Setlist Deep Purple:
Highway Star, Things I Never Said, Not Responsible, Strange Kind Of Woman,
Wasted Sunsets, Rapture Of The Deep, Fireball, No One Came, The Well Dressed
Guitar, Contact Lost, Wring That Neck, Sometimes I Feel Like Screaming, The Battle
Rages On, Keyboard Solo, Space Truckin' en Smoke On The Water. Toegift: Hush en
Black Night.
De band speelde met veel enthousiasme
Eindelijk was het dan zo ver. Alle "grootheden" had ik al eens gezien alleen Deep Purple ontbrak op mijn lijstje. Natuurlijk kwamen we wat te laat binnen omdat we zo nodig nog wat biertjes moesten drinken...... hierdoor misten we Triggerfinger. Maar wat Purple betreft, het was het wachten waard geweest, wat een klasse optreden! Een zeer goed geluid en de band was uitstekend op dreef. Misschien dat alleen zanger Ian Gillan wat slijtage vertoonde maar dat mocht wat mij betreft althans de pret niet drukken. Steve Morse is een supergitarist en ook Don Airey (de toetsenman) was top. We stonden lekker vooraan en alle krakers werden (gelukkig) gespeeld.
Mooie close-up via het videoscherm van Don Airey
Hieronder mijn eigen gemaakte filmpje (met m'n telefoon) van Deep Purple op youtube:
Lees ook een review op:
http://www.dprp.net/
Review uit de Volkskrant
Deep Purple rockt soms nog. Vermakelijk is het wel, hartverwarmend zelfs, te zien hoe Deep Purple-zanger Ian Gillan (64) in de Amsterdamse Heineken Music Hall heel relaxed op blote voeten onder jeans over het podium wandelt, als iemand die 's morgens op de camping katerig op zoek is naar het toilet. Grappig hoe hij als een Sinterklaasje naar het publiek zwaait, om dan toch maar weer eens aan te zetten tot die kenmerkende gierende hardrockvocalen.
Fijn klinkt zijn gilzingen niet meer, daarvoor moet Gillan te hard persen (de stem gaat soms zelfs richting knijpkoning Brian Johnson van AC/DC), en de hoogste noten laat hij eigenlijk maar helemaal voor wat ze zijn. Soms rockt het Britse Deep Purple wel, dendert ineens het treintje als bassist Roger Glover en drummer Ian Paice elkaar vinden en voortstuwen rond het Hammondorgelspel van Don Airey, de waardige vervanger van oerorganist Jon Lord.
Highway Star, het eeuwige Deep Purple-openingsnummer, stoomt en piept in zo'n razende Hammond-riff en tegen het eind van de show krijgt de uitverkochte zaal weer een glimp van de oude glorie, in Smoke On The Water. Dan hoort het de rock die alleen Deep Purple kon maken: bonkig en pompend, zuchtend onder de kloppartijen van dat krankzinnige Bachiaanse orgel. Maar tussen de klassiekers zitten teveel nietsige nummers van recenter datum, zouteloze liedjes van rare platen als The Rapture of The Deep (2005), die het publiek koud laten. Wat willen we horen? Speed King natuurlijk, van Deep Purple In Rock (1970), de geboorte van de metal! Speed King komt niet. Top 2000-kraker Child In Time ook niet, Gillan zou zich met het vocale bereik in dat nummer geen raad weten. De laatste toegift dan: Black Night, het hardrockfundament uit 1970. Ja, nu voelen we weer even die opwinding. Heel even. Maar de hoogtepunten zijn te spaarzaam, rockbeest Deep Purple loopt aan de riem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten