Setlist Yes:
Machine Messiah, White Car, Does It Really Happen?, Into the Lens, Run Through the Light, Tempus Fugit, Time and a Word, Siberian Khatru, Don't Kill the Whale, Owner of a Lonely Heart, Roundabout, Cans and Brahms, We Have Heaven, South Side of the Sky, Five Per Cent for Nothing, Long Distance Runaround, The Fish (Schindleria Praematurus), Mood for a Day en Heart of the Sunrise. Toegift: Starship Trooper.
Er stond aardig wat apparatuur vanavond
Opkomst van de band
Nou dat was een tijd geleden dat ik de jongste bezoeker was op een concert…… Nou ja grapje, het was toch niet helemaal waar. Er waren ook diverse vaders en een paar moeders die hun kinderen hadden meegenomen en een enkele jonge fan bij het bijna uitverkochte concert van Yes in de Grote Zaal van Tivoli Vredenburg. Wat was het lang geleden dat ik in deze zaal geweest ben, de laatste keer is geweest met Alan Parsons in november 1999. Enkele jaren geleden is Tivoli gigantisch op de schop gegaan en ben ik diverse malen in één van de nieuwe zalen geweest, Pandora en Ronda. Helaas heeft Tivoli een nogal groot gat in de begroting waardoor er alleen nog maar hardlopers geprogrammeerd worden.
Jon Davison
Alan White
Maar goed, ook Yes is een hardloper en het was goed dat ik vroeg was dan kon ik lekker vooraan staan. Er stond een enorme rij maar dat was niet om vooraan te staan maar om te gaan zitten, hahahaha. Het duurde niet lang voordat alle zitplaatsen bezet waren en zelfs op de meest vervelende plekken helemaal aan de zijkant gingen mensen zitten. Het gordijn werd zelfs eigenhandig door een bezoeker opzij getrokken om iets beter zich te krijgen (op achterkant van de geluidsboxen en ruggen van de bandleden). Ik stond inmiddels gezellig met een stel uit de buurt van Edam vooraan bij het podium te kletsen en daar was voor het eerst vanavond iemand van de crew. We mochten onze bekers niet op de rand van het podium zetten.
Billy Sherwood
Steve Howe
Het podium was prachtig ingericht met op de achtergrond een enorm scherm. Het concert begon dan ook met beelden van diverse oude leden van de band met een speciaal herinneringsmoment voor de in juni 2015 overleden Chris Squire. De huidige bezetting bestaat uit de oude rot Steve Howe (de diverse soorten gitaar en achtergrondzang, onder andere ook Asia), Alan White (op drums en achtergrondzang), Geoff Downes (op keyboards, onder andere ook Asia), Billy Sherwood (basgitaar en zang, onder andere ook Deep Purple, Toto en Nektar) en de huidige leadzanger Jon Davison.
Geoff Downes
Genoeg toetsen om op te spelen
De set vanavond was geen verrassing maar dat heeft ook zo z'n voordelen. Ik kende de plaat Drama niet zo goed en deze werd in zijn geheel gespeeld voor de pauze. Ben in de weken voor deze avond gaan luisteren en dan gaat zo'n plaat toch veel meer leven en blijken er toch wel hele goede nummers op te staan. Na het geweldige Machine Messiah was het ook erg genieten van Does It Really Happen, Into The Lens (een gezellige meeklapper) en Run Through The Light.
Jon heeft een prima (Yes) stem
Prima bas solo's van Billy
Wel was het wat genant dat Steve Howe regelmatig in de knoop zat met zijn spullen. Het begon met een kapotte geluidsbox maar daarna was hij regelmatig aan het kloten met zijn gitaar of andere spullen. Ik kreeg het gevoel dat dit toch ook wel wat met zijn leeftijd te maken had. Maar goed, zo gauw er gespeeld ging worden was het geweldig wat de man liet horen en daar gaat het toch om. Het eerste deel van de set werd aangevuld door de twee krakers Time And A Word en Siberian Khatru.
Let op de schaduw
Roundabout
Ondanks dat het voor de (plas)pauze van de heren goed was, was het erna toch nog een stukkie leuker. Maar ja, hier zaten toch wel een hoop échte topnummers tussen. Don't Kill the Whaleen Owner Of A Lonely Heart gingen vooraf aan de integrale uitvoering van de geweldige plaat Fragile. Ik heb in ieder geval intens genoten van Roundabout (hier kon het publiek ook lekker aan meedoen), Long Distance Runaround (mijn favoriete nummer), Heart of the Sunrise en Starship Trooper. Al met al een geweldige avond gehad en wat ook erg leuk was, toch in een betrekkelijk knusse zaal. Heel anders dan in 2003 in Ahoy, waar je toch een stukje interactiviteit mist. Dit was vanavond door vooral Jon en Billy behoorlijk groot, handjes schudden en gewoon af en toe kletsen met ons. Wel was de crew en de bewaking constant bezig om mensen te verbieden films en foto's te maken, nou ja het zal wel. Wat de band betreft, op de volgende 45 jaar zou ik zeggen.
Fotocollage, vanaf verschillende punten genomen
Yes
De band bedankt het publiek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten