Lokerse Feesten dag 5: Creature with the Atom Brain, Monster Magnet, Alice Cooper en Deep Purple * 6 augustus 2013, Lokeren - België

We hebben de volgende bands gezien, Creature with the Atom Brain,

Monster Magnet, Alice Cooper en Deep Purple. 

Met de pendelbus vanaf de parkeerplaats

Voordat we onze vakantie boekten naar Luxemburg/Zeeland had ik gezien dat op dinsdag 6 oktober Alice Cooper ging optreden op de Lokerse feesten. Even gecheckt op Google Maps en daaruit bleek dat de afstand goed te doen was vanaf de camping in Zeeland (anderhalf uur rijden). Toen we dan ook aankwamen rond 18:30 uur in Lokeren konden we vanaf de parkeerplaats bij de Delhaize supermarkt in de gereedstaande pendelbus stappen die ons naar het festival terrein bracht. Echt lollig, midden in de stad tussen alle huizen is hier 11 dagen lang en groot feest gaande met allerlei divese muziekstromingen waaronder twee rock/metal avonden. De enige uitverkochte avond (zo'n 10.000 bezoekers op de omgebouwde parkeerplaats) was dus de Alice Cooper/Deep Purple avond. 

Biertje hoort erbij

We waren dus mooi op tijd om helemaal vooraan te staan en de avond werd geopend door Creature From the Atom Brain. Deze Belgische band speelde psychedelische rock, was wel aardig maar de vonk sloeg niet erg over. Bij Monster Magnet was dat wel anders. Lekkere stoner/space rock met diverse hoogtepunten in de set. Wel voelden we ons af en toe wat ongemakkelijk bij de blikken/opmerkingen van zanger Dave Wyndorf, hij keek dan ook wel vaak onze kant uit en zei zelfs iets over mijn Alice Cooper shirt. Toen was het tijd voor Alice. Na een spectaculaire opkomst, het vuurwerkgordijn ging even open waardoor hij vooraan op het podium kon komen, kwam, zag en overwon hij het complete plein met publiek. Wat een gave setlist en een heerlijke show! Op deze manier was de bijna 2(!) uur supersnel voorbij. We stonden vrijwel vooraan en konden alles goed zien en vingen ook nog wat gadgets, een billion dollar bankbiljet vanaf zijn sabel en een plectrum van Tommy. Na dit spektakel kwam Deep Purple, het was eerlijk gezegd beter geweest als deze voor Alice hadden opgetreden. Het viel ons allemaal niet mee, de stem van zanger Ian Gillan word al maar minder en mede daardoor is hij ook vaak van het podium af. Dan krijgen we ellenlange solo's van gitarist Steve Morse en toetsenist Don Airey. Met Highway Star begon het nog wel leuk (behalve de stem dan) en ook het oude nummer Strange Kind of Woman. Bij Lazy was het gesoleer weer niet van de lucht dus besloten we maar "naar huis" te gaan. Voor iedereen die dit leest: ga zo spoedig mogelijk naar Alice zo lang het nog kan (65 jaar inmiddels), je wordt zeker niet teleurgesteld! 

Rick (links) op het festivalterrein

Creature from the Atom Brain

Belgische psychedelische rockband

Setlist Creature with the Atom Brain:
Crawl Like a Dog en Transylvania.
Setlist Monster Magnet:
Dopes to Infinity, Twin Earth, Look to Your Orb for the Warning,
Spine of God Powertrip en Space Lord.
Setlist Alice Cooper:
The Underture, Hello Hooray, House of Fire, No More Mr. Nice Guy, Under My Wheels,
I'll Bite You Face off, Billion Dollar Babies, Caffeine, Department of Youth, Hey Stoopid, Dirty Diamonds, Welcome to My Nightmare, Go To Hell, He's Back (The Man Behind the mask), Feed My Frankenstein, Ballad of Dwight Fry, Killer, I Love the dead, Under the bed (covers introduction), Break on Through (to the other side) (The Doors), Revolution (The Beatles), Foxy Lady (Jimmi Hendrix Experience), My Generation (The Who), I'm Eighteen, Poison en Schools Out.
Setlist Deep Purple:
Highway Star, Into the Fire, Hard Lovin' Man, Vincent Price, Strange Kind of Woman, Contact Lost, Guitar solo (Steve Morse), The Well-Dressed Guitar, The Mule (with drum Solo Ian Paice), Hell to Pay, Lazy, Above and Beyond, No One Came, Keyboard solo (Don Airey), Perfect Strangers, Space Truckin', Smoke on the Water, Hush en Black Night.

Monster Magnet

Space Lord, mother.. mother...

De enige uitverkochte avond van de 10!

Spectaculaire entree Alice

Hello Hooray, let the show begin. I'm ready!

Orianthi

De band maakte er een grote show van

House of Fire!

Caffeïne!

Stemmige foto...

Feed My Frankenstein!

Ballad of Dwight Fry

Daar gaat z'n koppie!

I'm eighteen!

School's out

Biljet van Billion Dollar Babies en een plectrum van Tommy

Deep Purple

Helaas was Glenn niet meer zo goed bij stem

Leuk maar wat mij betreft de laatste keer

Mooi zicht op het podium van afstand

Het tijdschema van de mooie concertavond

Review van http://www.festivalblog.be/

De vijfde dag van de Lokerse feesten is zo stilaan ook een traditie aan het opbouwen: rock en hard rock. Eerdere jaren stonden op deze dagen al bands zoals Triggerfinger, Airbourne, Kyuss en The Black Box Revelation. Dit jaar kregen we zowat de grootst mogelijk namen ooit op een dag tijd voorgeschoteld. Alice Cooper en Deep Purple op een dag? Het kon in Lokeren. Creature with the Atom Brain mocht deze exclusieve avond openen. Wat een bandnaam eigenlijk, zelfs nog nooit van gehoord. Maar misschien zegt de naam Aldo Struyf je wel iets? Dat is de keyboardist van Millionaire. Hier neemt hij de gitaar en vocalen live op zich. Het is een band die vrij speciale muziek maakt, heel zweverig en alternatief. Het klonk best leuk als opener voor deze avond. Veel volk was er nog niet, maar dat zou nog komen. Creature with the Atom Brain zal vast en zeker mensen die hen nog niet kenden overtuigd hebben. 

Wat doen wij hier eigenlijk? Met die vraag kwam de stoner rockband Monster Magnet het podium op. Op het podium staan met Alice Cooper en Deep Purple, het kan een band die bijna 25 jaar bestaat toch nog raken. Dat de heren staan voor pure rock kon je onmiddellijk merken aan hun ruige jackets en aan hun lange haren. Het talrijk aanwezige publiek kon het optreden enorm smaken. Menig man knikte dat het goed zat. Zijzelf hadden er ook enorm veel zin in. “Yo motherfuckers, this is a good day to rock”, waarop ze Look to Your Orb for the Warning begonnen te spelen. Een lied waarin ik vooral herkenningen van Soundgarden vind. Het eerste hoogtepunt was toen bereikt. Maar dat was geen teken om het rustiger aan te doen, want in een snelvaart ging Monster Magnet over naar hun volgende hoogtepunt Spine Of God, eentje met langgerekte solo’s, waarin rustige stukken worden afgewisseld met keiharde grunge. Er was zelfs een stukje American Pie bij, om vervolgens de boel te laten ontploffen, waarop hij zei: “I love everyone, yeah right”. Het moment was dan ook gekomen voor “ten facking minutes of rock”, waarop Powertrip en Space Lord het optreden afsloten. Het was echt wel een stevige opwarmer. Het publiek kon het zeker appreciëren. Monster Magnet heeft er alleszins een fan meer bij. 

De Grote Kaai zat ondertussen nokvol. Deze avond was overigens uitverkocht, elk dagticket was de deur uit. In 2010 stond Alice Cooper al eens geprogrammeerd op de affiche van de Lokerse Feesten. Toen was hij headliner van de metaldag. Vandaag stond hij niet eens bovenaan de affiche, maar aan het publiek te zien zou hier aan getwijfeld kunnen worden. Alice gaf een fantastische show. De koning van de shock rock toonde dat hij ondanks zijn hoge leeftijd nog steeds niet moet onderdoen, hij blijft de koning en denkt nog lang niet aan aftreden. De gebruikelijke horrorshow kwam pas traag op gang. Zo is Dhr. Cooper slechts eenmaal gestorven op het podium, normaal gebeurt dit wel vaker. Het leek haast alsof Alice zijn muziek en de band in de schijnwerpers wou zetten. Zowat de eerste vijf nummers zijn zonder enige tierlantijntjes gebracht, puur muzikaal en dat kon het publiek gerust appreciëren. Natuurlijk konden de traditionele acts zoals de dollarbriefjes bij Billion Dollar Babies en de snoerhangers bij Dirty Diamonds niet achterwege gelaten worden. Alice gooide deze zoals altijd gretig in het publiek. Andere grote hits zoals Hey Stupid en No More Mr. Nice Guy werden echt puur muzikaal in de verf gezet. 

Memorabele showmomenten waren aanwezig bij Welcome to my Nightmare (waar Alice van outfit gewisseld had en grotendeels in de rook op het podium verhuld was), Feed My Frankenstein (waar Alice geëlectrocuteerd werd en een groot monster het podium op verscheen die boven elk bandlid uittorende) en Killer (waarbij Alice onthoofd werd). Ook de interactie bij Foxy Lady tussen Alice en gitariste Orianthi was leuk om zien. Alice eindigde met Poison, dat nog luider dan alle andere nummers door het publiek werd meegezongen, verliet even het podium en bracht toen nog School’s Out. Een zeer geslaagde passage van Mister Cooper hier in Lokeren. 

Deep Purple mocht dag vijf van de lokerse feesten afsluiten. Hen voorstellen is eigenlijk een schande, want naderhand zou elke muziekliefhebber toch mogen weten wie ze zijn. Dat ze hun allerbeste nummer, Child In Time, niet meer spelen zullen de aanwezige fans wel geweten hebben, maar treuren deden ze niet, want er waren nog genoeg hits die gespeeld konden worden. Zo openden ze onmiddellijk met Highway Star. Het contrast met Alice Cooper kon eigenlijk niet groter zijn. Bij Cooper was alles nog bombastisch, terwijl Deep Purple alleen maar gebruik maakte van wat lichten die soms wel een psychedelisch effect teweeg brachten. Het waren niet alleen hits dat ze speelden, ook van hun nieuw album, Now What, kregen we drie liedjes voorgeschoteld. Zo was Vincent Price echt wel een goed lied, waarna het gevolgd werd door Strange Kind of Woman, één van de hoogtepunten van het optreden. Bij ‘oude’ groepen weet je dat je waar voor je geld krijgt, dus een gitaarsolo mocht zeker en vast niet ontbreken. De verwachte drumsolo bij the Mule was er eentje uit het boekje. Dat mag menig drummer eens proberen spelen. Nog zo een uitstekend lied van hen, Hell to Pay, waarin luidkeels meeroepen zeker en vast mag. Maar natuurlijk werd het beste voor het laatst gehouden, als je uw reguliere set kan afsluiten met Space Truckin en Smoke on the Water, kan je moeilijk anders concluderen dat het weer een geslaagd optreden was. Als toetje kregen we in de bisronde met Hush en Black Night. Deep Purple staat nog altijd als een huis. Dat hebben ze hier op de kaai in Lokeren andermaal bewezen. 

Review van http://www.snoozecontrol.be/
De Grote kaai op Lokerse Feesten was deze avond opvallend goed volgelopen, het zou er eentje worden voor een potje pure nostalgie. De stelling dat zonder Deep Purple en Black Sabbath het metalwereldje er heel anders zou hebben uitgezien zorgt telkens voor gevatte discussies bij voor en tegenstanders. Een feit is zeker, Deep Purple mag toch gezien worden als een van grondleggers van het genre. Hetzelfde kan gezegd worden van Alice Cooper die het begrip Shockrock een heel eigen gezicht heeft gegeven. Hij laat zijn potentiële opvolgers nog steeds mijlenver achter zich. Het publiek bestond uit iets oudere rockers maar ook opvallend veel jonge metalfans die eens de basis van alles live aan het werk wilden zien en dit zorgde voor een, zoals we naderhand vernamen, uitverkochte avond! 

De openingsact gemist, dus over naar een andere legendarische groep Monster Magnet. groovende riffs gedrenkt in '70s psychedelica zijn zowat hun handelsmerk. Neem daarbij de verzengende krachtige stem van zanger Dave Wyndorf die het publiek dat stond te wachten op de headliners in eerste instantie moeilijk mee kreeg. Maar uit ervaring weten we dat iedereen uiteindelijk toch zal vallen voor hen, dat gebeurd nu ook weer. Puur muzikaal een klepper van jewelste, zoals we dit van Monster Magnet gewoon zijn. De sound ging van meeslepend naar strak uithalen, met een sterke vocale aankleding waar je niet kan aan voorbij gaan. Monster Magnet was gewoon puur en onversneden zichzelf. Meer moet dat echt niet zijn! 

Bij Alice Cooper denken we direct aan een vooral heel theateraal gebeuren, met de nodige grimassen en flirten met de dood. Echter in het begin van de set zag het er naar uit dat de muzikale omlijsting de voorkeur zou krijgen, hoewel klepper No More Mr Nice Guy al vroeg in de set zat. Ook de dollar biljetten op een zwaard werden in het publiek gegooid tijdens Billion Dollar Babies en bij Caffeine omklemde Alice een supergrote kop koffie alsof zijn leven er vanaf hing. Tot daar het visuele aspect. En net toen het leek alsof alles wat dezelfde gezapige weg ging opgaan haalde Alice Cooper het onderste uit de kan. De guillotine werd boven gehaald met de onthoofding van Alice en de beul die met zijn hoofd in de hand rondliep. Een schouwspel zoveel is zeker. De bebloede slagersjas en een reuzengrote Frankenstein passeerden ook de revue. Kortom vanaf dat moment ging het showgehalte sterk de hoogte in en kon de avond niet meer stuk. Wat we verwachten van Alice Cooper werd na een halve set waarheid. 

Een hoogtepunt brak aan toen Alice Cooper een paar eigenzinnige covers bracht als ode aan gestorven rockers, telkens met de grafsteen van de artiest in kwestie voor zich. De kleppers als Break On Through (Jim Morrisson), de Beatles-cover Revolution (John Lennon), Foxy Lady (Jimi Hendrix) en My Generation (Keith Moon) konden we best smaken. We hadden het eerlijk gezegd helemaal niet verwacht. Na zijn tour ‘Along Came A Spider’ die we vorig jaar mochten meemaken in Tienen plantte Alice Cooper hier een volledig nieuwe, minder theatrale show neer maar met toch enkele pakkende elementen in. Als dat nog niet genoeg was stoomde Alice naar een meer dan schitterende finale met Poison en een bisnummer met veel toeters, bellen en ballonnen als kers op de taart met, hoe kan het anders, de klassieker Schools Out. Zoals we in het begin schreven, Alice Cooper bewees weer eens dat hij en niemand anders de koning van de zogenaamde shockrock mag genoemd worden, zijn opvolgers blijven nog steeds heel ver achter hem. 

Het was een beetje bang afwachten of Deep Purple na deze wervelende show nog die impact zou hebben van vroeger. Nu, vergeet vroeger, dit is Deep Purple anno 2013! Ok, Ian Gillan heeft niet meer het stembereik van weleer, dat bleek deze avond ook weer eens. Maar puur instrumentaal slaan Deep Purple nog steeds gensters, al moet je uiteraard open staan voor de typische ellenlange solo's die ze naar voor brengen. Indien je als luisteraar daar geen probleem mee hebt zal dit wellicht een topavond zijn geweest. Zo ook voor ons, want vanaf de eerste noten hoorde je ook dat ze allemaal weer met spelplezier op het podium stonden en dat straalden ze ook uit naar het publiek. Met klassiekers als Highway Star, Into the fire en Strange kind of woman werd de lat direct vrij hoog gelegd. Maar in tegenstelling tot eerdere passages klonk het niet flets en ongeïnspireerd, integendeel zelfs. De opvolger van de overleden John Lord, Don Airey bleek een hele aanwinst te zijn voor de band. We zijn er zeker van dat John vanuit het hiernamaals tevreden zal hebben mee genoten. 

Komen daarbij de sterke solo's die Ian paice, ondertussen ook 65 geworden, nog steeds uit zijn drumstel haalt. En de toverkunsten van Steve Morse die wellicht Ritchie Blackmore niet zal doen vergeten maar toch heel sterk op weg is om in zijn voetsporen te treden. Kortom dit was een concert gevuld met puur instrumentaal genot en een Ian Gillan die zich toonde als een begenadigd entertainer naar het publiek toe. Vergeet Deep Purple anno jaren '70, deze versie van 2013 staat als een huis, dit bewezen ze niet alleen op cd maar ook live op Lokerse Feesten.