Tremonti * 20 oktober 2012, De Melkweg - Amsterdam

Setlist Tremonti:

Leave It Alone, Giving Up, So You're Afraid, Doesn't Matter, Proof, Wish You Well, All I Was, You Waste Your Time, All That I've Got, The Things I've Seen, New Way Out, Decay, Gone en Brains.

Links Wolfgang Van Halen, Garrett Whitlock (drums), Mark Tremonti en Eric Friedman

We waren in de herfstvakantie in Oosterhout en bij het checken van de mail zag ik een bericht van de Aardschok. Had ik binnen een maand voor de tweede keer kaartjes gewonnen. Nu voor een concert van meestergitarist Mark Tremonti. Deze ex-gitarist/zanger van Creed en van het huidige Alter Bridge had net een solo album gemaakt genaamd All I Was en trad op zaterdag 20 oktober op in de Melkweg. Natuurlijk wilde Robin wel mee.

Zo werden we om 17:50 uur door Renate afgezet bij station Maarssen en nadat we tram 5 hadden genomen op Amsterdam Centraal waren we om 19:15 uur op het Leidse Plein. Het was lekker druk in de stad en midden op het plein stond een grote tent waarin een DJ "poing poing muziek" draaide. Nadat we eerst de verkeerde kant waren uitgelopen werden we door de security bij de ingang van de Melkweg doorverwezen naar de kassa. We stonden keurig op de gastenlijst en kregen de twee kaartjes (we hoefden zelfs geen lid te worden). Het was al behoorlijk druk maar we konden toch nog redelijk (links) vooraan komen. Er werd lekkere muziek gedraaid voor het concert dus was het steeds weer raden welke band er nu weer te horen was. Er was geen voorprogramma en ik vroeg me van te voren al af hoe lang deze avond zou duren, de band had immers maar één cd uitgebracht. 

Even een iets rustiger nummer

Klokslag acht uur begon de band te spelen en het ging eigenlijk meteen los. Veel Alter Bridge fans in de uitverkochte zaal en diverse gasten zongen de nummers woord voor woord mee. Alle twaalf nummers van de cd werden gespeeld plus twee nummers die de cd niet gehaald hadden. Wel vond ik het, als ik dan toch moet zeuren, dat de setlist wat afvlakte omdat de wat betere nummers in de eerste drie kwartier zaten. Toen het uur(!) bijna om was en er bij het laatste nummer Decay een pit was ontstaan verdween de band van het podium om nog een keer terug te komen met twee nummers als toegift. Het niet op cd verschenen Gone en bij het laatste nummer Brains ging het nog een keer goed los in een pit (nog maar even mee gedaan (ook uit tactisch oogpunt), stond ik meteen heel dicht op Mark Tremonti). Zoals ik al vermoedde werd de hele rits plectrums na het concert de zaal ingegooid (daar wilde ik er graag één van hebben voor Robin) en ik ving er zomaar eentje uit de lucht. Trots ging ik naar Robin, had hij er zelf ook al eentje te pakken gekregen...... Zo was het concert na 70 minuten alweer afgelopen. Het was erg goed maar als ik hier zelf een kaartje (25 euro!) voor had moeten kopen had ik me toch niet helemaal lekker gevoeld. Na een biertje waardoor we bij de garderobe niet meer in de rij hoefden te staan en een snackje op Amsterdam centraal zaten we om 22:45 uur alweer thuis op de bank. 

Review van http://www.rockportaal.nl/

Eerder dit jaar verscheen het uitstekende album All I was van Alter Bridge/Creed gitarist Mark Tremonti waarop hij laat horen dat hij niet alleen goed gitaar kan spelen maar ook uitstekend kan zingen. Gelukkig blijkt hij dat op het podium in een bomvolle oude zaal van de Melkweg ook waar te kunnen maken. In hoog tempo komen alle twaalf songs van het album aan bod en worden er met All that I?ve got en Gone ook twee nummers gespeeld die niet op het album staan. In totaal staat de band dus slechts 70 minuten op het podium omdat er met een album nou eenmaal niet genoeg materiaal is om langer te kunnen spelen. En aangezien er (blijkbaar bewust) geen nummers gespeeld worden van Alter Bridge en Creed wordt het dus een kort maar zeer krachtig avondje. 

Uitverkochte Melkweg

Het geluid is hard en de band heeft er overduidelijk zin in. Drummer Garrett Whitlock speelt mede door zijn opvallend enthousiaste stijl alsof zijn leven er van afhangt en gitarist Eric Friedman lijkt ook de tijd van leven te hebben. Speciale gast tijdens deze tour is bassist Wolfgang van Halen (zoon van) die zich overigens zeer bescheiden opstelt op het podium en de spotlights volledig overlaat aan de anderen. Leuk is wel dat Tremonti hem vanwege zijn Nederlandse achtergrond aankondigt als een "local guy" en "he's one of you". Tremonti zelf heeft er ook zin in en hitst het toch al enthousiaste publiek steeds meer op wat tegen het einde van het optreden zelfs leidt tot een ware moshpit voor het podium. Er zijn veel bezoekers met Alter Bridge t-shirts aanwezig terwijl ik er van Creed niet een heb kunnen ontdekken. In Amerika zal het waarschijnlijk exact andersom zijn. 

De sfeer is uitgelaten en alle nummers worden met open armen ontvangen en hartstochtelijk meegezongen. Dat is tevens de kracht van het songmateriaal. Het is stevige kost maar wel toegankelijk middels een hoog meezing gehalte. Hoogtepunten zijn het geweldige Leave it alone waarmee het optreden begint, You waste your time, All I was en het sublieme New way out. Maar eigenlijk worden alle nummers prima gespeeld en kunnen we met recht spreken van een geslaagde avond. En het voordeel van een kort optreden is dat je voor de verandering ook een keer vroeg thuis bent. 

Ging goed los, zelfs een pit op het einde

Review van http://www.livexs.nl/ (Door Thomas Spiekerman)

Mark Tremonti is de gitarist van Creed en Alter Bridge. Grote Amerikaanse rockbands die qua geluid in de buurt van zowel metal als grunge komen. Ook zijn het allebei formaties die altijd wel een paar verplichte ballads maken. Maar zodra Tremonti het zelf voor het zeggen heeft , geldt die ‘wet’ niet meer. Dan kiest hij voor snoeiharde rock die vooral dicht tegen oude Metallica aan zit. Dreunende bassen zijn voelbaar op het gehele Leidseplein. Amsterdam staat voor een groot deel volledig in het teken van dance, maar voor onvervalste hardrock blijkt gelukkig ook nog wel een plek te zijn. Rockliefhebbers in zwarte bandshirts banen zich door en langs de rijen voor de andere evenementen naar de plek waar Tremonti zal optreden. Hoewel het hier om een beroemde gitarist gaat, is zijn eigen project nog te nieuw voor een grote arena. De Oude Zaal van de Melkweg is echter een uitstekende plek voor een rockconcert. Het geeft deze show zelfs een exclusief tintje. 

Wie dat ook doet met zijn aanwezigheid is Wolfgang van Halen. Hij is de bassist in de band van Tremonti. Toch zijn de ogen en handen die massaal het ‘rock/metal-symbool’ maken het meest op Mark Tremonti gericht. Met Creed-gitarist Eric Friedman in huis heeft hij een meer dan prima sidekick en Submersed-drummer Garrett Whitlock maakt de band compleet. Een paar minuten na acht betreden ze het podium om precies zoals verwacht van start te gaan: gepassioneerd spel en vooral veel loodzware riffs in Giving Up en So You’re Afraid die op de luisteraars afgevuurd worden. Een lange avond zal het niet worden met één album aan materiaal, maar dat wordt nog wel aangevuld met twee songs die de plaat niet haalden: Gone en All That I’ve Got liggen geheel in de lijn van de andere nummers. Het is duidelijk dat Mark Tremonti gewoon zichzelf is gebleven, hij trekt dezelfde grimassen als de Alter Bridge fans van hem gewend zijn. Bolle wangen, tanden op elkaar en zo nu en dan een been op een versterker. De linkerhand glijdt razendsnel over de snaren en het publiek reageert vol enthousiasme op zijn bezieling. Maar er rust ook een extra taak op zijn schouders als frontman zijnde. Het entertainen gaat hem echter gemakkelijk af: de zaal klapt en zingt als hij dat van de aanwezigen verwacht.

De gevangen plectrum

Als een strenge schoolmeester wil hij van zijn publiek weten wie de plaat heeft gekocht, wat de titel van zijn album is en dat iedereen ‘the shit out of this song’ moet zingen. Maar tegelijkertijd wil de sympathieke Amerikaan ook dat elke bezoeker weer veilig thuis komt en zijn jongere fans de pit weer heelhuids uitkomen. Met relatief kalmer werk als Things I’ve Seen en New Way Out toont Tremonti zijn zangskills nadrukkelijker. Ook zijn tekstregels als ‘Don’t claim that you know me’ schreeuwen om meegebruld te worden. Dat gebeurt dan ook massaal. Na iets meer dan een uur zit de show er op. Deze avond voelt af en toe aan alsof je met een select gezelschap een kijkje mag nemen in de garage waar Tremonti met zijn band repeteert. Ook deden sommige hardere composities aan een Metallica-klassieker als One denken. Een wat leeftijd betreft gevarieerd rockpubliek krijgt in ieder geval precies wat het wil: pure rock zonder overbodige franjes. En Mark Tremonti overtuigde ook nog eens als frontman. Het enige dat rest is de wens dat deze band de volgende keer (mogelijk februari 2013, aldus Tremonti) een langere show kan neerzetten.