Oceans of Sadness, Raven, ReVamp, Krypteria, Billy Talent, Anathema,
Devin Townsend, Slayer, Therion, Stone Temple Pilots, Tarja, Motörhead en Saxon.
Setlist Oceans of Sadness:
Accepting Our Weakness, Eyes Like Fire, Pride and Shame,
Subconscious, In The End en Black No. 1.
Setlist Raven:
Take Control, Live At The Inferno, All For One, Breaking You Down
(Guitar Solo), Speed of the Reflex, Mind Over Metal, On And On, Break The Chain
(Band Jam Contains I Don't Need No Doctor, Symptom Of The Universe.
Setlist ReVamp:
Here's My Hell, In Sickness 'Till Death Do Us Part: All Goodbyes Are Said,
Million, Kill Me With Silence, Sweet Curse, In Sickness 'Till Death Do Us Part: Disdain,
The Trial of Monsters, In Sickness 'Till Death Do Us Part: Disgraced en Head Up High.
Setlist Krypteria:
Shoot Me, Sweet Revenge, Ignition, Somebody Save Me, Scream,
Never Say Die, For You I'll Bring the Devil Down en My Fatal Kiss.
Setlist Billy Talent:
This Suffering, Fallen' Leaves en Red Flag.
Setlist Anathema:
Kashmir (Led Zeppelin cover), Deep, Closer, Universal, Empty,
A Natural Disaster, Fragile Dreams en Sleepless.
Setlist Tarja:
The Escape of The Doll Intro, My Little Phoenix, Falling Awake, Lost Northern Star,
We Are, Ciarán's Well, I Walk Alone, In For A Kill, Still Of The Night (Whitesnake cover) en Over the Hills and Far Away (Gary Moore cover) en Crimson Deep.
Setlist Therion:
The Rise of Sodom and Gomorrah, Son Of The Sun, Ginnungagap, The Blood
of Kingu, The Perennial Sophia, Typhon, Asgard, Lemuria, Wine of Aluqah en To Mega Therion.
Setlist Motörhead:
Iron Fist, Stay Clean, Be My Baby, Rock Out, Metropolis, Over The Top,
One Night Stand, The Thousand Names Of God (Solo Phil Campbell), Cradle to the Grave, In The Name Of Tragedy (Solo Mikkey Dee), Just 'Cos You Got The Power, Going To Brazil, Killed By Death, Ace Of Spades en Overkill.
Setlist Saxon:
Heavy Metal Thunder, Dogs Of War, To Hell And Back Again, Live To Rock,
Motorcycle Man, And The Bands Played On, Demon Sweeney Todd, The Eagle Has Landed, 20,000 Ft, Wheels Of Steel, Princess Of The Night, Crusader en Denim And Leather.
Geweldige dag gehad! Op vrijdagmorgen 9:00 uur ben ik met Robin en Rick vertrokken naar Dessel, België. De reis ging voorspoedig, het laatste stukje was leuk om al die auto's vol met metalheads voorbij te zien komen. We konden de auto netjes parkeren op een strook van een weiland en we moesten toen nog een stuk lopen in colonne naar het festivalterrein. Natuurlijk werd er onderweg al volop gekletst met iedereen, lachen was het toen het hengsel van iemands koelbox afbrak en alle blikjes bier over de grond rolden. Na het kopen van de kaartjes (die we vlak erna weer moesten inwisselen voor de onvermijdelijke armbandjes) stonden we precies om 11:20 uur in de Metal Dome tent bij Oceans of Sadness. Het was prachtig weer, tussen de lekkere snacks door vonden we vooral het optreden van Therion, ReVamp, Saxon, Billy Talent, Krypteria en Motörhead goed (ook in deze volgorde).
We waren mooi op tijd op het terrein
Op weg naar de Metal dome
Bij het optreden van Oceans of Sadness
Optreden van Raven in de Marquee 2
Voor de Mainstage
ReVamp was erg goed
Krypteria
De jongens zijn grote fans van Billy Talent
Wel even wat eten tussendoor
Achterin de tent bij Anathema even eten
Mooi zicht op de tent Marquee 1
Lekker uitrusten op het veld, ondertussen trad Slayer op
Therion was erg goed
Motorhead maakte indruk op de kids
Lemmy
Motörhead - Rock Out
Review van http://www.zwaremetalen.com/
Vijftien jaar Graspop alweer, waar blijft de tijd? Het festival heeft ook dit jaar records verbroken, op drie dagen waren er meer dan 132.000 mensen aanwezig! Het Belgische Dessel staat in het laatste weekend van juni wederom ter beschikking voor een horde metalfans en –bands. Onder de snikhete zomerzon en tijdens het wereldkampioenschap voetbal wordt het terrein volgens traditie in drie dagen omgevormd tot een dorre, stoffige bende waar het bier rijkelijk vloeit en de speakers tot elf gaan. Vier man sterk toog Zware Metalen naar Dessel om daar polshoogte te nemen. De 2010-editie van Graspop markeerde het vijftien-jarige bestaan van het festival. Het was echter niet alleen het festival dat zijn vijftiende verjaardag vierde. Ook de Belgische band Oceans of Sadness bestaat vijftien jaar. Om dit gepast te vieren mochten de Belgen de aftrap van het festival verzorgen. En dat deden ze dan ook met veel energie en enthousiasme in een metaldome die nog best vol zat, ondanks dat de meeste festivalgangers nog hun tent aan het opzetten waren. De band speelde veertig minuten buitengewoon aardig voor een openingsact. Dat is wel eens anders geweest, vorig jaar bijvoorbeeld, toen ik spontane heimwee kreeg toen ik langs de Metaldome liep waar Lauren Harris opende. Het hoogtepunt was echter niet van eigen makelij, maar een eerbetoon aan de overleden Peter Steele met het nummer Black No. 1. (Joris)
Aan Raven de beurt om in iets meer dan een half uur tijd de Marquee II te mogen openen met een lekkere pot retro-metal. Met songs als Mind Over Metal en de obligate afsluiter Break The Chain is er voor de meer traditionele metalhead meer dan genoeg de mogelijkheid om de nekwervels eens voorzichtig los te krijgen. Met de stembanden van John Gallagher is live klaarblijkelijk ook nog steeds weinig mis. Een uitstekende band om bij wakker te worden, dacht ik zo. (Ralph)
Floor Jansen mag met haar ReVamp de mainstage inwijden en doet dat helemaal niet verkeerd. Dat de band op plaat al dik in orde was hebben we onlangs al mogen vaststellen, maar ook live weten Jansen en de hare een goede indruk achter te laten. Met uitsluitend materiaal van het debuut en een vocaal in vorm zijnde Jansen weet ReVamp zonder enige moeite de aandacht van het inmiddels in steeds groter wordende getale aanwezig zijnde publiek vijftig minuten vast te houden. Een uitstekend optreden van een prima band die we hopelijk nog veel vaker op de internationale podia gaan zien. (Ralph)
Wat moet ik nog vertellen over ieder willekeurig optreden van Slayer? Wellicht dat ik de band nu al tig keer gezien heb en nog nooit zo zwak heb horen openen als op deze editie van Graspop. Na het titelnummer van hun laatste langspeler World Painted Blood kwam Jihad. Aardige nummers maar het feest begon voor mij pas toen War Ensemble van start ging. Slayer moet het mijns inziens op zomerfestivals slechts hebben van een degelijk geluid en thrashklassiekers. Op de aftrap van dit optreden na voldeden Tom Araya en de zijnen hier prima aan. Wat wil je nog meer als je bent voorzien van een halve liter Jupiler, brandende zon, gestoorde Belgen en krakers als Seasons in the Abyss, Angel of Death, Mandatory Suicide, Chemical Warfare en South of Heaven? Natuurlijk haalt Araya het allemaal niet meer maar tijdens dit soort aangelegenheden boeit dat voor geen meter. De pits aan beide kanten van de afscheiding bleven tot bij de laatste klanken van Raining Blood als mongoloïde wervelwinden doorgaan en Slayer deed zijn ding. Proost. (Martijn)
Bij Therion is het altijd een klein beetje afwachten wat er gebeuren gaat, gezien de haast constant wisselende bezetting. Althans, dat was de gedachte, mede door ervaring, voor het concert in Dessel door mijn hoofd spookte. Met een inmiddels vertrouwde aanwezigheid van Lori Lewis, Katarina Lilja, Snowy Shaw (in één van zijn laatste optredens met de band, zo zou later blijken) en de toevoeging van Thomas Vikström zit het op zangtechnisch vlak bij de band in ieder geval goed. Met een geslaagde bloemlezing uit het omvangrijke oeuvre weet de band ook nu weer te overtuigen. Prima songs als Son Of The Sun, The Blood Of Kingu en het prachtige The Perennial Sophia passeren in de snikhete tent de revue, terwijl ook Typhon en Asgard weer eens uit de mottenballen gehaald zijn. Uiteindelijk wordt het veel te korte uurtje afgesloten met het prima Wine Of Aluqah en het inmiddels behoorlijk bejaard wordende To Mega Therion. Prima optreden. (Ralph)
Of het optreden van Stone Temple Pilots nu slecht was of niet zal nog wel even een discussie woeden. Misschien is het bij het podium niet bijster volle veld met publiek een betere indicatie van hoe het de Amerikaanse band op Graspop verging. Het geluid is echter heel aardig vanaf het moment dat de band opkomt en de setlist met krakers als Plush, Sex Type Thing en Dead & Bloated bijzonder geslaagd en een waar feest der herkenning. Dat Scott Weiland niet meer de man is die hij jaren geleden was moge echter duidelijk zijn. De zanger lijkt behoorlijk de weg kwijt op het enorme podium en iets coherents komt er tussen de songs in niet echt uit. Zodra de band echter inzet lijkt de wazigheid bij Weiland verdwenen en werkt hij zich op redelijk overtuigende wijze door de songs heen. De overtuiging en bezieling van vroeger mag dan wel voor het grootste gedeelte verdwenen zijn, een vermakelijk optreden is dit echter zeker. (Ralph)
Een optreden van Motörhead is eigenlijk altijd feest. Het drietal geniet al eeuwen van een uiterst trouwe fanbase en omdat de optredens altijd het toppunt van voorspelbaarheid vormen, is het keer op keer genieten van de oude en minder oude klassiekers die Lemmy en co. aan het in grote getale opgekomen publiek presenteren. Of het nu de ultrabekende rock ’n roll-meebrullers zoals Iron Fist, Stay Clean, Metropolis of Going To Brazil zijn, of nieuwere krakers in de vorm van Rock Out, The Thousand Names of God of One Night Stand, Motörhead propte de hele set vol met voer voor de hossende menigte vooraan bij het podium. Een gitaarsolo van Phil Campbell hier... een drumsolo van “the best drummer in the world” Mikkey Dee daar. Alle factoren waren aanwezig. Ik werd weer blij van mijn favoriete Motörhead-nummer Killed By Death en inmiddels doordrenkt met alcohol nam ik Ace of Spades en Overkill ook met genoegen tot me. Een constante factor in de gehele festivalwereld. Hopelijk blijft dat nog even zo. (Martijn)
Over de Britse veteranen van Saxon kunnen we, zoals altijd, heel kort zijn: Biff Byford en zijn mannen kwamen, zagen en overwonnen, en met gemak. Natuurlijk zijn ze in Dessel compleet van de zotte om deze Engelse legende in de Marquee weg te moffelen, maar goed, in dat opzicht zijn er dit weekend wel meer verbazingwekkende keuzes gemaakt. Saxon zal het echter worst wezen en vanaf Heavy Metal Thunder zit de beuk erin en zetten de heren een optreden neer waar menig jonge hond nog een voorbeeld aan kan nemen. De setlist is weinig verrassend en de onderbreking voor de prijsuitreiking voor Saxon’s eigen “Riff King Contest” is wat zonde van de toch al beperkte tijd, maar klassiekers als Wheels Of Steel, Motorcycle Man en het afsluitende, aan Ronnie James Dio opgedragen Denim And Leather maken verdomd veel goed. Saxon is overduidelijk nog lang niet versleten. (Ralph)
Review van http://www.metalkrant.sp2o.org/
Er stonden maar weinig bands uit het eigen Belgenlandje op Graspop, een grote eer dus voor de Belgen van Oceans Of Sadness. Als ze dan ook nog wat losmaken bij het publiek dan kun je zeggen dat het een geslaagde opener was voor het festival. Helaas kan dit niet gezegd worden. Kijk de meeste Belgen die al aanwezig waren, kenden de heren al. Het publiek uit alle andere windstreken kenden de heren waarschijnlijk helaas niet en dat had een tam publiek tot gevolg. Jammer deze band verdient meer. Raven is een band die inmiddels wel weet waar ze mee bezig zijn. De heren timmeren al een aardige tijd aan de weg en dat is telkens weer te zien als ze live te bewonderen zijn. Helaas weet de band mij altijd weinig te boeien, de rest van het aanwezige publiek denkt daar gelukkig altijd anders over en daar gaat de muziek van de heren er in als warme Belgische wafels. Geen verkeerde keuze dus dat de band was geboekt. Het was alleen wel schandalig dat de heren als zo vroeg op de dag in een klein tentje moesten spelen. Deze heren horen laat op de dag op het hoofdpodium.
Billy Talent kwam uiteraard niet voor niks, ze hadden als doel om de weide van Graspop in beweging te zetten. Helaas kon de band hier niet in slagen. Oké er stonden best een hoop mensen te kijken maar het publiek bleef tam. Billy Talent speelde een overtuigende set, maar waarschijnlijk zat het publiek er gewoon niet op te wachtten. Jammer want Billy talent verdiende zeker meer. Helaas heb ik niet het gehele optreden gezien omdat ik ook graag nog een glimp wou opvangen van de Brabanders van The Devils Blood
De band Anathema is altijd razend populair geweest. Het is dus ook niet de eerste keer dat de band op Graspop staat. Bij Anathema is het altijd een veel voorkomend iets dat de band de ene keer in zeer goede doen is en de andere keer juist in slechte doen. Op Graspop is de band gelukkig in goede doen. Dit was dus ook zeker een zeer goed optreden. Deze band had best wat later mogen spelen. Vroeg in de middag spelen verdient een band als deze gewoonweg niet.
Slayer, is een bekend geroep. Bijna elke Graspop bezoeker scandeert de tekst wel eens tijdens het festival ook al komt de band helemaal niet eens langs. Slayer is een band die bij iedereen wel bekend is en een band die bijna elke metalhead wel eens gezien heeft. Voor ondergetekende is het ook niet de eerste keer en zoals altijd ben ik weer erg geïnteresseerd. De ene keer krijg je een zeer goed optreden van de band de ander keer weer een zeer slecht optreden. Dit was een zeer slechte. Het is de 5e keer dat ik Slayer zie en ze hebben mij tijdens hun optreden op Graspop niet weten blij te maken. Deze keer was Slayer in een heel slechte doen, ik heb ze nog nooit slechter gezien. Wederom stond de band weer het gehele optreden vastgeplakt op een plaats en daarbij komt dan ook nog eens dat Tom Araya niet mag het headbangen. Super was het optreden niet, wel mag er lof uitgesproken worden dat Slayer op GMM stond. Ze waren op tour met de Big Four en zij waren als enigste tijdens een rustdag even langsgekomen helemaal vanuit Oost Europa. Dit was ook de reden dat de band zo vroeg geprogrammeerd stond. Daar mogen ze een pluim voor krijgen.
Een band die beter thuis had kunnen blijven is Stone Temple Pilots Deze band trok werkelijk op niks. De mannen hadden er weinig zin in en het leek erop dat ze flink zat waren. Deze band zullen een hoop mensen links laten liggen na dit optreden. Na dit optreden weten we in ieder geval allemaal de definitie van slecht.
Elk jaar krijg je wel een keer de kans om Motorhead te kunnen zien en je hoeft dan vaak nog niets eens duiten uit te geven voor een dure zaalshow. Dit jaar doet Motorhead Graspop weer aan en trekt weer het nodige volk de weide op. Helaas is de band geen headliner meer op het festival omdat het festival daar gewoonweg te groot voor is geworden, en daar komt bij dat de band beetje bij beetje aftakelt. Motorhead moet het dus ook vandaag vooral weer hebben van de die hard fans die keihard uit hun dak gaan of helaas al een pint teveel op hebben om nog hard uit hun dak te gaan. Motorhead heeft er weer veel plezier in en speelt in Motorhead begrippen niet eens zo’n slechte set. We hebben dus weer kunnen genieten van een zeer smakelijke setlist.
Saxon had op de vrijdag de taak om Marquee 2 af te sluiten. Nu ga je denken Marquee 2 waarom niet Marquee 1? De band moest het opnemen tegen al alom bekende My Dying Bride, moeilijke klus dus. Gelukkig viel het voor Saxon allemaal mee en stond de tent afgeladen vol. Niet gek want Saxon is op het Graspop festival onderhand vaste klant en zo is de band er met regelmaat te zien. De band heeft in de Desselse contreien dus ook al een aardige fanschare opgebouwd. Dit alles is te merken wanneer bij opener “Heavy Metal Thunder” direct de goede sfeer te proeven valt. De band speelt zoals altijd weer met veel plezier en de heren staan weer uitgebreid te genieten. En toen gebeurde er opeens iets geks tijdens de set, een wereld vreemde man stapte het podium op, wie was die man en wat kwam hij doen? Het was een Braziliaan en deze persoon had een wedstrijd gewonnen wat hem het recht gaf om een nummertje mee te doen bij een Saxon optreden. De beste man had voor Graspop gekozen en ik denk dat dit geen verkeerde keuze is geweest aangezien er volgens een voorzichtige schatting zeker meer dan 10.000 mannen en vrouwen in de tent stonden. Het optreden werd stijlvol afgesloten met een eerbetoon aan Ronnie James Dio. Volgend jaar Saxon weer te zien op Graspop? Saxon zei al volgend jaar weer te komen, hopen maar dat dit geen kletspraat was, want hun optreden was toch wel een van de hoogtepunten van Graspop. Deze band had boven Aerosmith kunnen en moeten staan!
De Graspop Metal Meeting staat sinds jaar en dag bekend als het ultieme festival voor de headbanger in de Benelux. Dit jaar mocht Graspop 15 kaarsjes op de taart zetten, en om het feest luister bij te zetten was het nog eens mijn eerste bezoekje aan dit festijn ook! Ondanks een hoop afzeggingen (onder andere Mastodon, Ratt, Steel Panther, Deicide, Earth Crisis en All Shall Perish moesten verstek laten gaan) en enkele bands die vorig jaar ook speelden (Exodus, Soulfly, Sick Of It All, Hatebreed) had de organisatie een super line-up voor elkaar gebokst, een die het de gemiddelde Metalhead haast onmogelijk maakt niet tot aanschaf van een ticket over te gaan. Ik was dan ook driedubbel en dwars van de partij!
In drie dagen festival traden op Graspop, dat plaatsvindt in de nabijheid van het Belgische dorpje Dessel, zo’n 70 bands op, verspreid over vier podia. De Main Stage in de openlucht en drie tenten: Marquee I, Marquee II en de Metal Dome. Met meer dan 130.000 Metalliefhebbende bezoekers uit allerlei uithoeken van Europa kan er van een succesvolle editie worden gesproken.
De meeste van die bezoekers kwamen de donderdagavond al aan om hun tent neer te planten en het feestje op gang te brengen. Voor mij begint het echter pas op de volgende dag. Vrijdagochtend hadden ik en mijn tentgenoot schoolverplichtingen, waardoor we volgens onze planning in de middag zouden arriveren. Een file gooit echter roet in het eten. Zodoende begint Slayer met spelen als wij onze bagage de camping opzeulen. Kut! Maar gelukkig, every cloud has got a silver lining: het geluid staat dusdanig hard afgesteld dat Slayer vanaf de camping perfect te volgen is! Dan maar een blik consumeren tijdens Slayer in plaats van er een te werpen! En dus wordt er liggend in het gras geluisterd, met een halve liter in de kladden en het zonnetje op de bol. Waarbij opvalt dat de mannen niet helemaal in vorm zijn. Drummer Dave Lombardo tikt er regelmatig naast, pijnlijk duidelijk gedurende ultieme klassieker “Raining Blood“. Wordt Slayer te oud of hebben ze gewoon hun dag niet? Volgende keer beter, en dan maar wel echt kijken!
Weinig bands hebben zo’n devote fanbase als Motorhead. Lemmy, Mickey D en Phil Campbell: de heilige drie-eenheid wordt op het podium onthaald als de helden die ze zijn, door een veld dat voornamelijk in shirts met de bekende Motorhead-kop gestoken is. Jong en oud gaat los en het wordt een vet feest. Dat het allemaal wat op elkaar lijkt maakt niet uit en dat zal ook nooit wat uitmaken. Een Motorhead-nummer hoort te rocken, en dat doen ze allemaal, al decennia lang. “Iron Fist“, “Metropolis” en “Rock Out” komen voorbij in de setlist, die aan het eind natuurlijk gesierd wordt door het drieluik “Killed By Death“, “Ace Of Spades” en “Overkill“. Voor mij was het de eerste keer Motorhead, maar zeker niet de laatste. Graspop is voor mij nu echt begonnen! Ik heb een broertje dood aan de muziek van dagafsluiter Aerosmith, dus ik spendeer de vrijdagnacht aan betere zaken, bier drinken bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten