Satan's Satyrs, Unto Others en Green Lung * 23 februari 2025, Tivoli Pandora - Utrecht

 

Setlist Satan's Satyrs:
Thumper's Theme, Full Moon and Empty Veins, Pulp Star, Black Souls, Quick Quiet Raid, Iron Ivy, Two Hands, Show Me Your Skull en Alucard.
Setlist Unto Others:
Butterfly, Momma Likes the Door Closed, Nightfall, Fame, Jackie, Double Negative, Suicide Today, Raigeki, Why, It Doesn't Really Matter, Can You Hear the Rain, Heroin, When Will God's Work Be Done, Time Goes On, Flatline, Pet Sematary, Give Me to the Night en Dragon, Why Do You Cry?
Setlist Green Lung:
Woodland Rites, Mountain Throne, Templar Dawn, The Ancient Ways, Song of the Stones, The Forest Church, Hunters in the Sky, Maxine (Witch Queen) en Graveyard Sun. Toegift: The Harrowing, Old Gods, Let the Devil In en One for Sorrow.

Satan's Satyrs

Drummer Russ Yusuf

Deze keer een leuk afwisselend avondje met drie behoorlijk verschillende bands. Er waren een hoop vriendjes en vriendinnetjes, het werd dan ook erg gezellig. De start was met Satan's Satyrs, deze Amerikaanse occulte rockers spelen ouderwetse hardcore punk die niet al te goed uit de verf komt vanavond. De bas is behoorlijk dominant aanwezig en het gitaarwerk is flink overstuurd, alles piept en knarst. Het kippenvel stond af en toe op mijn lijf, pas bij de laatste twee nummers had ik zoiets van, oké wel aardig. Leuk om de band eens live te hebben zien optreden maar niet mijn cup of tea.

Unto Others

Gabriel Franco

Unto Others is natuurlijk een heel ander verhaal, deze Amerikaanse gothic rock/heavy metal band uit Portland (Oregon) werd in 2017 opgericht als Idle Hands. In september 2020 veranderde de band om juridische redenen hun naam in Unto Others. Onder Idle Hands heeft de band één album uitgebracht en onder Unto Others inmiddels twee waarvan "Never, Neverland" net is uitgebracht. Het is wel grappig dat de muziek uit de jaren tachtig weer populairder lijkt dan ooit. Al tijden is er sprake van een heropleving van de traditionele heavy metal, gothic rock, new wave en punk. Het is in ieder geval een heel leuk optreden waarvan vooral opvalt hoe divers het werk is.

Leuk licht

Gitarist Sebastian Silva

Soms word je weg gebeukt met het heerlijke "Momma Likes The Door Closed" en " Suicide Today", soms is het heel gevoelig met "Can You Hear the Rain" of je kunt lekker meezingen met "Time Goes On".  Frontman Gabriel Franco omschrijft zijn teksten als een mengeling van feit en fictie en ziet zichzelf als een verhalenverteller. Hij is gefascineerd door extremen als oorlog, drugsverslaving, zelfmoord en moord. Een heel grappige opmerking las ik van een schrijver van het Duitse tijdschrift Visions. Dominik Rothe zei dat Unto Others klinkt alsof The Cure een metalplaat heeft gemaakt. Gabriel heeft een mooie warme lage stem. Er is ook een cover van de Ramones met "Pet Sematary" en die wordt massaal meegezongen. De set wordt afgesloten door het lekkere "Dragon, Why Do You Cry?". Een erg geslaagd optreden!

Publiek kijkt aandachtig

Green Lung

Als laatste dus weer een heel ander soort band, Green Lung. Dit is een Engelse stonerdoomband opgericht in 2017 en haalt zijn inspiratie uit de klassieke Britse heavy metal van bands als Deep Purple, Led Zeppelin en Black Sabbath. Vergeten jaren toen rockmuziek nog het mooiste meisje van de klas was en geen rappers, overdreven autotune, of hippe dancegeluidjes nodig had om de aandacht te trekken. De lyrische en visuele thematisering van de band wordt beïnvloed door volkshorrorfilms uit de jaren 1960 en '70 en ook door Britse folklore zoals de Green Man en de Pendle-heksen. De band werkt samen met de Engelse grafisch ontwerper en illustrator Richard Wells, die de hoezen en vinylbijlagen voor hun albums en hun EP heeft ontworpen, evenals de merchandise en podiumachtergronden. De kunst in zijn werk is geïnspireerd op Well's eigen linoleumsnedekunststijl en roept dezelfde folklore- en horrorthema's op als hun teksten.

Gitarist Scott Black

Knalhard was het op z'n tijd

Met hun eerste twee albums "Woodland Rites" (2019) en "Black Harvest" (2021) hebben ze hun naam al stevig gevestigd, op de nieuwe plaat "This Heathen Land" (2023) voegt de band natuurmystieke elementen toe aan hun teksten. Green Lung begon met spelen voor een klein publiek in lokale cafés en bouwde een aanhang op, deels dankzij veel activiteit op Instagram. Het sinister ijle stemgeluid van zanger Tom Templar doet regelmatig aan Ghost denken, maar evengoed aan een zachtere versie van Ozzy. Zijn stem past ongelooflijk goed bij het genre en ook zijn presentie op het podium is zeer aangenaam om te bekijken. Het geluid is zoals altijd in Tivoli uitstekend en de band heeft een behoorlijk heavy sound.  

Bassist Joseph Ghast

Zanger Tom Templar

Opvallend tussen de solerende gitaren en de stevige riffs is het vintage orgelgeluid en de synthpassages. Deze komen zeker tot hun recht in het duistere "The Forrest Church" en het geweldige nummer "Maxine (Witch Queen)". De rest van de band zorgt voor een heerlijk totaalgeluid en het orgel/keyboard geeft de muziek een ander niveau. Het ging regelmatig lekker los en er waren diverse kleine pits. Na het heftige "Let the Devil In" met veel interactie tussen band en publiek was de afsluiter van de set verassend genoeg een doom nummer "One for Sorrow". Jammer genoeg was het vanavond niet geheel uitverkocht en deze package had dat eigenlijk wel verdiend. Genoten van een geweldig optreden van beide "headliners" en we gaan zeker meer van beide bands horen in de toekomst! 

Nog een keer

Trommelen bij het nummer Song of the Stones

Ik bleef nog een tijdje hangen, het was dan ook zeer gezellig met Nikki, Erik, Allard, Martijn, Paul, Liza en Marlous. Die laatste schreef vanavond een stukje voor de Aardschok terwijl Eus de foto's maakte. Paul controleerde de slechte adem van het Green Lung masker nog even op het podium. Bij de merchandising dronken we nog een biertje en diversen van ons kochten vinyl, ikzelf de laatste albums van Unto Others en Green Lung en maakte nog wat foto's met de band. Nog met twee dames gekletst die vorige week ook bij Tribulation vooraan stonden. Een deel van ons clubje ging nog op zoek naar een vette hap maar ik vond het wel genoeg zo en ging naar huis, het was tenslotte zomaar een zondagavond. Maar wel een super gezellige! Op naar de volgende!  

Toegift van vier nummers

Zanger Tom Templar tussen het publiek

Veel enthousiasme

Drummer Matt Wiseman

Paul controleert de adem 

Gezellige groep vanavond

Nikki met Unto Others

En ik ook natuurlijk met het laatste album

Weer op weg naar huis

Het Unto Others album

Het Green Lung album

Unto Others - Momma Likes The Door Closed

Green Lung - Maxine (Witch Queen)

Wishbone Ash * 21 februari 2025, Fluor - Amersfoort

 

Setlist Wishbone Ash:
Real Guitars Have Wings, Outward Bound, (In All My Dreams) You Rescue Me, Runaway, The King Will Come, Throw Down the Sword, In the Skin, Ballad of the Beacon, In Crisis, F.U.B.B., Jail Bait, Standing in the Rain, Blowin' Free, The Way of the World, Living Proof (met stukje Cocaine (Clapton) en Paint it Black (Rolling Stones) en Peace.

Bussie komt zo

Naar Leeuwarden? Nee, gewoon naar Amersfoort...

Op vrijdag 21 februari ging ik met de bus en vervolgens trein naar de Fluor in Amersfoort. Toen ik voor een dichte deur stond te wachten, de zaal ging om 20:00 uur open, kwam André er ook net aanlopen. Eenmaal binnen kwamen daar Hans, Tom, Vincent, Sicco en Willeke ook bij dus waren we met een flinke groep om het optreden van Wishbone Ash te gaan meemaken. Hans, Tom en Vincent zijn echte diehard fans en waren afgelopen week naar onze Oosterburen afgereisd en hadden de band daar ook twee keer zien optreden. De tour van Wishbone Ash was genaamd de Wishlist Tour en dat hield in dat fans van tevoren konden stemmen welke nummers er gespeeld gingen worden. Wel een grappig idee en daardoor was de setlist elke avond een beetje anders. Natuurlijk werden de grootste "hits" altijd wel door het publiek gekozen, ook vanavond stonden er wat klassiekers op het programma. 

De setlist ligt al klaar

Wishbone Ash

Even voor wie het niet weet, Wishbone Ash is een Britse rockband, opgericht in 1969(!). Ze staan bekend om hun unieke mengeling van blues, progressieve rock en hardrock en vooral om hun pionierswerk in het gebruik van de twinlead gitaar. Na een uitgebreide zoektocht naar een gitarist kon de band niet kiezen tussen de laatste twee kandidaten, Andy Powell en Ted Turner (geen familie van Martin). Er werd voorgesteld om beide gitaristen te proberen "gewoon om te zien hoe het klinkt", nou dat hebben we dus geweten. Hun muzikale stijl heeft een diepgaande invloed gehad op de ontwikkeling van de twinlead gitaar sound die later door vele andere rockbands zou worden overgenomen. De band brak door met hun debuutalbum "Wishbone Ash" in 1970, maar het was hun volgende album, "Argus", uitgebracht in 1972, dat hen commercieel succes en erkenning bracht. "Argus" wordt vaak beschouwd als hun meesterwerk en is een van de meest invloedrijke albums in de geschiedenis van de rockmuziek.

Het oerlid Andy Powell

Mark Abrahams

Natuurlijk kun je de vraag stellen wie er vanavond eigenlijk precies optraden. Van de oorspronkelijke bezetting van de Britse band is namelijk nog maar één lid overgebleven, Andy Powell. Met dus Ted Turner vormde hij destijds het kenmerkende gitaar duo van de band. Zij werden ooit verkozen tot twee van de belangrijkste gitaristen van de vorige eeuw. Turner verliet de band echter lang geleden, net als bassist Martin Turner, voornaamste zanger op Argus. De band is intussen aan zijn vijfde drummer toe. Officieel is dit nog steeds de échte Wishbone Ash: Martin Turner mag namelijk de naam van de rechter niet meer gebruiken.

Twinlead

Real Guitars Have Wings

De basis van hun populariteit werd gelegd door de eerste vier albums. Het debuutalbum van de band, "Wishbone Ash", werd uitgebracht in december 1970. Een jaar later bracht de groep "Pilgrimage" uit en de band piekte commercieel in 1972 met "Argus". Het album werd door de lezers van Sounds uitgeroepen tot "beste rockalbum van het jaar", ook wel "Top British Album" (Melody Maker). De band kreeg internationale bekendheid voor hun liveoptredens terwijl ze over de hele wereld aan populariteit wonnen. Dit werd dan ook vastgelegd met misschien wel het meest iconische album van de band, het dubbel live-album "Live Dates". Er werden in de jaren daarna (tot in 2020 toe) nog heel wat albums uitgebracht (in totaal 24 studioalbums en 11 live-albums) met wisselend succes, een aantal matige maar gelukkig ook een heleboel goede waaronder ook de laatste drie releases behoren.

Andy Powell

Zang en gitaar

Zo stonden we met een flinke groep vanavond bij een toch wel legendarische band die altijd onderweg lijkt te zijn, ook in Nederland treedt de band deze tour maar liefst vijf keer op. In 2023 vierde de band zijn vijftigste verjaardag en ook vanavond laat Wishbone Ash zien dat er nog steeds geen sleet op hun muziek zit. Opvallend is dat de band super strak speelde en het was heel mooi om het heerlijke (twinlead) gitaarwerk te zien tussen de oudgediende Andy Powell (gestart in 1969!) en de sinds 2017 bij de band spelende Mark Abrahams, die laat zien een enorme aanwinst te zijn. Niet alleen door zijn fabuleuze gitaarspel maar ook door zijn vrolijke uitstraling. De rest van de band bestaat tegenwoordig uit de soepel spelende bassist Bob Skeat en het nieuwste lid, drummer Mike Truscott, die samen een prima ritmesectie weten neer te zetten.

Top gitarist

Leuk licht

Persoonlijk vind ik dat het nieuwe werk toch de sfeer van het allereerste werk mist, deze nummers zijn toch interessanter. De zang is niet het allersterkste punt van de band maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de kwaliteit van de muzikanten. Iets minder instrumentale nummers had ik zelf wel leuker gevonden. Al met al heb ik genoten van een uitstekend optreden met voor mij vooral een aantal hoogtepunten, waaronder de ijzersterke nummers "The King Will Come" en "Throw Down the Sword". Ook fan-favoriet "Blowin' Free" is een nummer met lekker veel energie, die de muzikale bekwaamheid van de band belichaamt. 

De pedalen

Veel gitaarwerk

Van de wat nieuwere nummers (nou ja, nieuw) vond ik "In Crisis" wel een topper en bij de fijne stamper "Jail Bait" ging de zeer goed gevulde zaal lekker los. Er kunnen 600 mensen in en ik denk dat er zo'n 450 de moeite hadden genomen om te komen en daar zeker geen spijt van hebben gehad. Behalve dan een man die vlak naast mij stond en het gehele concert met zijn vingers in z'n oren stond. Misschien de volgende keer maar oordopjes meenemen of was het vanavond eens maar nooit meer?  De band nam afscheid en kwam natuurlijk, hoe jaren 70 wil je het hebben, terug voor een toegift. The Way of the World en Living Proof waren lekkere afsluiters en ik kreeg nog een hand van de zeer vrolijke en positieve gitarist Mark Abrahams, wat een topper is dat. Na afloop nog even na gekletst met een paar laatste biertjes en nog wat fotootjes gemaakt, ook met Mark.

 

Op de slide gitaar

Bassist Bob Skeat

Jail Bait

De band bedankt het publiek

Willeke kreeg de setlist

Met Mark Abrahams op de foto en... Vincent

André met Mark Abrahams op de foto en... Vincent

Weer op weg naar huis

Wishbone Ash - Throw Down the Sword

Livgone en Tribulation * 15 februari 2025, De Helling - Utrecht

 

Setlist Livgone:
Walk to Derealization, Silverstone, Hypoesthesia, Watching Them Feel, Dance So I Can, J'y Suis Presque en There.
Setlist Tribulation:
The Unrelenting Choir (Tape), Tainted Skies, Nightbound, The Lament, Hamartia, Suspiria de Profundis, Rånda, Ultra Silvam, Melancholia, In Remembrance, Hungry Waters, Saturn Coming Down, Murder in Red en Lacrimosa. Toegift: Strange Gateways Beckon.

Livgone

Zangeres Élise Aranguren

Na alle metal, prog en rock concerten van de laatste tijd moest ik mijn blog weer eens eer aandoen en wat gothic achtige bands bezoeken. Zo was het vanavond tijd voor Tribulation en over een week is Unto Others aan de beurt. Vooral op de laatste twee albums zocht de Zweedse band Tribulation steeds meer de gothic-kant op en dat vind ik juist wel leuk. Sowieso blijft deze band zichzelf al twintig jaar lang herontdekken. Op ieder album verkennen de Zweden grenzen en experimenteren ze met nieuwe genres. Het was onder nul maar ik besloot toch op de fiets te gaan, hoefde ik geen rekening te houden met het OV en kon ik lekker een biertje drinken. André was er ook al vroeg en ja hoor, daar kwamen Martijn, Astrid, Paul, Gerrie en Sarah ook binnen. Later troffen we ook Eus en vriendin nog. Iedereen bleef de hele avond maar bier halen dus er werd redelijk wat weggeklokt in enkele uurtjes. 

Ook keyboard

Rechts tour bassist Marius Gerin

De support band van vanavond was het Franse Livgone, alhoewel de line-up bestaat uit een Fransman, Pool en een Zweedse zangeres… Maar het zal wel komen omdat de extra man die meegaat met toeren (bassist Marius Gerin) ook de Franse nationaliteit heeft. De band heeft maar één album uitgebracht, "Almost There" in 2024. Het trio speelt een mix van doom en black metal en zet een apart sfeertje neer, moest af en toe aan een combinatie van Blackbriar en Dool denken. Het is best fijne muziek, niet elk nummer vind ik leuk maar de frontdame Elise heeft een prima stem die de doom een melodieuze kant geeft. Verder is ze zeer expressief en dat is wel leuk om naar te kijken. 

Zanger/bassist Johannes Andersson

Sfeervol

Er zitten veel keyboardmelodieën in met heerlijk drumwerk en donkere riffs. Doomy, rock en er zijn zelfs wat ambient invloeden. Wat de band ook speelt, melodie voert wel de boventoon. Er wordt ook nog in het Frans gezongen vanavond, "J'y suis Presque" is in wezen het titelnummer van het album, wat "I'm Almost There" betekent, het is uiterst donker en behoorlijk zwaar. Het is voornamelijk instrumentaal totdat Elise's beklijvende zang tegen het einde verschijnt waardoor het bijna breekbaar klinkt. Best een leuk optreden maar het is niet zo dat ik de volgende keer als ze optreden van de partij zal zijn. 

Gitarist Tobias Alpadie

Groen

Daarna is het dus tijd voor de Zweden van Tribulation, opvallend is dat de band een tijdje geleden hun schmink heeft "verloren". De unieke mix van Scandinavische deathmetal, blackmetal en goth zit bomvol met verwijzingen naar de onderwereld. Tribulation is niet zo van de gebaande paden en precies dat maakt deze band zo goed. Met zware zwarte, groene en blauwe tinten die het podium Tribulation markeren spelen ze vanavond natuurlijk het nodige nieuwe werk van het zojuist uitgebrachte album "Sub Rosa In Æternum". Dit put nog steeds uit occulte en bovennatuurlijke mythologie, maar er is ook een stuk commerciëler. Tribulation heeft hun geluid in de bijna twintig jaar van hun bestaan ingrijpend veranderd. Tegenwoordig klinken ze als een kruising tussen Type O Negative en The Cult en op basis van de ontvangst van de nieuwe singles lijkt deze richting de fans te bevallen.

Heerlijk optreden

Adam Zaars

De setlist wordt gestart met de nieuwe nummers  "The Unrelenting Choir" (als intro) en "Tainted Skies". Zanger/bassist Johannes Andersson wisselt demonisch gegrom af met een melodieuze stem,  de aankleding van het podium past bij het sombere aspect van hun teksten, waarbij zwarte en witte lichten de boventoon voeren. Het podium is mooi aangekleed met een soort "glas in lood kerk ramen". Het nummer "Saturn Coming Down" is tekenend waar de band op dit moment voor staat, een fantastische mix van oud en nieuw werk met meer melodie, één van mijn favoriete nummers. Een ander favoriet nummer is "Hungry Waters", dit heeft veel gothic invloeden, soms lijkt de stem van Johannes Andersson wel wat op Danzig. Ook "Murder in Red" komt van het nieuwe album en daarmee is de "nieuwe koek" op. 

Nog een keer Adam

Vanaf onze plek

Na de twee nieuwe nummers ging de show verder met "Nightbound", één van de singles van "Down Below" uit 2018. Terwijl de band tijdens eerdere tours make-up droeg, was er vanavond alleen een klein beetje mascara op de gezichten te zien. Het intense en dramatische "Suspiria De Profundis" werd vanavond ook gespeeld, een tien minuten durend epos met veel tempowisselingen. Natuurlijk werd één van de meest bekende nummers ook gespeeld, het punky "Melancholia". Drummer Oscar Leander verstopte zich achter zijn drumstel en stak heel af en toe zijn hoofd omhoog. Hij concentreerde zich op zijn strakke spel. Met "Lacrimosa" werd de reguliere set afgesloten, de band kwam nog één keer terug om met "Strange Gateways Beckon" de heerlijke avond af te sluiten. 

Vanaf de bar

Martijn, Sarah, ikke, Gerrie, André, Paul. Fred en Astrid

Wij bleven nog een tijdje hangen en diversen van ons, waaronder Martijn en ik kochten het laatste album op vinyl. Ook werden er nog diverse shirts gekocht, volgens Astrid had Martijn inmiddels een kast van 12 meter lang nodig om ze allemaal in op te kunnen hangen. We namen nog een laatste flesje bier, waarschijnlijk zaten we nu zo'n beetje op een half kratje de man en was het tijd om weer naar huis te gaan. Het was inmiddels zo'n drie graden onder nul en ik fietste over Leidsche Rijn terug naar huis, de Amsterdamse Straatweg ligt namelijk helemaal open en ik had geen zin om over Lage Weide terug te gaan. Groot voordeel was dat ik door de kou inmiddels weer helemaal nuchter was toen ik mijn tweewieler weer in de schuur zette. Was weer een topavondje, vrijdag Wishbone Ash in de Fluor en zondag Green Lung en Unto Others in Tivoli.  

Klein stukje Astrid, Eus, Martijn, Gerrie, ikke, Sarah, André en Paul

Over de A2, bijna thuis

Het uitstekende nieuwe album

Tribulation - Hungry Waters