time, en een lange tournee die vooral gericht was op nostalgie en de hervatting van oude hits van eind jaren zestig. De groep bestaat nog steeds en treedt regelmatig onder deze naam over de hele wereld op, maar zonder Alvin Lee. Hij weigerde deel te nemen aan de reünie van de groep in 2001 en wordt vervangen door gitarist en zanger Joe Gooch uit 2002. Deze nieuwe formatie bracht drie studioalbums uit, Now (2004), Evolution (2008) en zelfs nog in 2017 met het bepaald niet verkeerde album A Sting in the Tale. Op 6 maart 2013 sterft Alvin Lee, de originele gitarist van de band, aan chirurgische complicaties. Aan het einde van hetzelfde jaar verlieten Gooch en Lyons Ten Years After en werden respectievelijk vervangen door Marcus Bonfanti en Colin Hodgkinson.
Nu is de huidige band natuurlijk niet meer te vergelijken met wat het ooit was. Vooral zanger/gitarist Alvin Lee was natuurlijk een legende maar ik was toch heel nieuwsgierig hoe het er vanavond aan toe zou gaan. Verwarring was er wel een beetje, want de Helling had rond getoeterd dat Ten Years After ging optreden maar er hing toch echt een backdrop van Hundred Seventy Split (HSS). Dit is een bluesrockband die in 2010 werd opgericht door Joe Gooch (gitaar en zang) en Leo Lyons (basgitaar en songwriter), voormalige leden van Ten Years After. Het derde lid is de drummer Damon Sawyer. Het trio speelt naast klassiekers uit het Ten Years After-repertoire ook nieuwe nummers en toert geregeld. Maar goed wat het beestje voor een naam mag hebben, met twee van de drie oorspronkelijke leden was het toch wel een zeer hoog Ten Years After gehalte vanavond.
Ten Years After - Help Me (filmpje gemaakt met mijn smartphone)
Het werd in ieder geval een avond waar ik nog een week van heb nagenoten, wat een heerlijke verrassing. Wel jammer dat er zo weinig publiek was, ik denk uiteindelijk zo'n 150 bezoekers en dan overdrijf ik zeker niet. Met Good Morning Little Schoolgirl, I Can't Keep from Crying Sometimes en I'm Going Home was het voor mij een trip down to memory lane. Natuurlijk waren ook de overige nummers geen straf, het zijn bijzonder getalenteerde gasten die vanavond op het podium stonden. Ik heb ontzettend genoten van het oerlid Leo Lyons, de man is 79 jaar (wordt in november 80) en ging tekeer als een beest op zijn basgitaar. De man had zo ongelofelijk veel plezier dat alleen dit het bezoek vanavond al meer dan waard was. Natuurlijk na het optreden nog even met deze baas gekletst en op de foto gegaan voordat ik weer op mijn ijzeren ros de thuisreis aanvaardde.
Ten Years After - I'm Going Home (filmpje gemaakt met mijn smartphone)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten