Setlist The La La Lies:
Melanie, Poor Man's Son, Coversation Breakdown, Drive, Rambling
Man, The Other Side, One Track Mind, Memory Lane, Sorry en Lies.
Setlist DeWolff:
Evil and
the Midnight Sun, The Only Thornless Rose, Devil's Due, Yellow Rat Magic
Blues, Voodoo Mademoiselle, Crumbling Heart, Don't You Go Up The Sky, The
Pistol en Gold and Seaweed.
The La La Lies
openden verdienstelijk
Mooi overzicht van
bovenaf in een goed gevuld Tivoli
Samen met Hans naar DeWolff in
Tivoli. Op het busstation aangekomen sloot Wilfred zich bij ons aan en later
kwamen Vincent en Sikko er ook nog bij. Tiske en Armand maakten de groep
compleet en ik ging met Hans en laatste twee lekker vooraan staan toen de The La
La Lies begonnen. Wel lollig, jonge gasten die wel pasten in de avond van retro
rock. Een mengelmoes The Who, Stones en Foo Fighters en eerlijk gezegd zaten de
nummers goed in elkaar. Ondertussen stroomde Tivoli aardig vol en was ik zeer
benieuwd naar De Wolff. Enkele keren eerder had ik al eens naar ze toe willen
gaan maar elke keer kwam het om één of andere reden niet van.
De drie bandleden, Robin Piso (orgel, zang, bas), Luka van de Poel (drums) en Pablo van de Poel (gitaar, zang)
Het Hammond orgel
Nou daar heb ik nu spijt van, wat een optreden! Heerlijke jaren 70 rock en het ging er goed op los op z'n tijd. Eigenlijk ongelofelijk dat zulke jonge gasten deze muziek (kunnen) maken. Een opstelling met allerlei "oude" apparatuur en een Hammond orgel. Deep Purple, Led Zeppelin en Ten Years After (The Pistol!) kwamen in een soort tijdmachine voorbij maar wel allemaal in zelf geschreven nummers. Af en toe een lekker overstuurd gitaar, microfoons uit de oude doos en diverse solo's en vreemde geluiden (ala Whole Lotta Love), alles kwam voorbij. Diverse keren ontstond er een stevige pit, helaas moest één gast een ander voor zijn hoofd timmeren. Zonder na te denken greep ik 'm vast en trok hem weg. De security nam beide jongens mee. Aan het eind van het behoorlijk lange optreden, het was inmiddels half twaalf, sprong zanger/gitarist Pablo van de Poel nog even tussen het publiek en liet zich crowdsurfend door de zaal heen voeren. Zeer geslaagd te noemen en dit moeten we nog maar eens een keertje gaan zien!
Pablo van de Poel springt in het publiek aan het eind van het concert
Review van http://www.muziek.nl/
De Nederlandse bluesrockband DeWolff trapt in Tivoli Utrecht een nieuwe clubtour af. Tijdens een maarliefst twee uur durende set bevestigt de band zich wederom als een van de beste gitaarbands van de lage landen. Pablo en Luka van de Poel, en Robin Piso, hoewel het drietal nog erg jong is (Luka heeft vorig jaar zijn VWO afgerond) heeft het al vier albums op hun naam staan. Vier platen die bol staan van keiharde bluesrock met psychedelische invloeden en instrumentale stukken die zomaar tien minuten kunnen duren. Het stuk A Mind Slip is hier een perfect voorbeeld van: een 20 minuten durende rock-opera die vijf nummers op de nieuwe plaat (DeWolffIV) in beslag neemt. Fantastisch op het album, maar nog veel indrukwekkender live. Dat de band besluit om dit stuk te spelen is tekenend voor de rest van de avond, aan instrumentale stukken ontbreekt het namelijk niet, en daar is helemaal niets mis mee. Vrijwel alle nummers duren een stuk langer dan de albumversies, dankzij allerlei nieuwe gitaarriffjes en solo's die het Hammond orgel op haar grondvesten laat schudden. DeWolff is dan ook een van die bands die live beter klinkt dan op het album (vergelijkbaar met een band als Triggerfinger). Zo wordt het nummer Yellow Rat Magic Blues omgetoverd van een goed nummer op de eerste EP naar een van de hoogtepunten van de set. De (overigens prachtige) gitaar van Pablo draait overuren en het aantal solo's is niet op een hand te tellen. Het nummer laat ook zien hoe goed de band inmiddels op elkaar ingespeeld is; Pablo steelt dan wel de show, maar ook drummer Luka en toetsenist Robin krijgen meerdere malen de kans om in de spotlight te staan.
Deze setlist (op de andere kant beschreven) vond ik nog voordat het voorprogramma begon...
Heel bijzonder, waar en van wanneer was deze setlist nu eigenlijk?
Heel bijzonder, waar en van wanneer was deze setlist nu eigenlijk?
Door alle extraatjes die de oude nummers van het trio krijgen valt het wel op dat het nieuwe materiaal van DeWolff (nog) niet dezelfde behandeling krijgt. Niet zo gek aangezien dit een van de eerste keren is dat ze nummers als Six Holes And A Ghost live spelen, maar het zorgt er wel voor dat ze wat bleekjes afsteken tegenover de oude vertrouwde hits. Het prachtige Northbound springt er dan wel weer uit, vooral dankzij de prachtige, klagerige zang van Pablo. Tijdens het concert viel mijn oog op een wat oudere man met een grijze bos haar. Hij stond twee meter van het podium vandaan en danste en schreeuwde mee alsof zijn leven ervan afhing. Ernaast stond een jongen die ongeveer dezelfde leeftijd moest hebben als het drietal op het podium, die net zo goed de tijd van zijn leven had. Tivoli was vanavond gevuld met deze types, oude rockers en jonge muziekliefhebbers, iedereen komt kijken naar het fenomeen DeWolff. Laten we hopen dat de band zelf ook over dertig jaar nog staat te swingen op het podium, en dan nog steeds laat horen waar de Nederlandse popmuziek toe in staat is. Ik koop mijn kaartje alvast.
Lees ook een review op:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten