Setlist Lesoir:
Single-Eyed, Mosaic, Is This It, Gone and Forgotten, Babel (Pt 5), Dystopia en Two Faces.
Setlist Kayak:
Traitor's Gate, Somebody, La Peregrina, Kaja, Daphne, Mammoth, Still My Heart Cries for You (opgedragen aan Pim Koopman), Seagull, Alibi, Said No Word, Irene, Theme from Spetters, A Million Years, Cary, Out of This World, Merlin, Niniane (Lady of the Lake) en Starlight Dancer. Toegift: Chance for a Lifetime en Ruthless Queen.
Single-Eyed, Mosaic, Is This It, Gone and Forgotten, Babel (Pt 5), Dystopia en Two Faces.
Setlist Kayak:
Traitor's Gate, Somebody, La Peregrina, Kaja, Daphne, Mammoth, Still My Heart Cries for You (opgedragen aan Pim Koopman), Seagull, Alibi, Said No Word, Irene, Theme from Spetters, A Million Years, Cary, Out of This World, Merlin, Niniane (Lady of the Lake) en Starlight Dancer. Toegift: Chance for a Lifetime en Ruthless Queen.
Lesoir
Maartje Meessen
Dit concert moest en zou ik naartoe, het allerlaatste concert op Nederlandse bodem van Kayak. Ik heb de band in heel wat gedaantes (lees: periodes) gezien, de allereerste keer in oktober 1978 in Muziekcentrum Vredenburg. Daarna in november 2000, maart 2002, april 2003, april 2005, oktober 2005, oktober 2009, december 2011, december 2012, oktober 2013 en april 2019 (tussen 1982 en 1998 was Kayak helemaal niet actief). Dit ging dus de twaalfde keer en ook laatste worden. Had Renate het kaartje voor kerst gegeven en Nicole en Robin gingen ook mee. We werden thuis opgepikt door Robin en kwamen een kwartiertje voor het begin van de support act Lesoir in de Vorstin aan. De dames hadden een zitplek gereserveerd (top gedaan door de Vorstin!) op het balkon en Robin en ik konden met onze snufferd vrijwel vooraan staan, links bij het podium.
Het venijn zat in het tweede deel van de set
Eleën Bartholomeus zingt en speelt ook gitaar
De art rock band Lesoir uit Maastricht (beïnvloed door bands als Anathema, Porcupine Tree en The Gathering) begon mooi op tijd en de drie heren en twee dames konden me eerlijk gezegd niet zo bekoren. De muziek kabbelde een beetje voort en net toen ik in slaap begon te vallen werd het toch nog alleraardigst. Bij het vierde nummer kwam er eindelijk wat pit in de set met Gone and Forgotten en een gedeelte van het normaal gesproken 20 minuten durende Babel (alleen Part V werd gespeeld). Multi instrumentalist en zangeres Maartje Meessen (in het dagelijkse leven docent) speelt, buiten dat ze ook nog een aangename zangstem heeft, op de dwarsfluit, keyboards en gitaar. Kwalitatief is het zeker hoogstaand, want ook de andere bandleden zijn uitstekende muzikanten. Ook de twee laatste nummers Dystopia en Two Faces waren gelukkig wat pittiger zodat ook de zaal wat meer mee ging doen. Zo werd het optreden toch met een positief gevoel afgesloten.
De art rock band Lesoir uit Maastricht (beïnvloed door bands als Anathema, Porcupine Tree en The Gathering) begon mooi op tijd en de drie heren en twee dames konden me eerlijk gezegd niet zo bekoren. De muziek kabbelde een beetje voort en net toen ik in slaap begon te vallen werd het toch nog alleraardigst. Bij het vierde nummer kwam er eindelijk wat pit in de set met Gone and Forgotten en een gedeelte van het normaal gesproken 20 minuten durende Babel (alleen Part V werd gespeeld). Multi instrumentalist en zangeres Maartje Meessen (in het dagelijkse leven docent) speelt, buiten dat ze ook nog een aangename zangstem heeft, op de dwarsfluit, keyboards en gitaar. Kwalitatief is het zeker hoogstaand, want ook de andere bandleden zijn uitstekende muzikanten. Ook de twee laatste nummers Dystopia en Two Faces waren gelukkig wat pittiger zodat ook de zaal wat meer mee ging doen. Zo werd het optreden toch met een positief gevoel afgesloten.
Bassist Ingo Jetten
Maartje Meessen speelde op de dwarsfluit, gitaar en keyboards
Kayak begon wat eerder met het optreden en de van origine Hilversumse progressieve rockband speelt vanavond de allerlaatste Nederlandse show ooit (na met deze tour ook Venlo, Zoetermeer, Groningen, Tilburg en Enschede aangedaan te hebben). Dit optreden is onderdeel van de Europese afscheidstournee die de band ook nog naar Londen, Manchester, Russlesheim, Koln, Verviers, Hamburg, Helsingor (Den), Gotenburg (Zwe) en Saetre (Noo) brengt. Natuurlijk gaat alles per bus omdat Ton Scherpenzeel last van vliegangst heeft. Kayak sluit niet uit dat de band voor speciale projecten of gelegenheden nog eens samen het podium op zal stappen, maar in tourverband is het na 21 mei voorbij. Eigenlijk hadden ze net als de Scorpions vijftien jaar geleden moeten beginnen aan hun afscheid want die trekken vanaf dat moment alleen nog maar volle zalen en zijn nog steeds aan het optreden... Het is dus vanavond de laatste keer dat Kayak, bijna vijftig jaar geleden opgericht, in Nederland te zien is.
Kayak begon wat eerder met het optreden en de van origine Hilversumse progressieve rockband speelt vanavond de allerlaatste Nederlandse show ooit (na met deze tour ook Venlo, Zoetermeer, Groningen, Tilburg en Enschede aangedaan te hebben). Dit optreden is onderdeel van de Europese afscheidstournee die de band ook nog naar Londen, Manchester, Russlesheim, Koln, Verviers, Hamburg, Helsingor (Den), Gotenburg (Zwe) en Saetre (Noo) brengt. Natuurlijk gaat alles per bus omdat Ton Scherpenzeel last van vliegangst heeft. Kayak sluit niet uit dat de band voor speciale projecten of gelegenheden nog eens samen het podium op zal stappen, maar in tourverband is het na 21 mei voorbij. Eigenlijk hadden ze net als de Scorpions vijftien jaar geleden moeten beginnen aan hun afscheid want die trekken vanaf dat moment alleen nog maar volle zalen en zijn nog steeds aan het optreden... Het is dus vanavond de laatste keer dat Kayak, bijna vijftig jaar geleden opgericht, in Nederland te zien is.
Eleën Bartholomeus
Gitarist Ingo Dassen
Toetsenist/bandleider Ton Scherpenzeel licht het besluit toe: “Aan elke reis, hoe prachtig ook, komt een keer een eind. De rest van de band had nog best door willen gaan, dus dat maakte de beslissing extra moeilijk. En het spelen zelf vind ik ook nog altijd ontzettend leuk. Maar er komt ontzettend veel (en steeds meer) bij kijken voor bands zoals wij om zo’n tour tot een goed einde te brengen en ik voel bij mezelf dat de rek er beetje uit is. En hoe jammer ook, ik wil liever te vroeg stoppen dan te lang doorgaan.” Heel begrijpelijk ook omdat Ton in 2019 door een hartaanval werd getroffen, gelukkig inmiddels hersteld is maar vast en zeker voorzichtig zal willen zijn. Wel is er in 2017 een nieuw fundament voor de band gelegd, met bassist Kristoffer Gildenlöw, drummer Collin Leijenaar (kort hierna weer vervangen door Hans Eijkenaar), zanger Bart Schwertmann en gitarist Marcel Singor staat er een geheel nieuwe band. Dat is ook wel te merken aan de laatste twee albums die zijn uitgegeven, Seventeen (haalt zelfs de allerhoogste notering van alle albums uitgegeven na 1980) en Out of This World worden met gejuich ontvangen. Dit vooral door de progressieve rock liefhebbers, de muziek is als herboren en trok ook flink de aandacht van internationale media.
Toetsenist/bandleider Ton Scherpenzeel licht het besluit toe: “Aan elke reis, hoe prachtig ook, komt een keer een eind. De rest van de band had nog best door willen gaan, dus dat maakte de beslissing extra moeilijk. En het spelen zelf vind ik ook nog altijd ontzettend leuk. Maar er komt ontzettend veel (en steeds meer) bij kijken voor bands zoals wij om zo’n tour tot een goed einde te brengen en ik voel bij mezelf dat de rek er beetje uit is. En hoe jammer ook, ik wil liever te vroeg stoppen dan te lang doorgaan.” Heel begrijpelijk ook omdat Ton in 2019 door een hartaanval werd getroffen, gelukkig inmiddels hersteld is maar vast en zeker voorzichtig zal willen zijn. Wel is er in 2017 een nieuw fundament voor de band gelegd, met bassist Kristoffer Gildenlöw, drummer Collin Leijenaar (kort hierna weer vervangen door Hans Eijkenaar), zanger Bart Schwertmann en gitarist Marcel Singor staat er een geheel nieuwe band. Dat is ook wel te merken aan de laatste twee albums die zijn uitgegeven, Seventeen (haalt zelfs de allerhoogste notering van alle albums uitgegeven na 1980) en Out of This World worden met gejuich ontvangen. Dit vooral door de progressieve rock liefhebbers, de muziek is als herboren en trok ook flink de aandacht van internationale media.
Ik (met het Kayak shirt) en Robin (met de zonnebril)
4x Bart Schwertmann
Van de laatste twee albums worden vanavond Traitor's Gate, Somebody, La Peregrina, Kaja (heerlijk gitaarspel van Marcel Singor), A Million Years, Waiting (gezongen door Marcel Singor) en Out of This World gespeeld. Vooral La Peregrina wordt met gejuich ontvangen, dit bijna 12 minuten durende nummer is inmiddels een klassieker geworden. Het is als het ware een kleine rockopera over de gelijknamige beroemde en zeer grote "rondreizende" parel. Gitarist Marcel Singor kan zijn virtuoze spel uitstekend in dienst zetten van de vertrouwde melodische stukken, ook is Singor zangtechnisch een toegevoegde waarde. Vanavond merk je pas echt hoe goed de heren op elkaar zijn ingespeeld sinds het vorige optreden in 2019 waar ik samen met Renate bij was. Het plezier en enthousiasme spat vooral van Bart en Kristoffer af, helaas zit Hans in een hoekje achter plexiglas en is Marcel sinds de vorige keer wel wat losser al zal hij nooit echt uitbundig worden. Maar ook bassist Kristoffer Gildenlöw zorgt met zijn heerlijke basgeluid de band een sterke basis en drummer Hans Eijkenaar zit als een beest achter de drumkit, onze dames die boven op het balkon zaten hebben echt genoten, ze konden prachtig bovenop de rammende drummer kijken.
Bassist Kristoffer Gildenlow
Bart in trance
Natuurlijk was er ook volop ruimte voor ouder werk, Bart Schwertmann heeft zich de nummers behoorlijk eigen gemaakt. Vermeldenswaard is ook dat de man pas ook een uitstekend soloalbum “Theater Of Grief” heeft uitgebracht, waarvan hij zelf verantwoordelijk is geweest voor het volledige album, van composities en teksten tot de artwork en clips (natuurlijk ook in mijn bezit en gesigneerd...). Achtereenvolgens werden Daphne, Mammoth, Still My Heart Cries for You (opgedragen aan Pim Koopman), Seagull, Alibi, Said No Word, het door Marcel Singor prachtig gespeelde instrumentale nummer Irene (hier werd de vrouw van Ton Scherpenzeel in het zonnetje gezet) en Theme from Spetters gespeeld. Daarna kwam een serie aan hoogtepunten voorbij met het geweldige Merlin, het gevoelige Niniane (Lady of the Lake) en de lekkere hit Starlight Dancer. Alleen van de albums vanaf 2005 tot en met 2014 werd niets gespeeld, wel jammer maar er moet toch een keuze gemaakt worden op zo'n avond als dit.
Natuurlijk was er ook volop ruimte voor ouder werk, Bart Schwertmann heeft zich de nummers behoorlijk eigen gemaakt. Vermeldenswaard is ook dat de man pas ook een uitstekend soloalbum “Theater Of Grief” heeft uitgebracht, waarvan hij zelf verantwoordelijk is geweest voor het volledige album, van composities en teksten tot de artwork en clips (natuurlijk ook in mijn bezit en gesigneerd...). Achtereenvolgens werden Daphne, Mammoth, Still My Heart Cries for You (opgedragen aan Pim Koopman), Seagull, Alibi, Said No Word, het door Marcel Singor prachtig gespeelde instrumentale nummer Irene (hier werd de vrouw van Ton Scherpenzeel in het zonnetje gezet) en Theme from Spetters gespeeld. Daarna kwam een serie aan hoogtepunten voorbij met het geweldige Merlin, het gevoelige Niniane (Lady of the Lake) en de lekkere hit Starlight Dancer. Alleen van de albums vanaf 2005 tot en met 2014 werd niets gespeeld, wel jammer maar er moet toch een keuze gemaakt worden op zo'n avond als dit.
Ton was moeilijk te fotograferen, maar toch nog een redelijk plaatje
Zelfde gold voor Hans Eikenaar
Ton Scherpenzeel hield een praatje, zeer tegen zijn gewoonte in maar nu kon hij er echt niet onderuit. Wilde nog twee mensen noemen, natuurlijk als eerste mede grondlegger van de band de in november 2009 overleden Pim Koopman, die er natuurlijk bij had moeten zijn. En zijn steun en toeverlaat, zijn vrouw Irene. Verder had Ton nog een leuke anekdote, zei dat ze 50 jaar geleden 100 meter vanaf De Vorstin waren begonnen met een demo en dat ze dus uiteindelijk niet veel waren opgeschoten..... Iedereen en alles werd bedankt en op het einde van het praatje liet Ton de deur toch nog op een klein kiertje, niet meer touren maar in speciale gevallen misschien nog eens een optreden gaan doen. Het enige wat ik jammer vond van zo'n allerlaatste avond in ons eigen land dat het wel leuk was geweest om nog wat speciale gasten (lees: oudgediende bandleden) "langs" waren komen.
Ton Scherpenzeel hield een praatje, zeer tegen zijn gewoonte in maar nu kon hij er echt niet onderuit. Wilde nog twee mensen noemen, natuurlijk als eerste mede grondlegger van de band de in november 2009 overleden Pim Koopman, die er natuurlijk bij had moeten zijn. En zijn steun en toeverlaat, zijn vrouw Irene. Verder had Ton nog een leuke anekdote, zei dat ze 50 jaar geleden 100 meter vanaf De Vorstin waren begonnen met een demo en dat ze dus uiteindelijk niet veel waren opgeschoten..... Iedereen en alles werd bedankt en op het einde van het praatje liet Ton de deur toch nog op een klein kiertje, niet meer touren maar in speciale gevallen misschien nog eens een optreden gaan doen. Het enige wat ik jammer vond van zo'n allerlaatste avond in ons eigen land dat het wel leuk was geweest om nog wat speciale gasten (lees: oudgediende bandleden) "langs" waren komen.
Uit volle borst
Op gitaar
Nu was het tijd voor de toegift, die bestond uit het lekker snelle en één van mijn favoriete nummers Chance for a Lifetime en de allergrootste hit Ruthless Queen. De band werd heel langdurig toegejuicht en toen was het dus echt over. Na afloop ging ik mijn kersverse Kayak shirt (dank Robin) naar de merchandise waar ik het laatste album op vinyl kocht en liet signeren door alle bandleden en als extra door Irene. Natuurlijk ging ik met iedereen op de foto, ware het niet dat degene die de foto's maakte het presteerde om er drie van de vijf te laten mislukken. Hoe dan? Gelukkig waren de foto's met Bart en Ton wel gelukt. Zo kwamen we rond 1:00 uur thuis na een heerlijke en toch ook wel beetje emotionele avond met een geweldige Kayak.
Nu was het tijd voor de toegift, die bestond uit het lekker snelle en één van mijn favoriete nummers Chance for a Lifetime en de allergrootste hit Ruthless Queen. De band werd heel langdurig toegejuicht en toen was het dus echt over. Na afloop ging ik mijn kersverse Kayak shirt (dank Robin) naar de merchandise waar ik het laatste album op vinyl kocht en liet signeren door alle bandleden en als extra door Irene. Natuurlijk ging ik met iedereen op de foto, ware het niet dat degene die de foto's maakte het presteerde om er drie van de vijf te laten mislukken. Hoe dan? Gelukkig waren de foto's met Bart en Ton wel gelukt. Zo kwamen we rond 1:00 uur thuis na een heerlijke en toch ook wel beetje emotionele avond met een geweldige Kayak.
Prima stem
4x Kristoffer Gildenlow
De geweldige gitarist Marcel Singor
De band bedankt het publiek
De setlist
Met Bart en het gesigneerde album
Met het muzikale genie Ton Scherpenzeel
Het laatste album met de handtekeningen van alle bandleden en Irene
Kayak - Ruthless Queen en het bedanken
(filmpje gemaakt met mijn smartphone)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten