Alice Cooper * 28 juli 2025, Afas Live - Amsterdam

 

Setlist Alice Cooper:

Lock Me Up, Welcome to the Show, No More Mr. Nice Guy, I'm Eighteen, Under My Wheels, Bed of Nails, Be My Lover, Lost in America, He's Back (The Man Behind the Mask), Hey Stoopid, Drum Solo, Welcome to My Nightmare, Cold Ethyl, Go to Hell, Poison, The Black Widow (ingesproken door Vincent Price), Guitar Solo (Nita Strauss), Black Widow Jam, Ballad of Dwight Fry, Killer/I Love the Dead (alleen de band) en School’s Out (met stukje "Another Brick in the Wall Pt. 2" en voorstellen van de band). Toegift: Paranoid (Black Sabbath cover) en Feed My Frankenstein.

Op weg

Nita Strauss en Ryan Roxie

Voor de lezers van mijn verslag heb ik het deze keer iets anders gedaan. Eerst begin ik met een verslag van het concert in de Afas Live op maandag 28 juli en daarna heb ik een overzicht gemaakt van het muzikale leven van deze legende. Ik kwam er namelijk achter dat ik dat nog niet eerder gedaan had terwijl het vanavond de 18e keer is dat ik mijn jeugdheld zag optreden. Dus mocht je daarin geïnteresseerd zijn, kun je het na dit concert verslag lezen. Nog maar enkele dagen geleden overleed Ozzy Osbourne op 76 jarige leeftijd en dat was ondanks dat je het kon zien aankomen toch een schok voor me. De man stond (of eigenlijk zat) enkele weken daarvoor nog op zijn eigen afscheidsconcert en vanavond hoop ik dat de inmiddels ook al 77 jarige Alice Cooper dat voorlopig niet gaat herhalen. Ook Alice heeft de nodige verslavingen achter de rug maar heeft deze al heel lang geleden afgezworen en vanaf dat moment lijkt de man onverslijtbaar. Alice (en band) treden zo ongelofelijk veel op, vorig jaar bijvoorbeeld wel bijna 200 keer en nu staat de teller alweer op 90! De huidige band is inmiddels de langst bestaande line-up en dat vertaalt zich vanavond uiteindelijk naar een zeer strakke show.

Alice

Welcome to the Show

Het is voor mij de 18e keer dat ik Alice Cooper op het podiumbezig zie en dat terwijl ik eind jaren 80 bang was dat ik 'm nooit meer livezou zien in Europa...... Met zijn Too Close For Comfort Tour deed hij deze keer AFAS Live aan en de zaal was op een haar na uitverkocht. De man had allang met pensioen kunnen zijn maar hij bewees vanavond opnieuw dat er nog steeds geen sleet op zijn shockrock avondje zit. Zijn liveshows zijn een soort rocktheater met een onthoofding, een metershoge Frankenstein, enkele moordpartijen, zweepslagen en nog meer van dat soort duistere zaken. Het is een in de puntjes geregisseerd macaber toneelstuk dat we voorgeschoteld krijgen: Welcome To The Show. Susan, vriendin en Michiel kwamen na even zoeken ook bij me staan en om 20:15 uur was het zover. Er kwamen twee klokkenluiders het podium op en achter een krant poster met daarop "The Holland Times, Banned in Holland: Alice Cooper", verscheen het silhouet van Alice Cooper. Hij sneed met een sabel het doek open en kwam onder luid gejuich tevoorschijn. De band trapte de show af met het nummer "Lock Me Up" gevolgd door "Welcome To The Show", dat was dan ook meteen het enige nieuwe nummer dat we voorgeschoteld kregen, voor de rest zijn het vanavond alleen maar klassiekers. Helaas is de slang er vanavond niet bij in tegenstelling tot de shows van vorig jaar op Bospop en Graspop ("Snakebite"). Het blijkt namelijk steeds moeilijker om een vergunning hiervoor te krijgen en dan moet deze ook nog eens voor elk land waar Alice optreedt apart te moeten worden aangevraagd.

I'm Eighteen

Mooie lichtshow

Allesbehalve matig is de vijfkoppige band, die nu al heel wat jaren in deze samenstelling actief is. Deze kreeg regelmatig de tijd om uit te pakken met indrukwekkende gitaarriffs en ook drummer Glen Sobel kon zich helemaal uitleven. Zo kreeg Nita Strauss de tijd om een uitgebreide gitaarsolo te geven waar de zaal uitbundig op reageerde. Regelmatig stonden de vier gitaristen op een rijtje te spelen en maakten daar een mooie show van, heerlijk over de top. De "Black Widow Jam" werd helemaal instrumentaal gedaan, zodat Alice zich even in een dwangbuis kon hijsen voor de prachtige "Ballad of Dwight Fry" waarbij hij een aantal keer in zijn rug wordt geprikt door een taser. Daarna wordt hij naar de guillotine geleid en bij "I Love The Dead" (iedereen moet dan meezingen) wordt zijn koppie afgehakt. Zijn vrouw Sheryl Cooper is verkleed als Marie Antoinette en kust het losse hoofd en danst daarna rond over het podium. De inmiddels alweer 77-jarige Alice Cooper loopt met een kruk rond tijdens "I’m Eighteen", heeft een jack met de stars and stripes aan bij "Lost In America", bij "Be My Lover" (wat een heerlijk nummer is dat toch) zingt Alice tot hilariteit van het publiek "Told her that I came from Amsterdam City", bij "Cold Ethyl" liep de man te gooien en slepen met een pop en bij "Go To Hell" krijgt hij zweepslagen. Naast mij stonden mensen die nog nooit bij Alice Cooper waren geweest en die gingen helemaal uit hun dak, zongen uit volle borst "Go To Hell" mee. Bij "Hey Stoopid" is er een vervelende fotografe die door Alice uit de weg geruimd wordt. Ook dan wordt er flink mee gezongen en bij "Poison" gaat de zaal helemaal los, een heerlijk nostalgisch sfeertje komt over ons heen.

Ryan Roxie

Ryan Roxie en bassist Chuck Garric

De schoolbel ging en toen was het tijd voor de ultieme klassieker "School's Out", hierin zat ook een stukje "Another Brick In The Wall" van Pink Floyd verweven. Leuk om te weten is dat deze beide nummers over school en educatie gaan en Bob Ezrin als producer hebben. Dit was het moment waarop drummer Glen Sobel en de gitaristen Nita Strauss, Ryan Roxie, Tommy Henriksen en bassist Chuck Garric werden voorgesteld en hun momentje kregen. Er vlogen slingers door de lucht en de grote ballonnen met confetti werden weer losgelaten, deze werden op één groene na door de sabel van Alice kapot geprikt. In de jaren tachtig heb ik nog meegemaakt dat er in één van deze ballonnen "bloed" zat waardoor er mensen helemaal onder dit rode goedje kwamen te zitten, maar dat zal in de huidige tijd waarschijnlijk niet meer kunnen.  Na de reguliere set en een eerste afscheid vroeg Alice of er nog een nummer gespeeld moest worden, natuurlijk werd daar positief op gereageerd en werd er een heel mooi eerbetoon aan Ozzy gedaan met het Black Sabbath nummer "Paranoid". De stem van Cooper paste uitstekend bij dit nummer en de zaal zong massaal mee. Afsluiter deze keer is "Feed My Frankenstein", wat ik zelf niet zo'n geweldige keuze vind. Maar dat zal wel komen doordat er tijdens de solo een enorme Frankenstein het podium op komt. 

Drummer Glen Sobel

Cold Ethyl

Helaas is het dan om 21:45 alweer afgelopen en als die-hard fan miste ik toch wel een paar nummers, zoals "Elected" en "Billion Dollar Babies". "Elected" werd vorig jaar nog wel gedaan, maar toen waren er verkiezingen in Amerika. Ook "Halo of Flies" heeft enkele jaren in de setlist gezeten en dat is normaal wel een belevenis (kijk maar eens op YouTube naar de live versie A Paranormal Evening at The Olympia Paris, France 2017). Maar goed, het blijft lastig om een keuze te maken als je zoveel goede nummers hebt. Alice Cooper bewees vanavond maar weer dat hij tot de allergrootste rockiconen behoort. Het was een gelikte show met mooie achtergrondbeelden, decor en geweldige band vol energie en klassiekers. Mocht je denken, ik wil dit ook wel een keer meemaken, dan zou ik niet al te lang wachten. Het gaat de laatste tijd tamelijk hard met onze oude helden...... Alice maakt een superfitte indruk en ik schat in dat hij volgend jaar nog wel een keertje op Graspop komt, maar of de man elk jaar nog 200 keer op een podium zal staan... we hopen het van harte! Wat me wel opviel was beide keren dat de band het publiek bedankte, na de reguliere set en na afloop van de toegift, Alice meer dan ik me kan herinneren het publiek bleef bedanken en nog lang bleef staan. Het leek erop dat hij extra lang wilde nagenieten met misschien wel in het achterhoofd het verlies van Ozzy nog maar enkele dagen geleden.

Heerlijk gitaarwerk

Go To Hell

Hieronder volgt een stuk geschiedenis over Alice Cooper:

Alice Cooper is op 4 februari 1948 geboren als Vincent Damon Furnier en was de zoon van een dominee. Met zijn wat schorre stem en een podiumshow vol rekwisieten en toneel illusies wordt Cooper door muziekjournalisten en collega's beschouwd als "The Godfather of Shock Rock". Hij heeft horrorfilms, theater en garage rock als voorbeeld genomen om een macabere en theatrale vorm van rock te ontwikkelen die was ontworpen om het publiek te shockeren. Alice Cooper was oorspronkelijk een band. Deze bestond uit Furnier, gitaristen Glen Buxton en Michael Bruce, bassist Dennis Dunaway en drummer Neal Smith. De band bracht zeven albums uit van 1969 tot 1973 en ging in 1975 uit elkaar. Om juridische complicaties over het eigendom van de groepsnaam te vermijden, was "Alice Cooper" inmiddels de nieuwe wettelijke naam van Furnier geworden. Hij begon dat jaar een solocarrière met het zeer geslaagde conceptalbum Welcome to My Nightmare. Tijdens zijn carrière heeft hij meer dan 50 miljoen platen verkocht. Grappig feitje is dat de originele band enkele dagen geleden een nieuw album heeft uitgebracht (in de oude line-up dus (behalve helaas de in 1997 overleden Glenn Buxton)) genaamd The Revenge of Alice Cooper. Cooper heeft geëxperimenteerd met verschillende muziekstijlen, voornamelijk hardrock, glamrock, heavy metal en glammetal, maar ook new wave, artrock en industrial rock. Hij heeft geholpen het geluid en de look van heavy metal vorm te geven en is beschreven als de artiest die "als eerste horrorbeelden introduceerde in rock-'n-roll”. Hij staat ook bekend om zijn humor buiten het podium; The Rolling Stone Album Guide noemt hem 's werelds meest "geliefde heavy metal-entertainer". Naast zijn muziek is Cooper filmacteur, fanatiek golfer, restauranthouder en sinds 2004 radio-dj met zijn klassieke rockshow Alice's Attic. Cooper is een fervent golfer en zegt dat de sport een belangrijke rol heeft gespeeld bij het overwinnen van zijn verslaving aan alcohol en is zelfs zo ver gegaan om te zeggen dat toen hij begon met golfen, het een kwestie was van het vervangen van de ene verslaving door de andere. Hij speelt het spel zes dagen per week, met een handicap van vier.

Heerlijk over de top

Solo van Nita Strauss

Love It to Death (met "I'm Eighteen") bleek hun baanbrekende studioalbum te zijn en bereikte nummer 35 in de Amerikaanse Billboard 200-album hitlijsten. De tournee van de groep in 1971 bevatte een show met schijngevechten en gotische martelmodi die aan Cooper werden opgelegd, met als hoogtepunt een geënsceneerde executie door een elektrische stoel. Hun vervolg studioalbum Killer, uitgebracht in november 1971, zette het commerciële succes van Love It to Death voort en omvatte verder single succes met "Under My Wheels", "Be My Lover" begin 1972 en "Halo of Flies", dat in 1973 een Top 10-hit werd in Nederland. In de zomer van 1972 werd de single "School's Out" uitgebracht. Deze bereikte de Top 10 in de VS en nummer 1 in het Verenigd Koninkrijk en is tot op de dag van vandaag een vaste waarde op de klassieke rockradio. Het studioalbum School's Out bereikte nummer 2 in de Amerikaanse hitlijsten en verkocht meer dan een miljoen exemplaren. In februari 1973 werd Billion Dollar Babies wereldwijd uitgebracht en werd het commercieel meest succesvolle studioalbum van de band, met een nummer 1-positie in zowel de VS als het VK. Er kwamen hits vanaf zoals "Elected", "Hello Hooray" en "No More Mr. Nice Guy". De show bevatte toen talloze speciale effecten, waaronder Billion Dollar biljetten, onthoofde babypoppen en mannequins, een scène met een tandheelkundige psychose compleet met dansende tanden, een galg en het ultieme executie-rekwisiet en hoogtepunt van de show: de guillotine. De guillotine en andere podium effecten werden voor de band ontworpen door goochelaar James Randi, die tijdens enkele shows als beul op het podium verscheen. Aanhoudende pogingen van politici en pressiegroepen om hun schokkende act te verbieden, dienden alleen maar om de legende van Alice Cooper verder aan te wakkeren en nog meer publieke belangstelling te genereren.

Black Widow Jam

En daar is Sheryl Cooper en de guillotine

Muscle of Love, uitgebracht aan het einde van 1973, zou het laatste studioalbum zijn van de klassieke line-up en markeerde Alice Cooper's laatste Britse Top 20-single van de jaren 1970 met "Teenage Lament '74". Een ongevraagd themalied werd opgenomen voor de James Bond-spionagefilm The Man with the Golden Gun (1974), maar in plaats daarvan werd een ander nummer met dezelfde naam van Lulu gekozen. In 1974 had het album Muscle of Love nog steeds niet het succes van zijn voorganger geëvenaard en de band begon voortdurend meningsverschillen te krijgen. Om verschillende redenen stemden de leden ermee in om een naar verwachting tijdelijke pauze in te lassen. De laatste shows van Alice Cooper als groep waren in maart en april 1974 in Brazilië, inclusief het record aantal bezoekers dat op 30 maart in São Paulo werd geschat op 158.000 fans, in de Anhembi Exposition Hall aan het begin van de allereerste Zuid-Amerikaanse rock tournee. In 1975 keerde Alice Cooper terug als soloartiest met de release van Welcome to My Nightmare. Het succes van Welcome to My Nightmare markeerde de definitieve breuk van de oorspronkelijke leden van de band, waarbij Cooper samenwerkte met hun producer Bob Ezrin, die de begeleidingsband van Lou Reed, waaronder gitaristen Dick Wagner en Steve Hunter, rekruteerde om op het album te spelen. Onder leiding van de Amerikaanse Top 20 hit ballad "Only Women Bleed", werd het album in maart van dat jaar uitgebracht door Atlantic Records en werd het een Top 10-hit voor Cooper. Het was een conceptalbum dat was gebaseerd op de nachtmerrie van een kind genaamd Steven, met vertelling door de klassieke horrorfilm ster Vincent Price en diende als soundtrack voor Coopers nieuwe show, die nu meer theater dan ooit vertoonde, waaronder een 2,5 meter hoge harige cycloop die Cooper onthoofd.

En daar is z'n koppie...

Chuck Garric met Frankenstein

Bij het album en de show hoorde de televisiespecial The Nightmare, met in de hoofdrollen Cooper en Vincent Price, die in april 1975 op de Amerikaanse prime-time tv werd uitgezonden. The Nightmare (die later in 1983 op homevideo werd uitgebracht en een Grammy Award-nominatie kreeg voor Best Long Form Music Video) werd beschouwd als een ander baanbrekend moment in de rockgeschiedenis. Daar kwam nog bij dat er in 1976 een concertfilm werd uitgebracht, Welcome to My Nightmare, geproduceerd, geregisseerd en gechoreografeerd door West Side Story-castlid David Winters en live gefilmd in de Wembley Arena in Londen in september 1975. Na de Amerikaanse hit "I Never Cry" uit 1976, die nummer 12 scoorde, twee studioalbums, Alice Cooper Goes to Hell en Lace and Whiskey; en de Amerikaanse hit "You and Me" uit 1977, die nummer 9 scoorde, werd het tijdens zijn Amerikaanse tournee in 1977 duidelijk dat Cooper dringend hulp nodig had met zijn alcoholisme (op het hoogtepunt van zijn alcoholisme gingen er dagelijks twee kratten bier en een fles whisky doorheen). Na de tournee liet Cooper zich in een sanatorium opnemen voor behandeling, tijdens die behandeling werd het live album The Alice Cooper Show uitgebracht. In 1978 gebruikte een van de drank afgekickte Cooper zijn ervaring in het sanatorium als inspiratie voor zijn semi-autobiografische studioalbum From the Inside, die hij samen schreef met Bernie Taupin, bekend van zijn werk met Elton John; het bracht nog een andere grote hit voort, "How You Gonna See Me Now". De show van de daaropvolgende tour was gevestigd in een gesticht en werd gefilmd voor Coopers eerste homevideo-release, The Strange Case of Alice Cooper, in 1979. Rond deze tijd voerde Cooper "Welcome to My Nightmare", "You and Me" en "School's Out" uit in The Muppet Show (aflevering #307) op 28 maart 1978 (hij speelde een van de handlangers van de duivel die Kermit the Frog, Gonzo en Miss Piggy probeerde te misleiden om hun ziel te verkopen).

Feed My Frankenstein was de afsluiter

De band bedankt uitgebreid het publiek

Coopers studioalbums uit het begin van de jaren 80 worden door Cooper zijn "blackout albums" genoemd, omdat hij zich de opnames ervan niet kan herinneren, vanwege de invloed van zijn nieuwe en toenemende cocaïneverslaving. Flush the Fashion (1980) (met de hit "Clones (We're All)"), Special Forces (1981), Zipper Catches Skin (1982) en DaDa (1983) kenden een geleidelijke commerciële terugval, waarbij de laatste twee niet in de Billboard Top 200 terecht kwamen. DaDa behoort inmiddels wel tot één van de beste albums die door Cooper zijn uitgebracht, ik zou zeggen luister deze eens! Midden 1983, nadat de opnames van DaDa waren voltooid, werd Cooper opnieuw in het ziekenhuis opgenomen vanwege alcoholisme en levercirrose. Hij dankt zijn christelijk geloof voor een herstel dat door artsen als "wonderbaarlijk" werd omschreven en hij vertelt hoe hij niet "herstelde" maar hoe zijn verslaving door Jezus Christus "werd weggenomen". Cooper was eindelijk stabiel en nuchter (en is sindsdien nuchter gebleven).  In 1986 keerde Alice Cooper officieel terug naar de muziekindustrie met het studioalbum Constrictor. Het album bracht de hit "He's Back (The Man Behind the Mask)" voort (het themalied voor de film Friday the 13th Part VI: Jason Lives). Het Constrictor-album werd in 1987 gevolgd door Raise Your Fist and Yell, dat een nog ruiger geluid had dan zijn voorganger, evenals de Cooper-klassieker "Freedom". De daaropvolgende tournee van Raise Your Fist and Yell, die sterk was geïnspireerd door de slasher-horror films van die tijd, zoals de Friday the 13th-serie en A Nightmare on Elm Street, serveerde een schokkend spektakel vergelijkbaar met zijn voorganger, en zorgde voor het soort controverse, vooral in Europa, dat herinnerde aan de publieke verontwaardiging veroorzaakt door Coopers openbare optredens in Amerika in de vroege jaren 1970. In Groot-Brittannië riep Labour-parlementslid David Blunkett op om de show te verbieden en zei: "Ik ben geschokt door zijn gedrag, dit gaat verder dan de grenzen van entertainment". De controverse sloeg over naar het Duitse deel van de tour, waarbij de Duitse regering er zelfs in slaagde om enkele van de bloederige segmenten van de voorstelling te verwijderen. Op 7 april 1988 stierf Cooper bijna aan verstikking nadat een veiligheidstouw brak tijdens een repetitie concert waarin hij deed alsof hij zichzelf ophing, een stunt die hij vaak uitvoerde tijdens live concerten. Op 5 mei 1988 was ik er live bij in de Rijnhal in Arnhem, vergeet nooit meer het neerkomen van de "ophaalbrug" bij het nummer de Black Widow. In 1989 beleefde zijn carrière een serieuze opleving met het door Desmond Child geproduceerde en voor een Grammy genomineerde studioalbum Trash, dat de hitsingle "Poison" opleverde. Op 22 november 1989 waren we bij deze tour in een volgepakt Ahoy. In 1991 bracht Cooper zijn negentiende studioalbum Hey Stoopid uit (met de gelijknamige, met verschillende bekende rockmuzikanten als gastmuzikanten, zoals Slash, Ozzy Osbourne, Vinnie Moore, Joe Satriani, Steve Vai, Nikki Sixx and Mick Mars. Het album kwam uit toen de populariteit van glam metal afnam en vlak voor de explosie van grunge, maar het had niet dezelfde commerciële impact als zijn voorganger. Ook toen waren we weer in Ahoy, alleen was de bovenste ring niet verkocht, wat een verschil met twee jaar eerder.

Op de foto met het groepje van vanavond

Alice Cooper - Bed Of Nails (part)

Cooper maakte een cameo in de komische film Wayne's World uit 1992. Cooper en zijn band verschijnen voor het eerst op het podium met "Feed My Frankenstein" van hun studioalbum Hey Stoopid . Na afloop ontdekken de hoofdpersonages Wayne Cambell en Garth Algar, tijdens een backstage feestje, dat Cooper een kalme, welbespraakte intellectueel is wanneer hij en zijn band de geschiedenis van Milwaukee diepgaand bespreken. Wayne en Garth reageren op een uitnodiging om met Cooper te chillen door te knielen en eerbiedig voor hem te buigen terwijl ze scanderen: "We're not worthy! We're not worthy!" In 1994 bracht Cooper The Last Temptation uit, zijn eerste conceptalbum sinds DaDa (1983). Het album gaat over kwesties van geloof, verleiding, vervreemding en de frustraties van het moderne leven. Bij het album zat een stripboek, ik heb deze kunnen bemachtigen maar er zouden nog twee delen worden uitgegeven, die heb ik nooit gezien. Het hilarische nummer "Lost in America" zit de laatste jaren regelmatig in de setlist. Het eerste decennium van de 21e eeuw zag een aanhoudende periode van activiteit van Alice Cooper, het decennium waarin hij 60 werd. Hij toerde uitgebreid en bracht een gestage stroom studioalbums uit die lovende kritieken kregen. Beginnend in 2000 met Brutal Planet, een terugkeer naar horror gevulde heavy metal, industrial rock, die zich afspeelt in een dystopische post-apocalyptische toekomst. We waren bij het concert wat hij gaf in de Heineken Music hal en dat was hard maar geweldig! We vonde het zo goed dat we dezelfde maand nog naar Essen reden om deze show nog een keer te zien. In deze periode werd Cooper ook op verschillende manieren erkend en beloond: in 2003 kreeg hij een ster op de Hollywood Walk of Fame; in mei 2004 ontving hij een eredoctoraat van de Grand Canyon University. In juni 2005 werd hij opgenomen in de Michigan Rock and Roll Legends Hall of Fame. In mei 2006 kreeg hij de sleutel van de stad Alice in North Dakota. Hij won de Living Legend Award tijdens het Classic Rock Roll of Honour Awards -evenement van 2006; en hij won de Hero Award van het muziektijdschrift Mojo in 2007. Hij ontving de Rock Immortal Award tijdens de Scream Awards van 2007. Op 15 december 2010 werd aangekondigd dat Cooper en zijn voormalige band zouden worden opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Alice Cooper - He's Back (The Man Behind the Mask) (part)

Alice Cooper - Hey Stoopid (part)

Brutal Planet werd opgevolgd door het sonisch vergelijkbare en veelgeprezen vervolg Dragontown (2001), waarin Bob Ezrin terugkeerde als producent. Cooper nam opnieuw een slanker, schoner geluid aan voor zijn veelgeprezen release uit 2003 The Eyes of Alice Cooper. Cooper erkende dat hedendaagse bands veel succes hadden met zijn vroegere geluid en stijl en werkte met een wat jongere groep road- en studiomuzikanten die bekend waren met zijn oeuvre van weleer. Een voortzetting van de songwriting-aanpak van The Eyes of Alice Cooper werd opnieuw overgenomen door Cooper voor zijn zeventiende solo-studioalbum Dirty Diamonds, uitgebracht in 2005. Dirty Diamonds werd Coopers best scorende album sinds The Last Temptation uit 1994. In december 2006 kwam de originele Alice Cooper-band weer bij elkaar om zes klassieke Alice Cooper-nummers uit te voeren tijdens Coopers jaarlijkse liefdadigheidsevenement in Phoenix, getiteld "Christmas Pudding". In oktober 2014 bracht Cooper het livealbum en de video Raise the Dead: Live from Wacken uit, die het jaar ervoor werd opgenomen op het Duitse Wacken heavy metal festival. De opvallende Gitariste Orianthi Panagaris werd vervangen door de even opvallende Nita Strauss. In 2015 ging Hollywood Vampires in première, een supergroep met Johnny Depp en Joe Perry met een nieuw studioalbum met rockcovers, met veel gastartiesten, waaronder Paul McCartney, en live-optredens in het Roxy Theatre in LA en op het Rock in Rio-festival in Brazilië in september. In 2016 haalde Cooper opnieuw de krantenkoppen toen hij zijn running gag van campagne voeren voor het Amerikaanse presidentschap hervatte. Cooper bracht in juli 2017 zijn twintigste solo studioalbum Paranormal en op 26 februari 2021 zijn eenentwintigste solo-studioalbum uit, Detroit Stories. Coopers tweeëntwintigste studioalbum Road werd uitgebracht op 25 augustus 2023. In april 2025 werd aangekondigd dat Cooper herenigd was met Michael Bruce, Dennis Dunaway en Neal Smith voor een nieuw album, getiteld The Revenge of Alice Cooper, waarmee het het eerste album sinds Muscle of Love uit 1973 werd dat onder de band van Alice Cooper werd uitgebracht in plaats van als soloalbum. Het werd uitgebracht op 25 juli 2025 en bevat ook nooit eerder uitgebrachte nummers van hun originele gitarist Glen Buxton.

Alice Cooper - School's Out/Another Brick in the Wall (part)

In de periode van de Alice Cooper-groep werd Miss Christine van de GTO's de vriendin van Cooper. Miss Christine (echte naam Christine Frka) stierf op 5 november 1972 aan een overdosis. Een andere oude vriendin van Cooper was Cindy Lang, met wie hij een aantal jaren samenwoonde. Na zijn scheiding trouwde Alice Cooper uiteindelijk met ballerina-instructeur en choreograaf Sheryl Goddard, die van 1975 tot 1982 optrad in de Alice Cooper-show en op maandag 28 juli jongstleden in de Afas Live dus ook nog steeds. Ze trouwden op 20 maart 1976. In november 1983, op het hoogtepunt van Coopers alcoholisme, vroeg Goddard de scheiding aan, maar medio 1984 hadden zij en Cooper zich weer verzoend. Ze hebben drie kinderen: dochters Sonora en Calico, en zoon Dashiell. Sinds hij halverwege de jaren 1980 zijn eigen verslaving aan alcohol overwon, is Cooper doorgegaan met het helpen en adviseren van andere rockmuzikanten met verslavingsproblemen. "Ik heb mezelf heel beschikbaar gesteld voor vrienden van mij, het zijn mensen die me 's avonds laat kunnen bellen en zeggen: "Even tussen ons, ik heb een probleem". In 1986 opende thrashmetalband Megadeth voor Cooper tijdens zijn Amerikaanse Constrictor-tournee. Nadat hij had opgemerkt hoeveel de bandleden van Megadeth alcohol en andere drugs gebruikten, benaderde Cooper de band persoonlijk om te proberen hen te helpen schoon te worden. Hij is dicht bij leadzanger Dave Mustaine gebleven, die Cooper als zijn "peetvader" beschouwt. Als erkenning voor het werk dat hij heeft gedaan om andere verslaafden te helpen in het herstelproces, ontving Cooper in 2008 de Stevie Ray Vaughan Award tijdens het vierde jaarlijkse MusiCares MAP Fund-benefietconcert in Los Angeles. Ik heb dit natuurlijk voor een groot deel van het internet (waaronder wiki) gehaald met wat aanvullingen uit mijn eigen historie.