Arrow Classic Rock * 12 juni 2004, De Schans - Lichtenvoorde

Gezien Alice Cooper, Paul Rodgers, Blue Öyster Cult,
Eric Burdon & The Animals, UFO, Y&T en Judas Priest. 

Setlist Alice Cooper:

Black JuJu (Intro Tape), Hello Hooray, No More Mr. Nice Guy, Man Of The Year,
Billion Dollar Babies, Between High School & Old School, Muscle Of Love, Be My Lover,
Who Do You Think We Are?, What Do You Want From Me?, I'm Eighteen, Desperado,
Halo Of Flies, Sick Things, Gutter Cat Vs The Jets, Backyard Brawl,
Cold Ethyl, Only Women Bleed, Ballad Of Dwight Fry, School's Out,
Brutal Planet - Wicked Young Man medley, Poison en Under My Wheels.
Setlist Paul Rodgers:

Shooting Star, Fire and Water, Allright Now, Bad Company, Feel Like Making Love enz.

Setlist Blue Öyster Cult:

RUReady 2 Rock, Harvester Of Eyes, Burnin' For You, ETI,

Shooting Shark, Cities On Flame, Godzilla en (Don't Fear) The Reaper. 

Setlist Eric Burdon & The Animals:

We Gotta Get Out of Here, When I Was Young, It's My Life enz.

Setlist UFO:

Mother Mary, Let It Roll, When Daylight Goes To Town, I'm A Loser,

This Kids, The Wild One, Fighting Man, Only You Can Rock Me, 

Baby Blue, Too Hot To Handle, Love To Love, Lights Out,

Rock Bottom, Doctor Doctor, enn Shoot Shoot.

Setlist Y&T:

From The Moon, Open Fire, Lipstick & Leather, Eyes Of A Stranger,

Dirty Girl, Mean Streak, I'll Cry For You, 25 Hours a Day, 

Wild If I Wanna, I Make Believe, Hurricane, Summertime Girls,

Black Tiger, I Believe In You, Rescue Me, From the Moon en Forever.

Setlist Judas Priest:

The Hellion, Electric Eye, Metal Gods, Heading Out to the Highway,

The Ripper, A Touch of Evil, The Sentinel, Turbo Lover,

Victim of Changes, Diamonds & Rust, Breaking the Law, Beyond the Realms of Death,

The Green Manalishi (Fleetwood Mac cover), Painkiller, Hell Bent for Leather,

Living After Midnight, United en You've Got Another Thing Comin'

Genoten van een dagje Arrow Classic Rock. Alice Cooper was voor mij het hoogtepunt van de dag. En ik was echt niet de enige. De tent waar hij speelde ging helemaal los, het was dan ook weer erg goed wat de band liet zien en horen. Buiten op het veld in de regen staan kijken naar Paul Rodgers, heerlijk om de klassieke Bad Company nummers eens live te horen. Het werd natuurlijk wel al snel een modderige boel. Blue Öyster Cult was goed maar verpeste het eigenlijk een beetje door in de korte tijd dat de band kon spelen een lange drumsolo te gaan doen.

Paul Rodgers zong veel Bad Company nummers

Artikel uit De Gelderlander van 14-06-2004, door Sjoerd van der Werf
LICHTENVOORDE - De toevoeging 'classic' is weggelaten. Maar klassiekers waren er zaterdag en zondag op 'Arrow Rock Festival' in Lichtenvoorde wel degelijk te horen. En ook te zien. En zelfs te eten... De rookworst van de Hema is minstens zo klassiek als het nummer 'Goin Home' van Ten Years After. En dus zijn beide op het festivalterrein te vinden. 'Goin Home' als uitsmijter van het één uur durende optreden van de legendarische groep (maar dan wel zonder de minstens zo legendarische gitarist Alvin Lee). En de minstens zo befaamde rookworst van de Hema wordt vanuit de stand van het warenhuis tegenover het hoofdpodium verkocht. De Hema op een rockfestival, is dat geen mooi voorbeeld van integratie van wat eens uiting van verderfelijke jongerencultuur was met eenvoudig, smakelijk maar burgerlijk voedsel? 

Gelukkig speelt Ten Years After nog een klassieker: 'Love like a man'. Dat had ook op een T-shirt kunnen staan. Maar daar zie ik hoofdzakelijk verwijzingen naar andere rockbands. Of leuk bedoelde teksten, zoals 'Je moet niet dronken dat ik denken ben' of 'Tell your boobs stop staring at my eyes'. Maar dat is handel, terwijl zo te zien een vent met een glanzend kale kop zelf creatief is geweest: 'Haar is voor vrouwen', staat er op zijn shirt te lezen. De 43-jarige Marcel uit Geleen, met vlotte bril en zwart Saxon T-shirt, heeft heel kort haar. Tegenwoordig, want het is inderdaad ook lang geweest. "Maar het begon opeens grijs te worden. Toen vind ik het goed geweest." Het klinkt toch wat spijtig. De Limburger is in de eerste plaats voor de goede sfeer naar Lichtenvoorde gekomen. 

"Dat zie je niet vaak op festivals." Hij is alleen naar de Achterhoek afgereisd, maar dat is geen probleem, vooral niet als je op de camping naast het festivalterrein blijft slapen. "Ik had binnen een half uur aanspraak. Gisteravond stonden we met een Duitser, twee Engelsen, drie man uit de Verenigde Staten, een Noord-Hollander, één uit Zuid-Holland en ik als Limburger bij elkaar. Dan heb je meteen sfeer." Hij loopt tevreden verder, met het concert van Fish (zondag) al in gedachten. Je geld kun je op het festivalterrein goed kwijtraken. Aan eten & drinken is geen gebrek. Bij de grote tent staat een lange rij kramen: poffertjes, patat, snacks, nog eens patat, Grolsch, Ola, Thaj Food, Gegrilde kip. Tegenover het hoofdpodium is weer een eet en drinkstraat: pannenkoeken, Grolsch, patat & snacks, en daar is ook die rookworst van de Hema te vinden (het warenhuis levert ook nog verse sappen, hot dogs en sandwiches). 

Het wisselvallige Nederlandse weer is vooral op zaterdag een spelbreker. Regelmatig drijven er donkergrijze regenwolken over het festivalterrein aan de Hamalandroute. En met dezelfde regelmaat laten ze hun lading vallen. Het Lichtenvoordse gras is snel verdwenen, wat resteert is een donkergrijze massa, waarin veel schoenen en laarzen centimeters diep wegzakken. De regen lijkt veel festivalgangers niet te deren. Er wordt professioneel geschuild in kleurige regenkleding, maar ook doorzichtige Teletubbie-pakken, Efteling-regenjasjes, lappen plastic of gewoon in de kraam van een van de vele handelaren. En als de regenbui achter de rug is zie je meteen meeuwen rondvliegen, op zoek naar eetbare resten. Bij de stand van het metal-vakblad Aardschok staat Ton de Horde uit Amstelveen. Zijn 59 jaar zijn hem wel aan te zien. "Of 59 oud is? Voor mij niet." Hij heeft net een paar promo-cd's van het metalblad gekregen. "Allemaal stevige muziek, ja daar hou ik van." 

Hij is vooral voor Ten Years After, Eric Burdon en Alice Cooper naar Lichtenvoorde gekomen. "Het aardige van Arrow Rock is dat het zo'n beetje dezelfde stijl muziek is." Zijn echte favorieten zijn op het festival in Lichtenvoorde echter niet te vinden: Rolling Stones, U2, Doors en Deep Purple. De laatse groep was er vorig jaar wel, Ton ook. De optredens van die groep zijn geweldig. "Maar de laatste cd niet. Die is puin." De Amstelvener geeft wel toe dat hij vannacht niet op de tijdelijke camping in Lichtenvoorde blijft slapen. "Ik heb een hotelletje in Groenlo. Ik wil niet alleen goede muziek, maar ook comfort." 

Het veld werd er niet beter op 

Artikel uit De Twentsche Courant Tubantia van 14-06-2004, door Tom van den Berg
LICHTENVOORDE - Vroeger. Ja, vroeger wisten ze nog wat muziek maken was. Want house, of hiphop kun je toch met goed fatsoen geen muziek meer noemen. Dat is één monotone dreun. Bij het Arrow Rock Festival in Lichtenvoorde speelden veel van die echte, oude muzikanten. En waren ze ook nog een beetje te pruimen? Natuurlijk, al preekten ze voornamelijk voor eigenlijk parochie. Eerlijk is eerlijk, we zijn er niet mooier op geworden. Wallen onder de ogen, gele aanslag op de tanden en tussen de vingers, het dunner wordende haar en het buikje dat zich nog amper laat bedwingen. Maar wat geeft het, de muzikale helden uit onze jeugd weerhoudt het immers ook niet om gestaag door te rocken. Op de tweede editie van het Arrow Rock Festival - dit keer zonder het tussenvoegsel Classic - zorgt het gros van de artiesten bij menigeen nog altijd voor kippenvel op het door de tijd geteisterde lijf. Dat was zo, dat is zo en dat blijft zo. 

‘De muziek van je leven’ luidt de slogan waarmee Arrow Rock Radio dertigers en vooral veertigers aan zich bindt. ‘We hebben altijd Arrow aan staan op de radio’, vertelt Lia Cremers (47) uit het Zuid-Limburgse Landgraaf. Ook bij Jos Albers (49) uit Groesbeek staat de radio dagelijks urenlang op Arrow afgestemd. ‘Zo hebben de kinderen ook geleerd de muziek te waarderen uit mijn jeugd. Ze weten dat er meer is dan alleen hiphop.’ Veertigers hebben de overhand op het festivalterrein in Lichtenvoorde. Het zijn de emoties, de herinneringen aan de tienerjaren die hen naar de Achterhoek hebben gedreven. Met de muziek van Yes, Eric Burden & the Animals, Alice Cooper en Heart zijn ze opgegroeid. Cremers: ‘’t Is weer net als toen we zelf zestien waren.’ ‘Ik beleef hier opnieuw de tijd van mijn leven’, jubelt Ton Speijer (45) uit Culemborg. ‘Daar komt nog eens bij dat ik weer verliefd ben. Kun je het je voorstellen op mijn leeftijd. Maar het bestaat echt.’ 

De theorie dat de muziek uit je jeugd altijd het mooiste blijft, is de praktijk op het Arrow Rock Festival. Sommige nummers en bepaalde artiesten zijn sinds de pubertijd onlosmakelijk verbonden aan intens emotionele ervaringen; verliefdheid is daarvan wel het meest sprekende voorbeeld. De bands die op festivalterrein De Schans voorbij komen, zorgen volgens Speijer voor ‘een flashback naar het verleden’. ‘Maar vergis je niet, de bands hier draaien geen van allen op de automatische piloot. Hier worden geen sets gespeeld, waarin even snel alle hits door de gehaktmolen worden gehaald. Nee, ‘t is niet gemaakt. Ze worden ook geïnspireerd. De bands krijgen allemaal enorm veel feedback van het publiek.’ Toch worden we allemaal een dagje ouder. En het echt helse kabaal hoeft niet meer perse. Op de zaterdag was het met optredens van onder meer de uitstekende Alice Cooper, Yesterday&Today, Motörhead en Judas Priest wel heel erg heftig. ‘Judas Priest zeg’, vindt Lia Cremers, ‘Dat is geen rock meer, dat is gewoon heavy metal!’ 

Er zijn ook oude rockers die juist voor de betere hardrock in de benen komen. Ze lopen er bij bosjes in Lichtenvoorde, voornamelijk gestoken in jeans. Maar ook beduidend avontuurlijker gekleed in strak, zwart leer, in T-shirts van rockbands en rijkelijk voorzien van indrukwekkende tatoeages. Het ziet er overigens gevaarlijker uit dan het is, want op het Arrow Rock Festival is van agressie amper sprake. Het is een muziekfeest voor gelijkgestemde geesten. Maar slikken die ooit zo progressieve geesten het allemaal voor zoete koek? Oké, op de ijzersterke sets van onder meer Heart en Saga valt niets aan te merken. Ze wisselen actueel werk af met de meest houdbare hits. En de fans kunnen geen genoeg krijgen van de gitaarvirtuozen Steve Vai en Joe Satriani en de tweede hoofdact Yes. Maar, zo vraagt Jos Albers zich toch af: ‘Waarom moest dit festival nou gelijk zo groot worden in twee jaar tijd. En zo ontzettend commercieel. Bovendien liegen de toegangsprijzen er ook niet om (dagkaart 50 euro, voor twee dagen betaalde je 90 euro).’ Tsja, dat was vroeger toch wel anders. Troost je met de muziek. Met ‘Crazy on you’ van Heart of ‘Radar Love’ van de Golden Earring. Die muziek blijft tijdloos. En de ouwe koppen vergeten we gewoon. We zien er immers zelf ook niet meer top uit. 

Alice prikt een ballonnetje door

Review (gedeelte) van http://www.ten-years-after.com/
The Arrow Classic Rock Festival is a one of a kind event in Holland, where young Metal Heads, Old Hippies and music lovers from 1970 to 2004 can co-exist in perfect harmony for this three day musical extravaganza. Brigitte and I along with our friend Thomas Henzler met in the grass field parking lot and started our adventure from there. Sun shining, a warm and friendly day was waiting for us. Although to get to this point we had to drive through one thunder storm after another the whole two and a half hour drive, and now all the rain we just went through will be catching up to us again very soon, and continue on and off throughout the whole day. The next step was to the visitors tent, then onto five or six more tents and buildings in order to acquire the necessary wrist bands that allow us full access to all the bands, food, drinks and the “on stage” area to view the bands of our choice. With this accomplished we could now find our way through the opening in the fence to the backstage area and have a little look around. Backstage looked like a small warehouse and you've never seen so much equipment in your life. Every band arrived with a tractor trailer full of everything, busses filled the parking lot and it really looked like the Rock and Roll Circus just came to town. Brigitte and I are only here for the Saturday shows but Thomas is here for both days as he wants to see and meet Ann and Nancy Wilson of Heart and the members of Golden Earring.

Paul Rodgers of Free and Bad Company. One thing I have to tell you, is during the day I will stand a few inches to a few feet away from Paul Rodgers, Eric Burdon and Klaus Meine and these larger than life legends are men who from head to toe stand about an average height of five foot nothing. Paul Rodgers is not only small in stature but also weighs about one hundred pounds dripping wet, but as most of you know this guy can belt out a song like few others. The most memorable thing for me is his stage presence, this guy puts on one hell of a damn good show, no a great show. While he can rip through all the hits of his career one by one he still has the passion, energy and soul to make you feel his magic and charisma. He walks around the stage, he stomps his foot and he dances all over the place. His backing band is top shelf and the best of their trade, but I find them performing, doing their act but Paul is living it out every minute. “All Right Now” is of course one of the hits of the day along with “Feel Like Making Love” and Paul on piano doing the song “Bad Company”… “Shooting Star” and “Fire and Water” are also on the set list. Paul could’ve just stood still and ran through the set and pulled it off without complaint, but what I witnessed was the man whipping up his band and all the energy on stage for the first twenty minutes or so and then turning that power loose onto the audience.

Remember we’re talking outdoor festival here and not a small club venue, and Paul has the power to project into the wide open spaces and reach hearts and stir up a deep emotional response. The audience is singing right along with the Free and Bad Company hits that they know by heart, but Paul is pushing them along and he’s not backing down or letting go of them. When this happens you have to ride along cause you can’t fight the positive vibe and good feelings that are going on. Paul is a great performer but he also acts like a member of the audience who just happened to jump up on the stage. I get the feeling that he lives for the moment and he lets no moment pass without squeezing the ever loving piss out of it before letting it pass. One thing about this festival, you feel like you just backdated to 1970 and you’re in a beautiful time warp, the rain and humidity of Woodstock, the music of the times and the friendly atmosphere of the festival crowd. It’s funny to be standing right next to a metal head who wasn’t even thought of back in 1970 and still have the common bond of music to wash away the years between us. It’s no secret who is there to see who all you have to do is be able to read the tee-shirts. Me and Brigitte in our Ten Years After, others supporting Motorhead, Alice Cooper ect all over the place, and to my great surprise most speak English. Back to Paul, he is in total control and enjoying every minute, and you can be sure he is making sure the band is with him all the way to the end. The set ends and Paul is in no hurry to leave the stage, his heart is in it and it shows. Keep Rocking Paul Rodgers.

One of the problems with getting older is your lack of tolerance for getting bumped, shoved and getting your feet stepped on by drunk people trying to carry ten beers at a time back to their party, while at the same time they’re slipping and sliding in the mud and trying to stay vertical. I do remember being one of them back when, but I was too numb to care, so folks, being straight and sober at a festival has its drawbacks have excessive patience and tolerance towards your fellow man and woman. Along with this, the crowd is always moving which can be a real pain in the ass, in the old days you carved out a space and stayed there to enjoy the music. As you stand there watching, a snake of humanity is trying to go somewhere, get somewhere or do something or other. It’s not only me who got annoyed because little fights are breaking out like brush-fires all over the place, first dirty looks, then an exchange of harsh words, and then a few fast punches resolved the problem. Security: Yeah, they were there, on the stage and in the crowd but I’m still confused as to what their job was exactly as the crowd was self regulating. One thing I am thankful for is the security in the parking lot (corn field as it were) they were friendly and excellent in every way—thanks to all of you who worked that thankless job for twelve hours or more and protected our cars, trucks, vans and motorcycles.

When we were given our “access all areas” wrist bands we were told they were only good while Ten Years After were performing on stage, but who was going to know the difference if we wanted to see other artist perform while standing in the wings? Getting to see Paul Rodgers was a problem as too many people had the same idea as I did, so the nice lady who is in charge asked me and some others to please wait backstage for a little while as her boss was getting pissed off. Her attitude and approach was friendly and refreshing, you have to respect people like this and we did without question. Later on she let me go where ever I wanted, so being nice pays off when dealing with the right people. Overall the whole event was well planned, well laid out and everything flowed very nicely. Other than the unfortunate ran showers it was perfect. Hats off to all those in charge of the event. There were only two places that were difficult to get access to, one was Alice Cooper, a kindly old man (not Cooper) but the man that was guarding the gate I showed him my wrist band and he said sorry we need the official Alice Cooper (decoder ring to get in) all kidding aside Alice has his own personal passes in order to get backstage, and we didn’t have one of those so I shook the mans hand and said no problem we (Thomas and I ) understand, the man was just doing his job. The second was Eric Burdon but because the person at the backstage area couldn’t speak English they thought I was part of the Eric Burdon crew and I just came late so they let me in.

Review over Blue Öyster Cult van http://www.hotrails.co.uk/
I was introduced to the band's music by a 39 year-old guy last year and I went to that festival with a few BOC fans who were all above 34 or so. I really had the feeling that I was a bit "too" young for being there. Giving you a good review of that gig is a bit hard for me, considering that I cannot compare it to any other BOC gig in the past. the gig, too. We were standing second row most of the time, until someone came who caused us some trouble (well why do drunk idiots always think they have to stand front row??) and forced me to take some steps back. That was the only real "problem" I had during that concert. Well, things like that happen too often. But yes, I enjoyed it!! The songs they played were almost ideal for me, lots of the well-known ones, easy to sing along, actually the only one I couldn't sing along to (yet) was Shooting Shark. I remember my weird scream when I heard the opening riffs of Harvester of Eyes...whoa...but I was just a bit surprised to hear that song.

Buck mixing up COF and Godzilla was really cool, we were standing in front of that 8 or 9 feet high stage and laughing...oh my god :D It was funny for me when my friend asked me afterwards: "Well, I hope you know that this was quite a crappy gig compared to...?" - but I just can't compare it to another one, and I had lots of fun. I just had a feeling of "This is where I belong" when I saw them. Standing there with some of my best friends, singing - no - SHOUTING along, the great music, even without Allen (well in this case it's quite good that I cannot compare it to any former gigs)... It was tearing my heart apart when they had to stop after an hour. When I came out of that tent, I was even more "hungry" than before the gig.

I really hope they'll keep playing for some more years... I missed a chance to see them only 20 kilometres from here in Lichtenfels in the winter... but that was too early for me. I bought Secret Treaties around that date when they were in Lichtenfels... It's just that I often think I was born 25 years too late. They're getting older, Buck's exactly as old as my father I think, and now I'll do what I can to see them live as often as I can. That's an amazing, intelligent, atmospheric band. That's what I like about them. Hmmmm... Now that I'm scanning what I have written, I realize that it sometimes sounds as if I was a fan of some stupid pop group. Doesn't matter. 

Verslag uit de Aardschok Nr. 8 - 2004

Lees ook een review op: 

http://www.metalfan.nl/