Setlist Cliff Stevens Band:
Layla
Setlist Wishbone Ash:
Mother of Pearl, Deep Blues, In Crisis, The King Will Come, Warrior, Throw Down The
Sword, Rock 'N Roll Widow, Ballad Of The Beacon, Baby What You Want Me To Do,
The Pilgrim, Blowin' Free, Jail Bait, Lady Whiskey en Phoenix. Toegift: Living Proof
Cliff Stevens Band
Op donderdag 16 januari was het zover, eindelijk ging ik Wishbone Ash zien. Voor het eerst en als nummer 291 in mijn lijst van bands die ik allemaal live heb zien optreden. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Mazzel was dat de band vanavond heel Live Dates ging spelen. Dit was voor mij wel een groot voordeel omdat dit de enige plaat was die ik vroeger had gehad en ook goed ken. Natuurlijk had ik de laatste jaren ook het andere werk wel geluisterd maar dat is toch anders dan een plaat die je in je jeugd vaak heb beluisterd. Ik ging samen op weg met mattie Hans nadat we op station Maarssen waren afgezet door Renate. In Haarlem aangekomen op weg naar de kroeg (waar we met Bruce hadden afgesproken) kwamen we André, Vincent en Sikko tegen. Ze hadden in dezelfde trein gezeten als wij......
Wishbone Ash
Leuk om Bruce weer te zien en nadat we een klein uurtje gezellig bij elkaar hadden gezeten was het tijd om naar het Patronaat te gaan. Het voorprogramma Cliff Stevens was net begonnen en dat was wel heel erg bejaard. De band was helemaal uit Canada gekomen om wat covers te spelen. Zonde, er zijn in Nederland genoeg vele malen betere bands die graag in het voorprogramma hadden willen spelen. Intussen vloeide het bier rijkelijk, wel iets teveel naar m'n zin eigenlijk. Wat een tempo hadden de mannen er in....... Vincent begon met al z'n geld te wapperen en riep, ik zet al mijn geld op het feit dat de band gaat beginnen met The King Will Come (het eerste nummer van Live Dates). De band begon dus met Mother of Pearl en wij waren zo aardig om Vincent z'n geld te laten houden.
Hans kan z'n hoofd niet stilhouden
Mother of Pearl was het openingsnummer van de eerste cd die ik van Wishbone Ash had gekocht (dus niet elpee). Blijkbaar wist de band heel goed wat ik vanavond graag wilde horen...... Daarna wat nieuwe nummers die ook bepaald niet gek klonken en toen eindelijk Live Dates in zijn geheel. Heel leuk, een feest der herkenning en ik kon zelfs regelmatig samen met Vincent "meezingen", nou ja zingen. De bassist van de band genoot ook van ons, erg leuke gast, de lach is niet van z'n gezicht geweest. Al met al een hele leuke avond en toch hoef ik de band niet voor een tweede keer te zien. Waarom niet? Nou net als vroeger sloeg bij mij niet helemaal de vonk over. Prima band, prima optreden, prima muziek en een prima avond gehad en zo was het goed.
Genoeg peddles
Verslag Vincent
Sicco en ik pakken het treintje van tien over zes, die vandaag wegens de drukte op Amsterdam dubbel lang is uitgevoerd, en dan nog uitpuilt van het volk. Gelukkig hebben we twee plaatsen op de overloop. We zijn nog niet ingestapt of Dré begint al volop te piepen. Dat piepen zou niet zo erg zijn, als hij op een gegeven moment niet had gepiept dat de Tietenboom dicht is. De overstap naar Haarlem halen we ondanks een vertraging ongeveer op de seconden, en we belanden in een coupé hok waar een meisje met een vouwfiets zit die op doorzakken staat omdat de achterbrug links en rechts is doorgeroest. Als we uitstappen, komen we onderweg al snel Hans en Ron tegen, en lopen we langs de Tietenboom die failliet blijkt. Dré zit in de Flapcan, vlakbij het Patronaat. Ook een leuke bruine kroeg, incluis huispoes. De muziek is helaas wel wat minder dan doorgaans bij de Tietenboom; voornamelijk jaren tachtig ééndagsvliegenshit. Dré vindt het nog nodig om een dik Grolschglas om ver te mikken. We besluiten bijtijds naar het Patronaat te gaan, waar Harry meteen al gespot is, bovenaan naast de bar. Het voorprogramma, de Canadese Cliff Stevensband is al bezig, maar weinig verheffend. Alleen maar covers, en de gitarist een Clapton kloon.
Zanger gitarist Andy Powell en bassist Bob Skeat
We staan wel mooi rechts vooraan het podium, en het geluid is prima. Gelukkig speelt dit zooitje niet lang, en zoals gewoonlijk is de ombouw naar de Ash in een stief kwartiertje weer voor mekaar. Ik besluit al mn geld in te zetten dat ze met de Koning zullen beginnen, een nogal laffe zet, want ze gaan ten slotte Live dates integraal spelen! Als het zwarte gordijn open gaat, gaat de Ash meteen van start, en ben ik meteen failliet, want ze beginnen met Mother of pearl (huhhh????). Daarna volgen nog drie nummers, w.o. In crisis, die niet op Live dates staan; sterker nog ze spelen zelfs een nummer, Deep blues, van de komende plaat, die nog niet eens uit is, welk nummer weer heerlijk dubelloops gierend gitaarwerk bevat. Andy heeft er weer vet lol in, en grapt er op los, al is de beste grap wel van mij, als Andy tegen een grietje voor aan zegt dat ze "toen nog niet eens geboren was" en ik heel hard "Thank you Andy" roep. Als de Koning eenmaal komt gaat de zaal, die al verbazingwekkend enthousiast is, helemaal lijp. Ron en ik gaan synchroon gek op de Warrior, die we als een stel waanzinnige Doemaar kutjes mee blèren. The Sword staat weer garant voor koude rillingen, en de Pilgrim is wonderlijk mooi uitgevoerd.
De setlist met het legendarische Live Dates album!
Andy speelt voornamelijk op z'n Flying V, de Buchanan telecaster heeft ie vandaag thuis gelaten, en een enkel nummertje gaat op de Burns Stratocaster. Bob staat met zn petje op weer het hele komsnert te lachen, en Muddy heeft vandaag geen pyjama aan of onderbroek op zn hoofd, maar heeft zichzelf nu van een compleet Catweazle uiterlijk voorzien, en draagt een streepjesbroek uit de negentiende eeuw. Rock n roll widow wordt met een prachtig verhaal ingeluid, en voor het eerst zien we nu ook Baby what you want me to do live. In al dit geweld valt afsluiter Phoenix niet eens meer zo erg op, en Sicco gaat al weg voor ze klaar zijn. De Ash die momenteel dus aan voor- ipv. toegiften doet, komt toch nog maar ff terug om op een hele aparte gehoekte Metal V Living proof te spelen. Dan gaan (helaas) de zaallichten al weer aan. Ik kan niet alleen geweldig synchroon zingen met Ron, we blijken op het station ook nog fantastisch synchroon te kunnen pissen. Tegen de deur, en over de mat van de toiletten weliswaar, want die zijn gewoon gesloten . . . ..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten