Setlist Forever Still:
Survive, Find a Way, This Dark Abyss, So I Run, Do Your Worst, Breathe in Colours. Yell To the Sky (op piano) en Embrace the Tide.
Setlist Blackbriar:
Bluebeard’s Chamber, Floriography, I'd Rather Burn, Arms of the Ocean, The Hermit and the Lover, The Catastrophe That Is Us, Cicada, Spirit of Forgetfulness, Acoustic medley, Far Distant Land, The Fossilized Widow, Deadly Diminuendo, Selkie, Crimson Faces, Until Eternity, A Last Sigh of Bliss en Green Light Across the Bay.
Drummer Viktor Enebjörn
Forever Still
Ik ben mooi op tijd in de zaal en zoek maatje Rob op, hij staat met Renée en nog een meisje uit Wijk vrijwel vooraan bij het podium. We proosten met een biertje op een leuke avond. De support band Forever Still is een Deense alternatieve metalband en werd in 2013 in Kopenhagen opgericht door zangeres Maja Shining en multi-instrumentalist Mikkel Haastrup. De band heeft inmiddels drie albums en een EP uit en er wordt gewerkt aan een nieuwe plaat. De mix van rock en metal van het viertal (drummer Rune Frisch, gitarist Inuuteq Kleemann, bassist Mikkel Haastrup en zangeres Maja Shining) komt live overtuigender over dan op de plaat. De band treedt niet heel veel op en dat is wel merkbaar aan het begin van het optreden. De eerste twee nummers komen niet helemaal lekker uit de verf en ook de zang van Maja bezorgt me de kriebels.
Zangeres Maja Shining
Nog een keer Maja
Gelukkig wordt daarna beter en het meest opvallende is de progressieve inslag van de nummers. Zangeres Maja maakt een super blije indruk, ze geeft diverse keren aan dat het een hele eer is om weer op het podium te staan. Bij het nummer "Yell To the Sky" staat ze alleen op het podium en speelt ze als begeleiding op piano. Ze geeft aan dat ze nogal nerveus is en je zal dan net zien dat het mis gaat. Heel lullig is dat er een storing in de zware tonen van de piano optreedt. De volle zaal pakt het prima op en na een onderbreking speelt ze het nummer nog een keer helemaal opnieuw en wordt ze enthousiast toegejuicht. Gelukkig wordt daarna nog met een lekker pittig nummer, "Embrace the Tide", op een fijne manier de set afgesloten.
Ook op piano (lees: keyboard)
Blackbriar met spinnewiel
De in 2012 opgerichte alternatieve Nederlandse gothic/metal band Blackbriar begeeft zich op het snijvlak van gothic en symfonische metal en zie ik vanavond alweer voor de vijfde keer. Twee keer als voorprogramma, één keer als onderdeel van een soort festival en nu dus voor de tweede keer als headliner. De eerste keer was alweer zes jaar geleden en heel leuk is de ontwikkeling te zien die de band heeft doorgemaakt. Wat is de band in deze periode gegroeid! Frontvrouw Zora Cock trekt de aandacht met haar glasheldere, Kate Bush-achtige stemgeluid dat fraai contrasteert met de loodzware gitaarriffs. Ook is duidelijk dat de band aardig wat aanhang heeft, de zaal (700 bezoekers) was heel snel uitverkocht en er zijn tientallen fans met bandshirts, deze zorgen voor een heerlijk enthousiast sfeertje.
Gitarist Bart Winters
Zora Cock
Dit is ook duidelijk omdat bij de aankondiging en het einde van elk nummer luid gejuich uit de zaal opstijgt. De setlist bestaat uit een afwisseling van oudere en nieuwere nummers waarbij wel een nadruk ligt op het album “A Thousand Little Deaths" welke net uitgebracht is. Hier zijn maar liefst vijf clips van uitgebracht, dus even checken op YouTube zou ik zeggen. Van het splinternieuwe album worden vanavond liefst zeven nummers gespeeld "Bluebeard’s Chamber", "Floriography", "The Hermit and the Lover", "The Catastrophe That Is Us", "The Fossilized Widow", "A Last Sigh of Bliss" en "Green Light Across the Bay". Deze laatste twee nummers sluiten de set ook nog eens af. Nummers als "Crimson Faces" toonden haar vermogen om moeiteloos over te gaan in een krachtige falsetstem, Zora's toon is een mix van melancholie en romantiek.
Prachtige stem
Op keyboard Ruben Wijga
Het optreden van de band wordt gekenmerkt door een perfecte balans tussen agressie en elegantie. De zware riffs, met dank aan gitaristen Bart Winters en Robin Koezen, zorgen voor een solide basis, terwijl het keyboardspel van Ruben Wijga (rood wijntje!) diepte toevoegt aan het algehele geluid. Zijn pianostukken bij "Far Distant Land" bootst traditionele volksinstrumenten na met fijne soundscapes. De chemie tussen de bandleden zie je er vanaf springen. Helaas ging het akoestische gedeelte ietwat de mist in, het was rommelig, maar gelukkig liep dit gedeelte "over" in het lekker stevige nummer "Far Distant Land" en kwam het toch nog goed. Voor mij lag het zwaartepunt toch wel bij het waanzinnige goede nummer "Deadly Diminuendo", daarna "Selkie" en "Crimson Faces". Blackbriar brengt stuk voor stuk zeer gevarieerde nummers en wisselt stevige knallers mooi af met minder hevige liedjes en Zora heeft een hemelse stem. Buiten dat het een professionele band is zie je ook een vriendengroep met veel plezier optreden. Heerlijk avondje gehad!
Weinig echte gitaarsolo's
Zora samen met Siebe Sol op bas
Nog een keer Zora en Siebe
Van achterin de zaal
Vanaf het balkon
De band bedankt het publiek
Foto!
Blackbriar - Selkie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten